venres, 28 de maio de 2010

POP CLASSIC WORKSHOP The Masterworks Of The Beatles (Interdisc, 197?)

"Norwegian Wood"

Outro pouco de easy-listening con este expolio de pezas dos Beatles a cargo desta agrupación sueca. O mellor das adaptacións está nos momentos nos que aparece o fuzz, aínda que estas son escasas. O resto é demasiado conservador.


mércores, 26 de maio de 2010

BEBU SILVETTI El Mundo Sin Palabras De Bebu Silvetti (Hispavox, 1976)

"Lluvia De Primavera"

O Sr Hervella dicíame o outro día que cada vez que voltaba a escoitar "Spring Rain" víñanlle á cabeza recordos das tardes de verán no Portonovo de mediados dos setenta, das discos e antros varios con tapicerías molonas, barras de formica e fume, moito fume desas sustancias que tanto nos gustan, así que prometínlle algo de Silvetti para que lle dure esa mesma sensación outros poucos días. O que ven a continuación é un anaco do artigo que fixo Fernandiño Gegúndez para o Ruta 66, "La tripulación mainstream de Trabucchelli", moi interesante por certo.

Puro dabadabadá y eroticón es el disco del argentino Bebu Silvetti —El Mundo Sin Palabras, 1976—, una elegante colección easy listening a cargo del hombre que estuvo detrás de la más millonaria producción de Roberto Carlos o Rocío Durcal. «Spring Rain», aquí contenida, fue exitazo mundial en las discos de todo el planeta y se incluye en todas las recopilaciones mundiales de instrumentales que se precien. Silvetti fue una de las últimas incorporaciones al staff de Hispavox, pero ya había hecho el cabra en los sesenta en Catalunya con una banda camp llamada Yerba Mate que llegó a adaptar con gracia algún éxito del soul. Murió joven pero forrado en Miami en 2003.

luns, 24 de maio de 2010

LOS SPRINTERS Discografía Completa 1966-1968

"¡Espera, Que Quiero Hablarte!"

 Los Sprinters por Antonio Castro. Merece a pena ler o artigo completo

Los Sprinters foron o grupo musical por antonomasia de Ferrol, dos anos sesenta. Esta formación fundouse entre 1965 e 1966, cando xa outros paisanos seus, Los Player’s tiñan gravados un par de discos…   Pero aínda así, Los Sprinters son a banda que perdura na lembranza, e é moi común hoxen día, que cando a un ferrolterrán se lle pregunta pola música daquela época, este se refira a eles coma «os nosos Beatles».

No Ferrol da segunda metade da década dos sesenta, a música se vivía dun xeito moi intenso. Ademais de Los Player’s e Los Sprinters, existían outros grupos ferroláns coma: The Silver Dragons, Los Telstar, Los Frap, Los Zares, Los Redógenos, Los Truenos, The Wryders, o Grupo Jockeys, de Narón, etc… pero tamén solistas como Andrés Do Barro, Vicente Araguas Álvarez, Xosé Manuel Lasén «Marcof», Xoán Rubia Alejos (que era natural de Mugardos)…, dúos folk coma Emilio e Fernando, etc… E había un montón de lugares onde se podía tocar, en directo, coma o «Bambú Club», «El Parque», «Breogán»…

Miguel Varela, «O Tranquilo», procedía doutros conxuntos departamentais, o primeiro dos cais se chamaba The Silver Dragons, nos que ingresou cando tiña tan só 16 anos, e logo tamén formaría parte de The Wryders. Tempo despois, coincide con Alfredo Mella, e con outros dous xóvenes estudiantes ferroláns máis, Ramón e José, algún deles procedente doutros conxuntos coma Los Telstar, fundan un novo grupo: Los Sprinters. Todos eles eran admiradores confesos de The Beatles, as bandas instrumentais (The Shadows, The Ventures ou  The Tornados, de feito sempre escomenzaban os seus concertos co seu “Telstar”.

