Amosando publicacións coa etiqueta Country. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Country. Amosar todas as publicacións

xoves, 3 de abril de 2014

JAKE Y THE FAMILY JEWELS - Jake Y The Family Jewels (Polydor, 1971)

"It Came Without Warning"


Allan “Jake” Jacobs foi membro dos Magicians, grupo neoiorquino que gravou aquela peza titulada “Invitation To Cry” compilada por Lenny Kaye en "Nuggets: Original Artyfacts From The First Psychedelic Era" no ano 1972. Despois dos Magicians, Jacobs xuntouse con Andrea “Bunky” Skinner ao que coñecía do circuito folk dos primeiros sesentas no Greenwich Village e chegaron a ser Bunky & Jake, deixando dous discos gravados no 1967-68: "Bunky & Jake" e "L.A.M.F.". No ano 70 Jacobs con Mike Rosa e Jerry Burnham formaron Jake And The Family Jewels. Este é o primeiro e tamén o máis interesante dos dous discos que gravaron, movéndose dentro do que se deu en chamar "good-time music". Hai opinions que din que teñen un toque a NRBQ, quizáis nalgún tema como "It Came Without Warning" pero a min me lembran a aquelas producións de Erik Jacobsen para Lovin´ Spoonful ou Sopwith Camel e por momentos ao que facía Dan Hicks cos seus Hot Licks en temas como "I Remember Cissy's Baby". Moi entretido.

martes, 10 de xullo de 2012

SALASSO - Meet Me On The Corner (1983)


Salasso eran suecos aficionados al country rock como queda claro en el título del disco. Lo mejor está en esta adaptación de Lindisfarne y en un original titulado "Texas Woman". 


xoves, 12 de abril de 2012

RICK NELSON - Intakes (Epic, 1977)

"Stay Young"

Rick Nelson and the Stone Canyon Band's last album for MCA, "Windfall", was released in January 1974. A couple singles, "Try (Try to Fall in Love)", and "Rock and Roll Lady", followed in 1975, and then Nelson parted ways with MCA. Epic Records signed him in 1976, and his first album for the label, "Intakes", came out in the fall of '77. Epic suggested Keith Olsen (producer of Fleetwood Mac) to work with Rick on the album, but Nelson ended up producing most the tracks himself. The sound on "Intakes" is more pop/rock and less country rock than "Windfall". Tom Brumley's steel guitar is featured on only half the tracks, and drummer Ty Grimes has been replaced by Steve Duncan. There's also studio help from session men Jai Winding (keyboards) and Roger Bush (slap bass). Jay De Witt White is still on bass, and contributes two songs, "Five Minutes More', a upbeat pop/rocker, and the soul-ish "Change Your Mind". Dennis Larden continues on lead guitar, and has two folky acoustic songs on the album, "Wings" and "One By One" (which should have been a single - Rick's senstive vocals, excellent band harmonies, and Brumley's pedal steel solo make this one a standout). Rick himself wrote two songs on the album, "Something You Can't Buy" (reportedly inspired by his wife's spendthrift ways), and the piano ballad "It's Another Day", about a couple drifting apart. There's also excellent material from outside sources - Baker Knight's straight ahead rocker "I Wanna Move with You" (with one of Larden's best electric guitar solos), the catchy, hook laden "You Can't Dance" (Duncan's drumming shines here), Gallager and Lyle's countryish "Stay Young" (with another excellent Tom Brumley solo), and the old r&b hit "Gimme a Little Sign" (with Rick on lead guitar). Rick is at his best vocally on this album, and the harmonies by the Stone Canyon Band are strong. The album sounds like a strong commercial effort, yet it failed to dent the charts for even a few weeks. How could it have missed? Did Epic just throw it on the market with no promotion? Or was radio just too resistant to a veteran artist making a strong contemporary statement? It's never come out on cd, although seven of the tracks are on "Stay Young: The Epic Recordings". I recommend buying the original album. Get yourself a needle and turntable, and listen to some of Rick Nelson at his best. Ron



mércores, 7 de outubro de 2009

THE GOOD BROTHERS Person To Person (LP, Solid Gold Records, 1982)

Máis de un se preguntará como alguén pode mercar un disco con estes tres tipos na portada pero, tanto o prezo como o feito de ver unha foto no encarte de un dos irmáns tocando o autoharp xustificou o risco e malia o seu aspecto exterior resultou ser un agradecido elepé de country pop con bonitas melodías a base dun cuidado traballo de voces e aínda que non hai gañadoras non é necesario levantar a agulla.

