Segundo a pouca información dispoñible Wagon eran franceses que acabaron en España a principios da década do setenta e que dalgunha maneira estableceron contacto co pekenike Alfonso Sáinz que se interesou pola súa proposta, de feito el é o supervisor musical e asina cinco dos temas xunto a Daniel G. e Claude H.. No estritamente musical as cancións traen á mente a grupos como Chicago ou Blood, Sweat & Tears co toque progre que tiñan na súa primeira época. Excepto a versión dun tema que non me gusta nada, "Green Green Grass Of Home," o resto do disco está bastante ben aínda que as guais son "Forever", recuperada en "Sensacional Soul Vol. 2", "Show Me Which Way" e "I Love You, I Need You, I Want You" con ese toque Tony Macaulay.
Amosando publicacións coa etiqueta Progre b>. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Progre b>. Amosar todas as publicacións
domingo, 4 de novembro de 2018
mércores, 4 de febreiro de 2015
MERIT HEMMINGSON - Rollskog (Mer Svensk Folkmusik På Beat) (Columbia, 1972)
Music freak from the day I was born. Started with accordeon at four and the piano at seven.
After school my plan was to attend Oscar Petersons jazz school in Toronto in the beginning of the sixties, but instead I went to New York to get a band together. I was digging jazz in the famous jazz club Birdland almost every night and even sat in with Miles Davis band at Village Vanguard. Got piano lessons from both Joe Zawinul and Lalo Shifrin. Formed a band in the US with four black female jazz musicians, altosax, trumpet, bass and drums and myself on the piano. We were touring in Sweden for six months, "Merit H. and her Girl Stars".
Left the jazz scene and found my real big "Love" the Hammond B3 organ and started the group Meritones, with which I made my first album in 1967.
In the beginning of the seventies Swedish folk music entered my life which resulted in three gold discs ”Huvva”, ”Trollskog” and "Bergtagen". At this time I also recorded a double album together with the great poet Beppe Wolgers. With two fiddlers and a rhythm section I toured all over Sweden with this quite new concept and had great success.
Later on exploring other musical fields also with synthesizers, playing with different artists, writing and co-writing songs. But in the last few years I´ve been attracted back to the roots and to the organ playing. A compilation album from the seventies ”Merit – Queen of Swedish Hammond Folk Groove” was released in 2005 and the album ”Touch” in 2006. Merit Hemmingson
xoves, 16 de outubro de 2014
FOREST GREEN - Forest Green (Capitol, 1973)
Supoño que estes rapaces debían un favor a alguén porque a portada é fea de carallo, algo que non sucede co contido que é máis que aceptable e entretido, un pouco de pop, outro pouco de rock e certos toques progres para estar á moda, todo envolto cunha boa sección de vento. As que máis me gustaron son as tres que firma o guitarrista. Estas son as notas da contaportada.
Since its formation In the Spring of 1970. Forest Green has devoted itself to a full-time. eminently professional exploration of its roots. influences. and the techniques at Its command. Combining sensibilities that stem and range from classical to the selfwidening channels of Improvisational Jazz. Forest Green puts together a sound that is at once logical. tight. and satisfying. Most Importantly, what emerges from the sophisticated mix -with its splendid Incorporation of elements as diverse as a Big Band Sound or a Latin Pulse- is an exuberant lyrical innocence; a sense of wonder at all the wit and emotion that music may convey
True then to the City of Philadelphia whose sound Forest Green has helped to further define, and to all others now interested in their music, Forest Green delivers a message of Youth and life aspiring to newer, more procressive horizons.
Matt Damsker, Associate Editor of 'The Drummer
domingo, 30 de setembro de 2012
WATERMELON - Trilogy / Ocean Song (1969)
"Trilogy "
"Ocean Song"
The Lemon Drops broke up in 1969. Gary and Eddie formed a new band called 'Watermelon' with bassist Gary Lewandowski and keyboard player Fred Sharpe from the San Francisco Conservatory of Music. The two trippy selections an this album are a sample of the many songs the band recorded. Watermelon played many gigs at Canada College with a band called Fritz. Members of Fritz included Stevie Nicks and Lindsey Buckingham. Reggie, Gary and Eddie were attending the College at the time and became friends with the band. Watermelon played the Fillmore West but could never seem to hit it big. Thus, the band broke up in 1970. They did release one single on Rembrandt, 'African Song/Fantasy Child', but this album features two superior unreleased songs. (Notas interiores do cd)
domingo, 20 de xuño de 2010
FUSIOON Farsa Del Buen Vivir - Rondo y Final (BP, 1974)
"Farsa Del Buen Vivir"
Máis rollo progre cos cataláns de Manresa, Fusioon e un par de pezas do seu segundo elepé Fusioon 2. "Farsa del buen vivir" ten un pase, pero en xeral é un deses grupos de primeiros setenta que mete un pouco de medo con tanta megalomanía.
mércores, 16 de xuño de 2010
PALADIN Anyway - Give Me Love To You (Island, 1971)
"Anyway"
A Paladin o que lles ía en realidade era o rollo progre con moita presenza de teclados, de feito tiñan a dous tipos traballando niso. Todos tiveran experiencia previa como mercenarios, por exemplo de Terry Reid, ou en grupos máis ou menos respectados como World of Oz ou Glass Menagerie. Para os dous únicos discos que gravaron contaron coa produción de Philamore Lincoln e no caso do seu segundo "Charge", de onde está extraída "Anyway", dun deseño de portada de Roger Dean. " Give Me Love To You", un rock and roll de toda a vida, non ía no elepé aínda que sí na reedición en Cd. Anos máis tarde o seu baixista Peter Beckett acabaría formando parte de Player, autores dunha das miñas canción favoritas de finais dos setenta "Baby Come Back".
luns, 2 de novembro de 2009
RARE BIRD Sympathy - Devil´s High Concern (Philips, 1970)