Los Sprinters escomezaron rexistraren discos a mediados dos anos sesenta, tras de asinar contrato discográfico co selo Fontana, filial da multinacional holandesa Philips, que lles editou un total de cinco EP’s e dous sinxelos, entre os anos 1966 e 1968, que conteñen 24 cancións, fundamentalmente versións, e somentes catro cancións eran de composición propia: “El tablao” (1966), “Explicación” (1967), “Aquella balada” (1967) e máis “¡Espera, que quiero hablarte!” (1967).

De feito, trala súa fichaxe polo selo Fontana, o seguinte desafío para Los Sprinters, será o de compoñer unha canción propia, en castelán, e que ademais lles poidera gustar aos responsables artísticos da compañía discográfica. Agochado baixo o pseudónimo de M. Pache, Miguel Varela Suárez, «O Tranquilo», compuxo “El tablao”, peza que convenceu aos directivos da Philips  e que sería o corte estrela do primeiro EP. “El tablao” trátase dun número festivo, de corte «beat», pero españolizado, xa que este tema segue o esquema
do grande éxito “Flamenco”, de Los Brincos, é dicir: «canción española modernizada», con certos aires aflamencados… Os seus resultados finais son bastante sorprendentes, e afortunados. A portada do disco, no que aparece unha fotografía, en cores terrosas, dos catro membros do grupo, uniformados con traxes azuis, arredor dun carro do país, situado nun alpendre é a representación da imaxe que de Galicia tiñan as compañías discográficas mesetarias, sempre cheas de tópicos absurdos, e de supostas intencións paternalistas, moi propias do réxime dictatorial franquista. Empero, o disco foi un relativo éxito, e ata conqueriron entrar nas sempre esquivas listas de ventas discográficas españolas, eso si, ocupando un modesto posto. Nembargantes, a repercusión mediática que acadan é importante, e mesmo propicia, un novo desprazamento a Madrid, desta volta para presentarse nos estudios de Prado del Rey, para gravar unha actuación ante das cámaras, que foi emitida polo espacio «Musical 14:05», da Televisión Española.

O segundo disco de Los Sprinters, un novo EP co título “La muñeca que hace no” tamén vería a luz ese mesmo ano de 1966, e só uns meses despois que o anterior. Sospeitamos que os catro temas incluídos neste disco, foron gravados nas mesmas sesións que os do primeiro (reforza esta hipótese de traballo, o feito que na numeración de catálogo, haxa unha diferencia de só 5 referencias). A foto da portada do disco, tamén en cor, pertence á mesma sesión que a do primeiro E.P. Nesta ocasión amosa aos membros do grupo, uniformados da mesma guisa, portando un par de paraugas, namentres camiñan por unha estrada rural asfaltada.

A primeira actuación que fixeron Los Sprinters, diante de público, fora de Galicia e de certa relevancia, foi para concursar no «II Certamen Internacional de Conjuntos Músico-Vocales», de León.  Polas sesións competitivas do festival leonés pasaron moitos grupos, un total de 29, varios deles extranxeiros. Entre os máis destacados figuraban os madrileños Los Roberts, Los Exóticos (que non chegaron a actuar, e só pasearon por alí, co seu cantante británico Dave Allen) ou os andaluces The Rocking Boys (La Línea de la Concepción, Cádiz)… A gala da sesión final, para a que se clasificaron Los Sprinters, foi retransmitida en directo polas cámaras da Televisión Española, e polas ondas radiofónicas, ao traverso da R. E. M. (Red de Emisoras del Movimiento). Na final, os seis grupos clasificados coma finalistas, tiveron que interpretar, de xeito obrigatorio, os temas tradicionais leoneses “¡Déjala dormir!” e “¡No la llames!”.  Como nota curiosa, e fidel reflexo do ambiente de opresión socio-política que vivía o país, nesa época, temos que lembrar o veto recibido polo cantante «hippie» valenciano Colonel Pipo, que fora contratado pola organización do festival (para a fin de festa), por parte das autoridades gobernativas. 

