Amosando publicacións coa etiqueta Pop b>. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Pop b>. Amosar todas as publicacións
venres, 9 de febreiro de 2018
SUNSHINE - Sunshine (Roulette, 1977)
martes, 2 de setembro de 2014
KAI OLSSON Once In A While (EMI, 1975)
Para aquellos que no sigan con verdadera fruición la carrera musical de la familia Olsson, decir que Kai es uno de los cuatro hermanos de Nigel Olsson, miembro de los fantásticos Plastic Penny pero conocido fundamentalmente por ser el batería de la banda de Elton John durante buena parte de los setentas. "Once in a while" suponía la segunda incursión discográfica del chaval después de su paso por Longdancer que llegaron a publicar un único y agradable disco de folk-rock titulado "If It Was So Simple" y en en el que coincidió con Dave Stewart, futuro eurítmico. Excepto "Is it love" que está grabado en los USA con el grupo Orleans de banda de apoyo, el resto cuenta con lo más granado de los sesioneros británicos del momento, Mick Grabham, Tim Renwick, Dave Mattacks, John Turnbull o Dee Murray, que proporcionan el acompañamiento perfecto para el pop rock clásico del bueno de Kai.
martes, 26 de agosto de 2014
TOMMY E MARCO - Piccolissimo (Sugar, 1977)
O dúo Tommy e Marco eran algo así como uns Victor e Diego á italiana. O romano Marco Perfetto xa tiña certa experiencia no mundillo discográfico nos primeiros setentas, non así Tommy Battistoni que facía o seu debú neste Lp que á postre sería o seu único traballo coñecido. Básicamente un disco de cantautores na súa vertente máis acústica con algúns temas molóns como o que se pode escoitar no reprodutor.
luns, 21 de xullo de 2014
LUCIO BATTISTI - Emociones (Numero Uno, 1977) + Bonus
En 1977 presentouse o álbum "Io tu noi tutti" co título de "Emociones", gravado en Madrid en outubro dese mesmo ano. Nel exclúese con respecto ao orixinal italiano a canción "Questione dei cellule", sendo substituída por "La canción del sol "(La canzone del sole). O punto de referencia deste disco non é o orixinal italiano, senón a versión en inglés, que saíu ao mercado co título de "Images", tanto pola duración dos temas como pola tipoloxía das intervencións vocais, que recalcan nos contrapuntos o que se fixo no disco inglés. Ni un solo minuto de "No querernos" (Neanche un minutto di non amore”) grávase de xeito idéntico á versión inglesa, con partes da versión italiana que están ausentes. Pero a maior diversidade con respecto ás outras dúas versións deste disco (a italiana e a inglesa) escóitase na parte vocal, enriquecida con numerosas intervencións de contrapunto completamente novas, a miúdo a tres voces, chegando ata as catro no coro de "La canción del sol". Así mesmo aprécianse substanciais diferenzas na longa liña vocal dos versos finais de "Intérprete de un film". Nalgúns casos tamén varía a mestura, que presenta lixeiras diferenzas con respecto ás outras versións do disco: algúns instrumentos teñen unha ubicación distinta no espazo sonoro, a outros se lles presta unha maior ou menor atención e, en xeral, tense a impresión de que o artista fronte ao labor realizado un ano antes, trata de dar unha impronta máis persoal a tódalas cancións, evidentemente insatisfeito tanto da versión en italiano, como da versión en inglés. Certamente as novas intervencións vocais proporcionan unha interesante unidade ao traballo, e ata a dubidosa base musical da canción de "The sun song" enriquécese coa voz en español, mérito sobre todo da indubidábel maior afinidade de Battisti con esta lingua con respecto á inglesa, o cal fai gañar á parte vocal en fluidez e inmediatez ata o punto de transformar decisivamente tódalas cancións.
A serie de gravacións en español continúa en 1978 con "Una muchacha por amigo" (Unha donna per amico), que non contén diferenzas substanciais con respecto ao orixinal en italiano, coa excepción da edición da finalización, que reduce a canción de 4’23” a 3’55”. A cara B, "Ningún dolor" (Nessun dolore), en cambio, non sofre ningunha variación.
