Amosando publicacións coa etiqueta Italia. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Italia. Amosar todas as publicacións

martes, 26 de agosto de 2014

TOMMY E MARCO - Piccolissimo (Sugar, 1977)





O dúo Tommy e Marco eran algo así como uns Victor e Diego á italiana. O romano Marco Perfetto xa tiña certa experiencia no mundillo discográfico nos primeiros setentas, non así Tommy Battistoni que facía o seu debú neste Lp que á postre sería o seu único traballo coñecido. Básicamente un disco de cantautores na súa vertente máis acústica con algúns temas molóns como o que se pode escoitar no reprodutor.



luns, 21 de xullo de 2014

LUCIO BATTISTI - Emociones (Numero Uno, 1977) + Bonus



En 1977 presentouse o álbum "Io tu noi tutti" co título de "Emociones", gravado en Madrid en outubro dese mesmo ano. Nel exclúese con respecto ao orixinal italiano a canción "Questione dei cellule", sendo substituída por "La canción del sol "(La canzone del sole). O punto de referencia deste disco non é o orixinal italiano, senón a versión en inglés, que saíu ao mercado co título de "Images", tanto pola duración dos temas como pola tipoloxía das intervencións vocais, que recalcan nos contrapuntos o que se fixo no disco inglés. Ni un solo minuto de "No querernos" (Neanche un minutto di non amore”) grávase de xeito idéntico á versión inglesa, con partes da versión italiana que están ausentes. Pero a maior diversidade con respecto ás outras dúas versións deste disco (a italiana e a inglesa) escóitase na parte vocal, enriquecida con numerosas intervencións de contrapunto completamente novas, a miúdo a tres voces, chegando ata as catro no coro de "La canción del sol". Así mesmo aprécianse substanciais diferenzas na longa liña vocal dos versos finais de "Intérprete de un film". Nalgúns casos tamén varía a mestura, que presenta lixeiras diferenzas con respecto ás outras versións do disco: algúns instrumentos teñen unha ubicación distinta no espazo sonoro, a outros se lles presta unha maior ou menor atención e, en xeral, tense a impresión de que o artista fronte ao labor realizado un ano antes, trata de dar unha impronta máis persoal a tódalas cancións, evidentemente insatisfeito tanto da versión en italiano, como da versión en inglés. Certamente as novas intervencións vocais proporcionan unha interesante unidade ao traballo, e ata a dubidosa base musical da canción de "The sun song" enriquécese coa voz en español, mérito sobre todo da indubidábel maior afinidade de Battisti con esta lingua con respecto á inglesa, o cal fai gañar á parte vocal en fluidez e inmediatez ata o punto de transformar decisivamente tódalas cancións.

A serie de gravacións en español continúa en 1978 con "Una muchacha por amigo" (Unha donna per amico), que non contén diferenzas substanciais con respecto ao orixinal en italiano, coa excepción da edición da finalización, que reduce a canción de 4’23” a 3’55”. A cara B, "Ningún dolor" (Nessun dolore), en cambio, non sofre ningunha variación.

Coa publicación en 1980 de "Una triste jornada" e "La cinta rosa", versións de "Una giornata uggiosa" e "Con il nastro rosa" péchase a serie de gravacións en español de Lucio Battisti. "Una triste jornada" reduciuse en duración de 4’48” a 4’10” grazas á eliminación do longo intro con tronos e lóstregos, iniciándose directamente coa guitarra rítmica acústica dun xeito bastante infeliz a causa do efecto da edición no comezo da canción. Mentres, para "La cinta rosa" non se utilizaba a versión curta do sinxelo en italiano, senón en cambio a versión longa do álbum, co fin de dar espazo á marabillosa parte de guitarra eléctrica de Phil Palmer e permitir a Battisti a mesma intervención vocal que na parte final da versión en italiano, coa adición, como contrapunto, da parte vocal presente no comezo da canción.


xoves, 6 de setembro de 2012

LES VARIATIONS - Eroscope (1977)

   

Un instrumental guai a medio camiño entre Santana e Peter Green a cargo de Les Vibrations, probablemente un proxecto de estudo de músicos italianos. O  disco aproveitaba o bo momento do cine erótico así que boa parte das cancións, nas que tamén participan as rapazas Nathalie, Andrea, Nichole e Christine, mestura músicas sensuais con xadeos e orgasmos femininos das propias cativas. 