O terceiro traballo discográfico sprinter foi editado ao ano seguinte, un novo EP, cuxo título de cabeceira era
a canción “Explicación”. Na bonita e sobria portada, clasicamente sesenteira, desta volta se destaca un logotipo especialmente deseñado para a banda, con caracteres de cor amarelo. Os títulos das cancións do disco, tamén en amarelo, sobre un marco negro, no que ademais se sitúa unha foto interior dos catro membros do conxunto, en cor, xa desposuídos do seus uniformes, e amosando as guitarras e mailo baixo. E logo chegaría o cuarto disco publicado de Los Sprinters, “Señor Profesor”. A primeira portada onde non aparece unha foto do grupo, algo que a partires de agora será a norma, e deixarán de ter interese. No seu lugar un axeitado dibuxo, a toda cor, ilustra o motivo do tema central do disco, situado sobre un fondo negro. Novamente, o departamento creativo do selo Fontana, lle deseñou á banda, un logotipo.

O quinto e derradeiro EP, que Fontana lles editou, foi o que encabeza a canción “¡Espera, que quiero hablarte!”  e apareceu no mercado discográfico español, a finais do ano 1967.  "¡Espera, que quiero hablarte!” (M. Pache), é outra das composicións propias de Los Sprinters. Agora si que nos atopamos diante dun grande tema, con fantásticos «riffs» e solo de guitarra, un preciso órgano progresivo… Tamén contribúe o feito de que a letra non sexa unha colección chea de tópicos, nin manida, a pesares de ser moi directa. Para nós, dende logo, trátase da mellor canción do grupo ferrolán, que debería ser todo un clásico do «Rock de garaxe» do país, e que pola contra, permañece nun moi inxusto esquecemento. Constitúe o único corte salientable de todo este vinilo, para nós, o máis frouxo dos gravados polo grupo ferrolán.

Co seu sexto traballo discográfico, Los Sprinters estrean formato, o primeiro disco sinxelo sprinter, agochado tras dun insulso e impersoal deseño de portada, onde destaca a súa cara B “La habitación blanca”, unha versión do "White Room" dos Cream .  A letra da adaptación  atópase chea de pasaxes oníricas, e é de temática intensamente psicodélica (na versión orixinal, o protagonista, que está a esperar por un tren, se atopaba baixo os efectos do LSD). Na adaptación musical deste tema, de Alfonso Alpin (pseudónimo do grande compositor barcelonés Augusto Algueró) , botamos a faltar algo de forza, debido máis que probablemente, a unha nefasta producción. E é que hai unha notoria carencia de toques de guitarra «fuzz», uns máis traballados e mellores coros de voces, e outros efectos nesa onda, para que o poideramos considerar un tema totalmente redondo, e todo un clásico da «psicodelia» peninsular. A pesares de todo, se atopa entre o mellor do repertorio gravado por Los Sprinters, unha nova demostración do bo gusto, que sempre levaron por bandeira.

O seu último disco para o selo Fontana –o sétimo-, foi un novo sinxelo, con adaptacións esquecibles de “Rain and tears” e “Yummy, yummy, yummy” . Posúe unha portada de moito colorido, cun deseño en plan «naïf», bastante aceptable. Tralo remate da tempada estival do ano 1969, o período independente de Los Sprinters, tocaba á súa fin. O éxito petaba, con moita forza, na porta doutro ferrolán, un tal Andrés Lapique Dobarro, coñecido artisticamente como Andrés Do Barro. O sorprendente número 1 de ventas discográficas que acadou o seu primeiro disco. “O tren”, en España (máis sorprendente si cabe, ao se-lo primeiro que non era cantado nin en castelán, nin en inglés, francés ou italiano, senón que no vilipendiado «dialecto gallego», un fito musical nunca máis repetido…), precipitou as cousas.