Coa publicación en 1980 de "Una triste jornada" e "La cinta rosa", versións de "Una giornata uggiosa" e "Con il nastro rosa" péchase a serie de gravacións en español de Lucio Battisti. "Una triste jornada" reduciuse en duración de 4’48” a 4’10” grazas á eliminación do longo intro con tronos e lóstregos, iniciándose directamente coa guitarra rítmica acústica dun xeito bastante infeliz a causa do efecto da edición no comezo da canción. Mentres, para "La cinta rosa" non se utilizaba a versión curta do sinxelo en italiano, senón en cambio a versión longa do álbum, co fin de dar espazo á marabillosa parte de guitarra eléctrica de Phil Palmer e permitir a Battisti a mesma intervención vocal que na parte final da versión en italiano, coa adición, como contrapunto, da parte vocal presente no comezo da canción.
sábado, 12 de xullo de 2014
POOR BOYS - Ain't Nothin' In Our Pocket But Love (Rare Earth, 1970)
"I say this without qualification: This is the the best bubblegum album I've heard in a while, and it didn't originate from the Kasenetz-Katz factory. Full of short, catchy songs, cheesy organ, fuzzy guitar, and occasionally trashy lyrics with falsetto backing vocals, The Poor Boys have it all. Who are these guys, how did they end up on a Motown subsidiary, and where did they promptly disappear to afterward? Well, a trio is pictured on the cover, and several songs are written by an unfamiliar threesome of "R. Fazio, T. Corio, E. Corlis," who I'm guessing must be the group. A bit of Google searching turns up some first names of Robert, Thomas and Edwin, respectively -- but that's about it. In the production chair is the always-reliable Michael Valvano, a familiar name on Motown and other Detroit area productions. And that's about all I can tell you about it. Billboard notations indicate this came out toward the end of 1970, a couple years late for the bubblegum genre, which could be part of why this is so obscure; I wonder if it's another album/band that the label essentially sat on for a time, as with Milwaukee's Messengers?" Bob Koch
xoves, 6 de marzo de 2014
sábado, 30 de novembro de 2013
ROBERTO JORDÁN - "Estos Ojos" y cinco más
No conocía de nada a Roberto Jordán, el Tom Jones mejicano, pero compré el disco porque me sentía un poco intrigado por la adaptación al español del "These Eyes" de los Guess Who. El resto es bastante convencional pero hay otras cinco versiones que no están mal, en especial aquellas en las que se hace acompañar por Los Zignos: las dos chicleteras de 1910 Fruitgum Co: "1910 Cotton Candy Castle" y "Indian Giver, el "Make it With You" de Bread y el "Na Na Hey Hey Kiss Him Goodbye" de Steam. La que falta es el "Take it Easy" de Jackson Browne/Eagles.
luns, 28 de outubro de 2013
THE CALIFORNIA POPPY PICKERS - ¡Guateque! (Yupi, 1969)
Unha selección persoal das miñas favoritas dos catro discos editados polos California Poppy Pickers no ano 1969. Evidententemente case tódolos temas son puro expolio de éxitos do momento pero os poucos orixinais, case sempre asinados por Gary Paxton, non están nada mal.
------------------
The California Poppy Pickers were one of several relatively anonymous studio projects assembled by Alshire label head Al Sherman to record budget-priced copycat LPs of '60's pop hits. Virtually all of the groups in question -- Fats and the Chessmen, Los Norte Americanos, and the Bakersfield Five, among them -- were helmed by producer and songwriter Gary Paxton, best-known for composing the novelty smash "The Monster Mash." In 1965, Paxton founded his own Hollywood recording studio, assembling a session crew that variously included guitarist Clarence White, bassist Jerry Scheff, and guitarist/fiddler Gib Guilbeau -- he also discovered brothers Rex and Vern Gosdin, releasing their country hit "Hangin' On" on his Bakersfield International label. By the late 1960s, Paxton was regularly licensing material to Alshire, and at Sherman's request, he put together The California Poppy Pickers to capitalize on the growing country-rock trend. Comprised of singers/multi-instrumentalists Ken Johnson and Dennis Payne, along with pedal steel guitarist Leo LeBlanc, the group released three 1969 LPs -- Sounds of '69, Hair/Aquarius, and Today's Chart Busters -- comprised primarily of covers and thinly-veiled rewrites. For reasons unknown, the fourth and final California Poppy Pickers album, Honky Tonk Women, was recorded without Paxton's involvement, and featured an entirely different lineup -- singer/guitarist Mike Messer, singer/bassist Don Larson, guitarist Randy Wilcox, and drummer Tom Slipp were, in reality, a Christian rock band called the Wilson McKinley, and they used the proceeds from their lone Alshire date to fund a self-released 1970 date titled Jesus People's Army: On Stage. Jason Ankeny
martes, 8 de outubro de 2013
THE STUDIO GROUP - Los Éxitos Del Espacio (Nevada, 1978)
Xa estou de volta e o disco escollido é este subproduto de 66 céntimos cunha bonita portada e un contido moito mellor do agardado. As tres versións de Bowie están ben, a de Deodato mola e a de Klaatu sorprende. Hai incluso un par de temas que non están nada mal asinados polos enigmáticos North e Dailly, probablemente membros do grupo de sesioneiros encargados de dar forma a este tipo de expolios baratos dos éxitos do momento. Este mesmo disco apareceu publicado en Italia con bonita portada tamén como "Space Concept" por The Atoms e en Francia como "Spatial Disco 2005" por 2005 Stars Group.