domingo, 25 de setembro de 2011

THE ROKES Piangi Con Me (EP, RCA,1967)

 "Piangi con me"
 

Los Rokes eran ingleses pero acabaron recolocados en Italia donde desarrollaron la mayor parte de su carrera. Después de servir de banda de acompañamiento de Rita Pavone comenzaron a publicar sus propios discos tanto en italiano como inglés. Su momento más celebrado fue "Piangi Con Me" ("Let´s live for today" en inglés), compuesta a medias por su guitarrista Shel Shapiro y el gran letrista  Mogol. Fuera de Italia se convirtió en un mega éxito cuando P.F. Sloan y Steve Barri decidieron hacer su propia adaptación para los Grassroots. La canción no sólo vendió millones de copas sino que además tuvo un impacto permanente en la música y la cultura popular estadounidense. Desgraciadamente los Rokes nunca se beneficiaron del éxito de la canción en Estados Unidos y se quedaron como un simple fenómeno italiano.

domingo, 3 de xullo de 2011

I CAMALEONTI Io Per Lei (EP, Epic, 1968)

"Il Pittore"

Este Ep dos milaneses I Camaleonti inclúe catro temas aparecidos no seu LP de 1968 "Io per lei" e malia que "Applausi"  é un dos momentos máis celebrados da historia do grupo, hoxe escollemos esta adaptación do "Pictures Of Matchstick Men" dos Status Quo. As outras pezas son tamén versións. "Homburg" dos Procol Harum. e "Io per lei", un tema de Bob Crewe que fixera popular o ano anterior Franki Valli e que en Italia funcionou moi ben, de feito ese mesmo ano Gianni Morandi e Patty Pravo tamén fixeron a súa propia lectura.



venres, 10 de decembro de 2010

ROCKY ROBERTS Rocky Roberts (Durium-Vergara, 1969)

"Can't Ask No More"

Born in Miami, spent some time in the U.S. navy, was a welter weight championship boxer and got his first musical cudo's with the Airedales, recording in the U.S. and in France. In the second half of the sixties he moved to Italy where he recorded most of his songs (as a solo artist) and he was a guest in every other popular TV music show. His American accent didn't stop him from having a great hit with "Stassero Mi Butto" or "Sono Tremendo" and he was well known for his energetic Italian language cover versions of Motown & Atlantic soul hits, live and on record.


martes, 24 de agosto de 2010

LUCIO BATTISTI A Song To Feel Alive - The Sun Song (Dischi Numero 1, 1978)

 "A Song To Feel Alive"
 

 "Images" foi o primeiro disco de Battisti cantado íntegramente en inglés e que incluía, ademáis de cinco cancións do se anterior elepé "Io tu noi tutti", estas dúas pezas clásicas do seu repertorio ,"Il mio canto libero" e "La canzone del sole". As adaptacións ao inglés foron obra de Peter Powell.  

xoves, 4 de febreiro de 2010

CATERINA CASELLI Canta en Español (EP,Hispavox, 1966 )

"La Ragazza Del Piper"

Xa falamos de Caterina Caselli hai uns meses con motivo da súa estupenda adaptación de "Days of Pearly Spencer" de David McWilliams pero hoxe recuperamos este Ep con tres temas en castelán  incluídos os seus primeiros éxitos "Ninguno me puede juzgar" e "Es la juventud", a adaptación do "Baby Please don´t go" de Big Joe Williams vía Van Morrison e Them. A que máis me mola é a única en italiano  "La ragazza del Piper", unha homenaxe ao "Piper Club", o sitio máis enrollado de Roma naqueles anos. A canción comenza cun solo de baixo Fender que toca Caterina, pero está cantada por unha voz masculina, probablemente un dos músicos de Gli Amichi, o seu grupo de acompañamento.



luns, 4 de xaneiro de 2010

GIORGIO Hilly Billy Man (Arizona Man) - Sally Don´t You Cry (Belter, 1970)