Biografía

Link by mail dezaoitorodas@gmail.com

mércores, 22 de abril de 2009

NASHVILLE ROCK Varios (LP, MNT-CBS, 1975)


En este álbum puedes escuchar la música que hacen algunos de los nuevos artistas Monument. No creo que sea preciso presentar a Billy Swan, Rita Coolidge o Kris Kristofferson. Pero hay otra gente que también merece tu atención. Por ejemplo, Berefoot Jerry, un grupo de famosos "session-men" de Nashville que participaron en aquella espléndida aventura que se llamó Area Code 615 y que combaten el tedio del trabajo en los estudios tocando su forma particular de rock sureño. Tommy Roe es el mismo "all-american boy" que vendió millones en los años sesenta con "Dizzy", "Sweet Pea" y otros discos para ABC; yo prefiero ese recuerdo nostálgico de sus años de adolescente que se incluye en este LP. Ronnie Hawkins es el rockero de Arkansas que estuvo en el Top 100 americano a finales de los años cincuenta. Cuando el rock'n roll fue reemplazado en el gusto popular por otras formas más blandas, Ronnie emigró a Canadá, donde trabajó regularmente con diversos grupos de acompañamiento. Cuando sus Hawks cambiaron el rumbo del rock bajo el nombre de The Band, hubo un interés renovado por su figura. Para entonces, sus acompañantes eran Crowbar con King Boy Biscuit, otro grupo sólido que le dejaría poco después. En esta segunda parte de su carrera, Ronnie ha grabado cuatro LPs en los que ataca piezas clásicas del rock'n roll con alguna composición propia y temas puramente country. Aquí se incluye su versión de "Bo-Dlddley", los que hayan oído aquel extraordinario "Who do you love" de 1963, saben que la arrogancia y el irresistible ritmo de Ellas McDaniel que van bien al barbudo y voluminoso Ronnie. También podrás escuchar "Cora Mae", una canción suya y otras de sus composiciones de la época con Roulette. Hawkins tal vez se haya ganado un puesto en la historia del rock gracias a su habilidad para elegir acompañantes, pero aquí demuestra que su vitalidad y energía son las de uno de los grandes del rockabilly.

Finalmente, dos de los nuevos cantantes-compositores de Nashville. Tanto Larry Gatlin como Michael Bacon han registrado un par de álbumes para Monument realmente interesantes. Gatlin formó parte de los Oak Ridge Four, un grupo de gospel formado por su padre, y sus canciones tienen evidentes raíces religiosas. Kristofferson cantó su "Help me" en su tercer álbum, ayudado por el propio Gatlin, y eso es en el nuevo Nashville la mejor recomendación posible. Bacon presenta aquí "Bring 'em home" y "We're in love ". La primera es su canción más conocida, una valerosa llamada a la concordia generacional grabada en los días en que Nixon anunciaba que todo los desertores de la guerra de Vietnam debían pagar por su delito.

Dicen que el "Nashvílle skyline", el perfil de la ciudad vista a unos kilómetros de distancia, es un panorama verdaderamente bello. Pero hay mucha más belleza en el "Nashville underground". donde un qrupo de gente joven está trabajando por la continuidad de las tradiciones de la mejor música country. Sin corbatas, prejuicios o complejos de inferioridad.

Diego A. Manrique (Julio 1975)

Cara A

1. BILLY SWAN I Can Help
2. MICHAEL BACON Bring´ em Home
3. KRIS KRISTOFFERSON & RITA COOLIDGE Lover Please
4. TOMMY ROE Glitter And Gleam
5. BAREFOOT JENNY Lucille
6. RONNIE HAWKINS Cora Mae

Cara B

1. KRIS KRISTOFFERSON Jesse Younger
2. BILLY SWAN I´m A Fool
3. LARRY GATLIN Delta Dirt
4. MICHAEL BACON We´re In Love
5. RONNIE HAWKINS Bo-Diddley

venres, 6 de marzo de 2009

RICK NELSON In Concert (LP, MCA-Movieplay, 1970)

Contra 1969, Rick Nelson, antes coñecido como Ricky, levaba tempo intentando sacarse de enriba a imaxe de teenage idol que chegara a paralizar a súa carreira. Un par de anos antes lanzárase a gravar un par de discos de country botando man de Clarence White, aínda session man antes de converterse nun Byrd de pleno dereito. De aí a escoitar a Dylan ou Randy Newman e comezar a frecuentar o Troubadour, lendario punto de encontro de country rockers, singer-songwriters e demais fauna enrollada de LA, non había máis ca un pasiño. Randy Meisner, recén saído de Poco e de camiño aos Eagles, axudoulle a por en pé a Stone Canyon Band, que debutaría ese ano cunha serie de celebrados concertos no Troubadour que se convertirían na súa tarxeta de presentación discográfica. En Rick Nelson in Concert retella algún dos seus clásicos, leva a Dylan ao seu terreno (¡por partida triple!), bota man de compositores novos coma Eric Andersen ou Tim Hardin e compón novas e máis que dignas cancións, que o seu grupo, coa fantástica steel guitar de Tom Brumley á cabeza, entrega con pericia e vigor instrumental, ensinando os dentes cando compre. Tal vez á voz de Nelson lle faltara a persoalidade necesaria para ser un dos grandes, pero de que a cousa non era unha estrataxema de estrela do rock vida a menos, deu fe nada menos que o mismísimo Lester Bangs nunha crítica positiva no Rolling Stone.