luns, 15 de xullo de 2013
MIKI - Dear Auntie Mary / A Piece Of Heaven (RCA 1969)
O tal Miki é en realidade Miki Anthony do que tedes unha wikipédica biografía máis abaixo. "Dear Auntie Mary" é unha peza composta por Mark Wirtz que ben podería ir incluída naquel proxecto chamado "A Teenage Opera" pero eu prefiro a cara B, unha composición do propio Anthony.
Miki Anthony's career in the music industry lasted approximately from 1970 to 1985 . During that time he had several hit records, as a singer, writer, and record producer, both in United Kingdom and abroad. As a singer he had a top 20 hit "If it wasn't for the reason" and a follow-up top 50 "Another without you day" both Greenaway/Cook songs and record productions. His only LP was "City of the Angels" recorded in LA for EMI in 1976, which is a collection of all his best songs, many of which were covered by other artists.
As a writer, his songs have been recorded by 5th Dimension, Vince Hill, Pat McGlynn (Bay City Rollers), Nolans, Congregation, Bob Monkhouse, The Goodies, Demmis Roussos,... His disco library music was strongly featured in all the Benny Hill TV series and the Avengers TV. After leaving the music industry he had a very successful career as a property developer converting NHS hospitals into apartments and houses until he retired in 2001 to work from home in Windsor and spend more time with his family. He continues to write songs and in 2010 "If you never have the chance" got to the final of the UK songwriting contest. Wikipedia
---
Miki Anthony's career in the music industry lasted approximately from 1970 to 1985 . During that time he had several hit records, as a singer, writer, and record producer, both in United Kingdom and abroad. As a singer he had a top 20 hit "If it wasn't for the reason" and a follow-up top 50 "Another without you day" both Greenaway/Cook songs and record productions. His only LP was "City of the Angels" recorded in LA for EMI in 1976, which is a collection of all his best songs, many of which were covered by other artists.
As a writer, his songs have been recorded by 5th Dimension, Vince Hill, Pat McGlynn (Bay City Rollers), Nolans, Congregation, Bob Monkhouse, The Goodies, Demmis Roussos,... His disco library music was strongly featured in all the Benny Hill TV series and the Avengers TV. After leaving the music industry he had a very successful career as a property developer converting NHS hospitals into apartments and houses until he retired in 2001 to work from home in Windsor and spend more time with his family. He continues to write songs and in 2010 "If you never have the chance" got to the final of the UK songwriting contest. Wikipedia
xoves, 4 de xullo de 2013
LOS SANTOS - Vivo En El 1º (1985)
De Los Santos, grupo poproqueiro biscaiño de primeiros oitenta, gústanme especialmente un par de cancións: "Tú, Tú, Tú" incluída no seu primeiro sinxelo e esta que escoitamos hoxe que pechaba o seu único longa duración de portada non moi atractiva, así que escollemos a foto da contra que mola máis. O seu cantante José Ignacio Dermit, Bilillo, segue aínda traballado, agora como Bilillo y Los Sullos.
mércores, 22 de maio de 2013
JEREMY KIDD - Petals And Ashes / Crocodile Tears (Self -Drive Music, 1985)
"Petals And Ashes"
Inencontrable en internet hasta ahora como da fe alguno de nuestros colaboradores, “Petals & ashes” (pétalos y cenizas) es el único single que publicó Jeremy (o Jerry) Kidd tras su salida de los experimentales The Red Guitars, una banda de culto procedente de Hull y asociada al ambiente independiente británico de mediados de los 80. En el 85 Kidd decide emprender una esperanzadora carrera en solitario cuyo único resultado es este sencillo en cuya cara b figuraba otro tema propio, la lánguida e inocua “Cocodrile tears”. Con los excesos de las producciones de los 80, su tema principal es un homenaje a la anarquista lituana Emma Goldman (1869-1940), una canción de belleza serena y ecléctica que muestra lo mejor (la pieza en sí) y lo más incómodo (esas baterías electrónicas) de una década de la que todavía hay mucho que rascar. La emoción acaba por imponerse y su vibrante mensaje tan actual convierte a esta canción en una joya perdida y hallada para goce de nuestros lectores y oyentes. Una vez recuperada no se la pierdan.