"Sympathy" foi o "momento" de Rare Bird, uns británicos aos que lle molaba o rollo progre cos teclados de protagonistas. A súa cara b "Devil´s High Concern" non apareceu en elepé.
ARGENT Tragedy - Rejoice (Epic, 1972)

A estos rapaces nunca lles collín o punto pero "Rejoice" unha peza composta por Rod Argent e Chris White que viña no seu segundo elepé "Ring of Hands" parece lembrar os vellos tempos.
Link by mail dezaoitorodas@gmail.com
domingo, 30 de agosto de 2009
JESS & JAMES Jess & James (LP, Belter, 1969)
Titulado simplemente "Jess & James", este tercer y último LP es realmente una bestia sonora, un disco prácticamente imposible de clasificar y de difícil etiqueta. Prog-soul hecho por portugueses en Bélgica !?
Grabado sin sección de viento como los anteriores, únicamente por el cuarteto de Tony, Wando, Scott Bradford y Stu Martin (bajo, guitarra, teclas y batería respectivamente), es un disco que mezcla sin pudor el emergente movimiento progresivo con el soul (sobre todo en la desgarrada forma de cantar de Wando), con algunos toques de jazz y rock de montaña con guitarras imposibles y swinging hammond. Un disco irrepetible que dejó un tanto descolocados a los fans más normalitos del grupo. En consecuencia vendió muy poco, constituyendose casi de inmediato en una auténtica rareza del euro-rock.
Las dos canciones "suaves" del disco, "Perdition Again" y "A Passing Car" son realmente estremecedoras y amplias. La que abre el disco, "Straight Man", es una anfetosa anticipación progresiva multicolor. En "Mrs. Davis" se dan la mano guapamente la edad de piedra y la era espacial. Caverna de neón con neuroguitarra y ritmo tribal. Ahí está también esa versión marciana de "She's A Woman". En fin... Un disco para aventureros, no apto para todos los públicos.
Hay que comentar obligatoriamente que la portada no hace justicia al disco en absoluto. Sobre todo en la edición española, que es la que tenemos aqui. Puro estilo Belter y utilizando una foto cutre un poco antigua. Al menos en la edición original belga se ven los cuatro del grupo...aunque tampoco es ninguna maravilla. "Mrs. Davis" y "A Passing Car" se editaron en single. Es todo un shock pensar que alguien en Palette, el sello discográfico, pudiera llegar a pensar que "Mrs. Davis", puro rock pétreo y underground, podría ser pinchada en la radio, siquiera una sola vez. Que tiempos.
Grabado sin sección de viento como los anteriores, únicamente por el cuarteto de Tony, Wando, Scott Bradford y Stu Martin (bajo, guitarra, teclas y batería respectivamente), es un disco que mezcla sin pudor el emergente movimiento progresivo con el soul (sobre todo en la desgarrada forma de cantar de Wando), con algunos toques de jazz y rock de montaña con guitarras imposibles y swinging hammond. Un disco irrepetible que dejó un tanto descolocados a los fans más normalitos del grupo. En consecuencia vendió muy poco, constituyendose casi de inmediato en una auténtica rareza del euro-rock.
Las dos canciones "suaves" del disco, "Perdition Again" y "A Passing Car" son realmente estremecedoras y amplias. La que abre el disco, "Straight Man", es una anfetosa anticipación progresiva multicolor. En "Mrs. Davis" se dan la mano guapamente la edad de piedra y la era espacial. Caverna de neón con neuroguitarra y ritmo tribal. Ahí está también esa versión marciana de "She's A Woman". En fin... Un disco para aventureros, no apto para todos los públicos.
Hay que comentar obligatoriamente que la portada no hace justicia al disco en absoluto. Sobre todo en la edición española, que es la que tenemos aqui. Puro estilo Belter y utilizando una foto cutre un poco antigua. Al menos en la edición original belga se ven los cuatro del grupo...aunque tampoco es ninguna maravilla. "Mrs. Davis" y "A Passing Car" se editaron en single. Es todo un shock pensar que alguien en Palette, el sello discográfico, pudiera llegar a pensar que "Mrs. Davis", puro rock pétreo y underground, podría ser pinchada en la radio, siquiera una sola vez. Que tiempos.
sábado, 29 de agosto de 2009
domingo, 2 de agosto de 2009
MÓDULOS Módulos (LP, Olimpo, 1978)
Este é o último elepé gravado polos Módulos e tamén o único feito sen o respaldo da todopoderosa Hispavox que decidiu non renovarlles o contrato por mor das escasas ventas dos seus últimos sinxelos. Esa decisión provocou a fuxida do baterista Juan Cánovas e do baixista de sempre Emilio Bueno reemplazados por Chupi de la Fuente e José Luis Campuzano "Sherpa" que xunto cos imperecedeios Pepe Robles e Tomás Bohórquez deron forma a este "Módulos" que despois de diversos intentos con outras discográficas foi editado finalmente polo pequeno selo Olimpo. Aínda que para min o grupo sempre pecou un pouco de megalomanía hai que recoñecerlles tamén que moitas veces me resultan convincentes nas distancias curtas que tamén son as mellores deste disco especialmente "Hello" e "2000 años tristes", tampouco están mal o rollo hippie de "Pájaro Amigo" e o seu homenaxe aos catro de Liverpool "Beatles".

Subscribirse a:
Publicacións (Atom)