Nos primeiros anos da súa carreira o italiano Georgio Moroder fixo unha morea de temas bubblegum realmente resultóns. "Hilly Billy Man (Arizona Man)" é un deses enchepistas ao que nos tiña acostumados naqueles anos. Pola contra, "Sally Don´t You Cry" é unha canción moi xeitosa cun pequeno toque sico pop.




venres, 2 de outubro de 2009

ROCKY ROBERTS Ma Non Ti Lascio - Appassionatamente (Durium, 1969)

ROCKY ROBERTS Accidenti - I Know You´ll Come Running Back (Durium, 1970)

Nato a Miami il 23 agosto 1941, prima di arrivare in Italia Rocky Roberts, dopo essere stato campione di quattro stati come pugile,peso welter,si arruola in marina e viaggerà per i mari sulla portaerei US INDIPENDENCE,con la quale attraccherà in Francia nei primi anni 60. Lì, Doug Fowlkes, lo sente cantare e lo convince ad intraprendere la carriera di cantante, Con il gruppo Rocky Roberts and The Airedales (con Wess nel ruolo di bassista), diventa piuttosto popolare in Francia interpretando classici Stax e Motown1 fino a vincere nel 1964 il campionato internazionale di Rock'n'Roll organizzato a Cannes.

In Italia arriva grazie a Renzo Arbore e Gianni Boncompagni che gli fanno registrare T-Bird che diventa la sigla del programma radiofonico Bandiera gialla. Sarà perché ha una bella voce, sarà per la verve o per il sorriso smagliante ma nel Belpaese il successo non tarda ad arrivare e, tra varie ospitate in TV e appuntamenti dal vivo, il boom arriva nel 1967 con la vittoria del Festivalbar in cui presenta Stasera mi butto canzone che diventa subito popolarissima grazie all’immediatezza del ritornello e alla grinta della voce di Rocky. 18 settimane in classifica valgono un film con lo stesso titolo diretto da Ettore Maria Fizzarotti. A fianco di Rocky Roberts, recitano Giancarlo Giannini, Franco Franchi e Ciccio Ingrassia, Enrico Montesano, Marisa Sannia, Nino Taranto e Lola Falana, altra stella americana di colore che negli anni ‘60 riscuote grande successo.

Dopo Stasera mi butto Roberts fa il bis con Sono tremendo – che sarà anche sigla finale della popolare trasmissione radiofonica Gran Varietà – il brano sarà registrato in altre quattro lingue e porterà fortuna a Rocky,soprattutto in Spagna. Tornerà in Italia per partecipare a due edizioni del Festival di Sanremo, che però non gli porteranno molta fortuna. Nel frattempo ritorna in patria, dove inciderà un altro album che però, gli porterà fortuna in Europa. Quindi, ritorna e viaggia, diviso soprattutto fra nord Europa e Italia. Continuerà a fare i suoi show fino agli inizi del 2000 quando, con un ruolo perfetto per lui, prenderà parte alla prima edizione del musical "La febbre del sabato sera". L'ultimo grande successo di Rocky Roberts, che si spegnerà in Italia poco dopo, nel gennaio del 2005. (Wikipedia)

xoves, 1 de outubro de 2009

ROCKY ROBERTS Sono Tremendo - Stasera Mi Butto (Durium, 1968)

Probablemente as dúas mellores cancións de Rocky Roberts, un americano de Miami que empezou co boxeo - as crónicas din que foi un peso welter bastante decente- e que por avatares da vida e da súa estadía no exército americano recalou primeiro en Francia, na súa costa mediterránea e na segunda metade dos sesenta en Italia onde arrasa con "Stasera mi Butto" e outros temas de vocación soul que lle permiten traspasar fronteiras e facerse moi popular tamén en España sobre todo coa fantástica "Sono tremendo".

mércores, 25 de marzo de 2009

UMBERTO TOZZI Perdendo Anna (Single, EPIC, 1978)

Seguimos por terras italianas e aínda que poderíades pensar que é pouco serio isto de que apareza por aquí Umberto Tozzi, "Perdendo Anna", a cara B do mega éxito "", é unha canción realmente bonita como poderedes escoitar neste novo invento co que estou practicando.