xoves, 21 de febreiro de 2013
LALLY STOTT - Chirpy Chirpy, Cheep Cheep (Philips, 1971)
"Love Is Free, Love Is Blind, Love Is Good"
Antes de que Middle of the Road, Los 3 de Castilla y Mac & Katie Kissoon bombardearan a medio mundo con "Chirpy Chirpy Cheep Cheep", su autor, Lally Stott ya había grabado su propia versión que alcanzó cierta popularidad en Australia e Italia donde residía entonces. Lally nació cerca de Liverpool y en los primeros sesentas en plena explosión beat formó parte de varios grupos como The Vaqueros o los algo más conocidos Four Just Men que posteriormente mutarían en los recomendables Wimple Winch. En 1965, como muchos músicos británicos del momento, desembarcó en Italia dónde formó parte de los Motowns hasta 1969. Éste, su único Lp, grabado con apoyo de los Black Jacks, contiene las dosis justas de bubblegum mezclado con popsyke de época con excelentes momentos, un disco realmente agradable. Murió en 1977 en accidente de coche. Como bonus va la cara B de "Chirpy Chirpy Cheep Cheep", otra estupenda canción titulada "Henry James".
mércores, 30 de xaneiro de 2013
GEORGE TIPTON - Nilsson By Tipton (Warner Bros. 1970)
"Rainmaker"
With his background as a television soundtrack and jingles arranger, but also possessing a deep knowledge of the history of jazz and popular orchestration, George Tipton was the perfect collaborator for Harry Nilsson in the late '60s, bringing Nilsson's wonderfully skewed sense of pop to life on a series of classic albums that flirted with commercial appeal even as they undermined that appeal with deliberate quirkiness and a wink of the eye. At some point the two had a falling out, but assumedly before that happened, Tipton released this charming set of Nilsson tunes reassembled and reshaped as MOR instrumental fare in 1970. The album works for the same reason that Nilsson's albums work -- that goofy love of what pop music can be when a little intelligence, grace, and joy are applied to it. “Rainmaker” emerges in Tipton’s tribute version as strong, sturdy, and sure, like a bold theme to some sweeping television Western, while the repositioning of “Nobody Cares About the Railroads Anymore" sounds like a vintage 1940s vocal jazz piece. “Think About Your Troubles” is lovely, bouncing, and soothing, sugary but not to a fault. “Without You” keeps its wounded grace even as it emerges as a gentle dance samba. True, these tracks are really just a button away from being elevator music, but somehow they aren't. Tipton saw the musical history and structure that were inherent in Nilsson's songs, and with his own musical background, he knew how to bend them into familiar shapes -- make that almost familiar shapes. Nilsson's odd and joyful melodic signatures always shine through. Steve Leggett
xoves, 13 de decembro de 2012
LOUIS PHILLIPPE - Passport To Pamplona (GASA, 1987)
"You Mary You"
Outra petición. Publicado inicialmente en outubro do 2008
Hace un par de años estabamos Kabaloff y yo rebuscando entre los pocos discos que aún quedan en la tienda que hay en Monforte y además de comprarme por segunda vez el disco de los Triffids "Born Sandy Devotional", por cierto no entiendo en aprecio que hay por ese disco, también me hice con este de Louis Philippe, al que recordaba por una bonita canción "If You're Missing Someone" que aparecía en un recopilatorio de "él records" publicado por Grabaciones Accidentales en los ochenta, de hecho Philippe era una de las personas que estaban detrás de ese sello de efímera existencia (1986-1989), pero de fuerte impronta musical. Este "Passport To Pamplona" es en realidad "Passport To The Pogie Mountains" editado según reza en la página de Louis Phillipe sólo en España y Japón y que no viene a ser más que una recopilación de ocho temas provenientes de "Appointment with Venus" (1986), su debut para "él records", algunos temas aparecidos en single como "You Mary You" o "Anthony Bay", una demo de "The Rubens Room", más tarde publicada por The King of Luxemburg, otro colega del sello y un par de instrumentales grabados para el programa de TV3 Catalunya Arsenal Atlas. El disco tiene todo lo que se espera de este titán, pop barroco excelso "You Mary You" o "Heaven Is Above My Head" que podría haber sido fuente de inspiración para The Divine Comedy, ejercicios vocales fantásticos en "Anthony Bay", sonidos fronterizos en "Touch of Evil" con unas trompetas muy molonas, toquecitos Ray Davies en "Angelica My Love", pop francés " La Pluie Fait Des Claquettes", lounge de diverso tipo, etc, un disco bien bonito a pesar de la portada, no sé porque no escogieron la estupenda foto de la contra, obra de Nick Wesolowski, ex-batería de Monochrome Set, que lo retrató como una especie de anarquista de finales del XIX. Como nota curiosa decir que el señor Philippe aparte de sus escarceos musicales es también muy conocido en su país bajo su nombre real Philippe Auclair como comentarista futbolero y es, además, corresponsal de France Football en Inglaterra. Tiembla Segurola
mércores, 12 de decembro de 2012
VIGRASS AND OSBORNE - Steppin' Out (CBS, 1974)
"Daily Depress"
Había anos que non escoitaba este disco do que, a verdade sexa dita, só lembraba a peza que se pode escoitar no reprodutor, pero decidín compracer a un comunicante anónimo que tiña certo interese neste segundo Lp do dúo británico Vigrass and Osborne. Despois de darlle un repaso enteiro de novo, dicir que o máis interesante está nas voces e nalgúns dos arranxos do produtor Jeff Wayne. As notas que veñen a continuación están extraídas do blog The Note Book Of.