 Andrés Do Barro reclamounos, para que o acompañaran nas súas actuacións, e logo, participaron tamén, nas sesións de gravación dos seus discos, como a banda propia do cantante. Con Do Barro, Los Sprinters gravaron moitos temas (entre eles, “San Antón”, “Corpiño xeitoso” e, por suposto, o famosísimo “O tren”)”. Este éxito fulgurante do cantante ferrolterrán, conlevou unha importante carga de traballo para a banda, xa que non pararon de contrataren galas e bolos diversos. A situación reportou importantes ingresos para Los Sprinters, que poideron levar unha acomodada vida naqueles días e tiveron a ocasión de comparti-las táboas do escenario con moitos outros grupos da época, entre os cais destacamos os madrileños Fórmula V, que coñeceron nos estudios de gravación da súa compañía discográfica -Fonogram-, xa que fixeron boas migas. Pero tamén alternaron, na noite madrileña, con artistas habituais dela coma Micky, Mike Kennedy, Fernando Árbex, etc…

Realizaron algunha pequena xira por Centroeuropa, sobre de todo a Suíza, onde actuaron para un público netamente galego, composto por emigrantes, que non podían aguanta-la emoción, ao escoitar cancións no seu idioma, e «tiraban as súas boinas ao ar».

Aproveitando a popularidade de Andrés, no ano 1971, debutan na pantalla grande, ao igual que o propio
cantante, nunha longametraxe pseudo-musical, feita para promociona-lo artista ferrolterrán. A cinta leva o oportunista título de “En la red de mi canción”, e os músicos se viron arrodados dun elenco de actores importantes, coma Conchita Velasco, o afecto ao réximen Alfredo Mayo, Rafaela Aparicio, Florinda Chico, Antonio Ozores, Cassen  ou Álvaro de Luna. Desgraciadamente, o productor cinematográfico vigués Cesáreo González, encargoulle a dirección da película ao chapuceiro Mariano Ozores Puchol, autor dunha prolífica lista de películas, tan ampla coma esquecible. Los Sprinters aparecen en varias secuencias da película, especialmente nas imaxes do principio da cinta, nas que atravesan as rúas do Casco Vello de Santiago de Compostela, montados enriba dunha camioneta, namentres Andrés Do Barro canta a canción “Pois eu”, e eles tocan os seus respectivos instrumentos.

Logo de tres exitosos anos, Andrés Do Barro decide un fondo reprantexamento da súa carreira, que vai levar aparellado un troco de discográfica, e de banda de acompañamento. Estamos xa nos meses finais do ano 1972. É o intre en que se produce a ruptura definitiva con Do Barro, e a banda xa non tocaría nos vindeiros sinxelos e no terceiro álbum de Do Barro, “Andrés Do Barro” (Lp Belter, 1974). Tan só se mantén o batería Chupi.

Pouco tempo despois, Los Sprinters íanse converter nunha orquestra, que percorreu moitos dos pobos e cidades de Galicia, e que aínda se mantén activa. No ano 1974, escomenzan as colaboracións musicais entre María Manuela e Miguel Varela. Como a Manuela lle gustaba moito de cantar e o facía ben, escomenzou un dúo alén do matrimonio, consumado nunha parella artística, bautizada como Manuela e Miguel, que puxo música a moitos dos poetas da nosa terra, ademais das composicións propias. A andaina do dúo, principiou curiosamente, coa gravación dun primeiro disco sinxelo, lanzado coma unha obra de María Manuela, en solitario, a pesares de ser unha colaboración conxunta.