Here you'll find all I have been able to assemble about Vigrass and Osborne: the British duo of Paul Vigrass and Gary Osborne. They had a brief recording history in the early 1970s which resulted in a handful of sparkling pop singles that were criminally ignored in most territories around the world.
Their producer, Jeff Wayne, was a writer and producer of commercial jingles - he undoubtedly brought that sensibility to the table, as well as playing organ and co-writing some of the songs. Musicians I recognise on the albums include guitarists Chris Spedding and Caleb Quaye, and Ray Cooper (percussion); the latter two frequently worked with Elton John.
Wayne, of course, later produced the highly successful War Of The Worlds album in 1978. To that project, he took with him Gary Osborne to write lyrics to some of the songs - and he uplifted a Vigrass And Osborne tune - Forever Autumn, which became the biggest seller and signature tune from War Of The Worlds.
Prior to V&O, Paul Vigrass had a few solo releases in the late 1960s (including Free Lorry Ride and A New Man), then briefly replaced Tony Burrows as lead singer of the studio band Edison Lighthouse.
Gary Osborne leaves a number of traces, though - as a lyricist. He apparently wrote English lyrics for the Veronique Sanson song Amoureuse, recorded by Kiki Dee in 1974 (a year after the original). But his best residual income would be from the War Of The Worlds album, possibly also for his lyrics for Elton John on three albums in the mid-1980s; the hits were Part Time Love, Little Jeannie, and Blue Eyes. He's been active as lyricist as recently as 2006.
xoves, 23 de agosto de 2012
REVOLUTION FRANÇAISE - Quebecois - Shoo Do Be Do (Pop Music, 1969)
"Shoo Do Be Do"
A Montreal side project by former Les Sinners member Francois Guy. After leaving Les Sinnners, he formed La Revolution Francaise in 1968. After one album many of the band members reformed Les Sinners, but Guy launched a revamped version of the band and four independent singles in 1969.
One of these singles was called "Quebecois" on Revolution Records. The song was a pro-independent Quebec anthem. It was not only a hit but a Quebec cultural milestone. The single reportedly sold over 100,000 copies throughout the province.
Never ones to miss out on an opportunity, Capitol Records in Toronto had the band re-record the song in English as "America". Francois Guy was happy to oblige, but changed the band's name to The Kids for this one-off release in 1969. The Canadian Pop Encyclopedia ***
luns, 16 de xullo de 2012
THE MAGNIFICENT MERCURY BROTHERS - New Girl In School / What About Us (Logo, 1978)
Agora que por fin parece verán é un bon momento para recuperar cancións con espírito de praia como esta adaptación do clásico de Jan & Dean por The Magnificent Mercury Brothers, en realidade o alter ego máis festivo dos máis serios e sisudos Decameron.
"New Girl In School"
venres, 13 de xullo de 2012
sábado, 16 de xuño de 2012
JUNIOR CAMPBELL - Sweet Illusion / Ode To Karen (Deram-Columbia, 1973)
"Ode To Karen"
Continuando con artistas co apelido Campbell, hoxe rescatamos do seu inxusto esquecemento a Junior, un dos puntais dos escoceses Marmalade aos que abandonou en 1971. Este foi o seu terceiro sinxelo en solitario e malia que o tema estrela era "Sweet Illusion", a súa cara B está máis preto do son aos que nos tiña acostumados. Por certo, o inicio da canción ten un parecido razonable con "Piano Man" de Billy Joel - Ana Belén
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)