Xa no ano 1983, nacería o coro Ledicia, co gallo do festival Cantareliñas, un certame que se celebrou en San Sadurniño. Nel colaborou intensamente Miguel Varela Suárez. No 1990 o coro asentouse no colexio Manuel Masdias, de Caranza. O pasamento de Miguel Varela Suárez, «O Tranquilo», se produxo en Ferrol, o día 19 de Setembro do 1998, logo dunha longa enfermidade. Alfredo Mella Álvarez pertence, na actualidade á rondalla ferrolán Bohemios.

xoves, 20 de maio de 2010

DOS AMIGOS July - Noche Negra (Ariola, 1972)

"July"

Hai xa uns meses que posteamos este sinxelo de Dos Amigos dos que só coñecíamos os nomes, José Félix Capitaine Sánchez e Manuel Marcelino Gamas. Onte, o propio Félix , aportounos algúns datos sobre a parella, grazas.

Dos Amigos, un asturiano y un gallego, residentes en Madrid, firmaron contrato en 1971 con el todopoderoso productor Juan Pardo en el despacho de Alain Milhaud (manager de J. Pardo, Pop Tops y Canarios, entre otros). El contrato era por dos años y cuatro singles, con sus correspondientes promociones. Sólo se editaron dos. El que tu mencionas es el segundo 1972. El primero, de 1971 tenia por cara A el titulo "Agua y Nieve" y, en la cara B "Jeffersson Smith..." (Félix Capitaine)


luns, 17 de maio de 2010

LES IRRESISTIBLES My Year Is a Day - She And I (CBS, 1968)

"She and I"

Érase una vez cuatro jóvenes estadounidenses de 14 años alumnos del colegio americano de Saint Cloud, que formaron un grupo llamado The Sentries. Estábamos en 1965 aunque para ellos todo comenzaría una tarde de Marzo del 67, cuando aún no hablan cumplido los 17 años en que la sucursal francesa de Discos CBS había organizado una gran campaña de audiciones a fin de descubrir nuevos talentos. Ese día un coche del cuerpo diplomático de los Estados Unidos se paró delante de la puerta de unos estudios de grabación de París cuyo curioso nombre era E.T.A. y, ¡sorpresal dos señores de un porte muy digno se presentaron en la recepción pidiendo ser recibidos por el responsable de las audiciones. Dichos señores entraron en la cabina de sonido donde numerosos jóvenes aspirantes esperaban el momento de pasar a la prueba. Por su acento parecían americanos. Tras hacerse las presentaciones hicieron entrar a la cabina a cuatro adolescentes con los cabellos cortados justo por debajo de las orejas vestidos con camisetas y vaqueros demasiado cortos. Mientras el chófer descargaba un imponente material de sonido así como guitarras órgano, batería y toda clase de accesorios.

 Una hora más tarde, más o menos los chicos comenzaron a afinar los instrumentos. En ese momento el ingeniero de sonido Dominique Blanc-Francard, dio la señal para comenzar: Let's go!. Los decibelios se apoderaron de la cabina y tocaron varias canciones seguidas. El estilo de la composiciones era arrebatador, alegre, típicamente americano. La voz de los mellizos en especial la de Jim era muy melodiosa acogedora. Tras cuatro meses de preparación ensayos en los estudios "La Voz de América" habían logrado la suficiente soltura como para debutar en público cosa que hicieron en un hotel de Marsella, El progreso era evidente.

Tras pasar las vacaciones del verano del 67 se decidió publicar un disco. Simultáneamente había aparecido en la CBS un muchacho llamado William Shelter que parceía un compositor de gran talento. Había grabado una maqueta con varias canciones de las cuales había una en particular sin letra que tenía una gran fuerza. Se la pasaron a los chicos y Tom Arena le puso texto con lo que “My Year Is A Day” había nacido.

EL 7 de Febrero de 1968 tuvo lugar la grabación definitiva en el estudio Davout bajo los arreglos y la dirección musical de Jean Claudric. También se optó por cambiarle el nombre al grupo decidiéndose que para el mercado francés, que era el que realmente les importaba sonaría mucho mejor en dicho idioma e eligió Les lrrésitibles y ya se aprovechó para hacer una campaña publicitaria con la firma automovilística Triumph bajo el lema 'Les Irrésistibles triomphent" ("Los Irresistibles triunfan ).

La salida oficial de "My year is a day" tuvo lugar en Marzo y fue el mayor éxito que tuvieron. La canción tiene un excelente trabajo de órgano y una gran interpretación vocal pero no es, desde luego su mejor realización. En la cara B estaba "She and I" de los hermanos McMains que es la joya oculta del disco. El sencillo hizo carrera en numerosos paises, de los Estados Unidos al Japón, pasando por Israel. Es así con un sólo disco como Les Irrésistibles se dispusieron a recorrer todos los caminos de Europa del Próximo y Medio Oriente llegando, a los 17 años al éxito total. Hasta se llegó a grabar una versión en francés por parte de Dalida bajo el título de "Dans La Ville Endormie" con un texto de Claude Lemesle.  (18 Rodas Nº 11)

ALBERT PETER Vértigo en la discoteca - Amor en la discoteca (Trova, 1978)

"Vértigo en la discoteca"

Albert Peter fue el seudónimo que utilizó el compositor argentino Alberto Nuñez Palacio para sacarse unos durillos en aquellos días de febril intensidad bailonga. Las dos canciones del single están extraídas de "Música para la Noche (encuentro en Río)".


venres, 14 de maio de 2010

NOEL SOTO Mi Canción - Aire de Fandango (Polydor, 1974)

"Mi Canción"

Bonita canción do medio galego Noel Soto malia os coros femininos. Os dous temas ían incluídos no seu primeiro elepé "3357".

"Aunque accidentalmente nací en Nadar (Marruecos), siempre me he considerado madrileño, porque mis padres, gallego él y andaluza ella, se vinieron a vivir a Madrid mucho antes de que yo tuviera uso de razón y porque Madrid es la ciudad que me vio crecer y en la que he vivido casi toda mi vida.

En el Ramiro de Maeztu, mientras estudiaba en el internado, descubrí que la música moderna que ponían los alumnos mayores en el comedor me gustaba aún más que el baloncesto y al año siguiente empecé a tocar la guitarra y a cantar con un grupo de compañeros de clase, con el que hice mis primeras actuaciones en público, siempre cantando en inglés versiones de grupos británicos o americanos.

En la Facultad de Ciencias, harto de pelear con el dibujo lineal, las matemáticas y la estadística, dejé los estudios y antes de los veinte años ya había recorrido la península unas cuantas veces, cantando con un grupo de rock que tuvo varios nombres y ninguno conocido".



xoves, 13 de maio de 2010

RODRIGO Quiero Que Seas Mi Dama - El Gato (CBS, 1974)

"El Gato"

Máis historias de gatos como esta que nos canta Rodrigo García e que viña incluída no seu primeiro disco en solitario "Canciones de Amor y Sátira".

mércores, 12 de maio de 2010

Canción # 1918: CECILIA Mi Gata Luna (1972)


Esta é a peza que máis me gusta do primeiro elepé de Cecilia e que  me fai lembrar a un gato que tiven hai anos  cun final tan triste como o da canción. A destacar a gran atmosfera creada por Juan Carlos Calderón.

mércores, 5 de maio de 2010

GRUNWALD & HILTON Try (Mariann International, 1981)

"Rock And Roll Rocket" 

Pouco sei destes dous rapaces, Jerzy Grunwald e Janusz Hilton (Hryniewicz), agás que eran polacos e que como parella só deixaron este elepé gravado en Suecia nos primeiros oitenta. Musicalmente é pop rock de toda a vida, con algún que outro estribillo molón e un bo traballo vocal da escola dos Eagles ou America aínda que nalguns temas que están máis preto de Hall & Oates ou  Steely Dan.