FORMULA 3 Eppur Mi Son Scordato Di Te (Single, Numero Uno, 1971)

Aquí temos como continuación a versión que fixeron os Formula 3 de "Eppur Mi Son Scordato Di Te" evidentemente moito máis macarrita cá do vídeo. Formula 3 eran Alberto Radius (guitarra e voz), Tony Cicco (batería e voz) e Gabriele Lorenzi (teclista). A semellanza dos Doors tampouco tiñan baixista que suplía Lorenzo. Os catro discos que publicaron entre 1969 e 1974 teñen algunhas cancións que me gustan moito pero cando se tiran ao rollo progre parécenme un verdadeiro coñazo, a versión de Left Banke do seu primeiro Lp, ufff.... De cara A do single aparecía a versión curta de "Nessuno, Nessuno". Os dous temas están extraídos do seu segundo LP "Formula 3" composto integramente por Mogol-Battisti que tamén se encargaron da produción. Grazas a Dani-El por este bonito single.

martes, 24 de marzo de 2009

LUCIO BATTISTI Eppur Mi Son Scordato Di Te

Se algún día decidimos facer a alguén fillo honorífico de Felicia e case seguro que o gran Lucio Battisti será un dos primeiros candidatos dada a cantidade de apaixoados seguidores que temos nas nosas filas. Aquí vai unha interpretación case a pelo co acompañamento único da súa guitarra da memorable "Eppur Mi Son Scordato Di Te". Aproveitamos a ocasión para convocar entre tódolos lectores que sexan músicos e sintan esa mesma devoción por el para que se atrevan a facer unha versión do seu amplo repertorio para disfrute de todos nós.

martes, 17 de marzo de 2009

CIRCUS 2000 Hey Man (Single, Ri-Fi, Columbia, 1972)

Circus 2000 viñan de Turín pero sonaban descaradamente a grupo americano da costa oeste sobre todo grazas ao seu guitarrista Marcello "Spooky" Quartarone e a voz da súa cantante Silvana Aliotta. Este tema "Hey Man" repártese entre as dúas caras e é probablemente o máis agradecido do seu segundo LP "An escape from a box".

martes, 13 de xaneiro de 2009

CATERINA CASELLI Il Volto Della Vita (Single, CBS, 1968)

Nacida en 1946 cerca de Módena, Caterina Caselli debutó como como solista en 1964 con "Ti telefono tutte le sere" pero no pasó absolutamente nada. Un cambio de sello e incluso de color de pelo, se pasa al rubio, le proporciona un poco de notoriedad con "Sono qui con voi" una versión del "Baby please don’t go" de los Them. Su suerte cambiará en el festival de San Remo del 1966 cuando Adriano Celentano decide que a él no le mola "Nessuno mi può giudicare" y se la ofrecen a ella. Aunque no gana, lo hace Domenico Modugno con "Dio come ti amo", la canción resulta un éxito incluso en España. Que recuerde, de "Ninguno me puede juzgar" hicieron versiones los Mustang, Gelu, y creo que los Ángeles Azules antes de convertirse en Los Ángeles. Convertida en estrella mantuvo el tipo con "L’uomo d’oro", " Tutto nero", una versión del "Paint it black","Puoi farmi piangere", (I put a spell on you) o "Sono bugiarda", una nueva versión, en este caso el "I'm a believer". El 68 es año de cambios y como prueba el single que hoy traemos, la fantástica adaptación del "Days of Pearly Spencer" del folk-singer británico David McWilliams, de la que realiza una gran versión, reteniendo todo lo que hacía interesante al tema original. "L'orologio", el tema de la cara B, desgraciadamente no tiene ese mismo espíritu. Después de su matrimonio en 1970 va pensando en la retirada que se produce en el 1975 para dedicarse a otra faceta mucho más empresarial. En este sitio tenéis una buena biografía de ella.
Vídeo de una ctuación en directo del año 68, con orquesta y grupo, supongo que serán los We Five

domingo, 2 de novembro de 2008

BAZAR EQUIPE 84


Cuando Víctor Sogliani y Pier Farri formaron los Hurricanes a las puertas de la década de los 60, Módena disfrutaba con las gestas deportivas de Juan Manuel Fangio al volante de su Maserati. La bonanza económica permitía ciertos dispendios, como comprar algunos instrumentos para formar una banda de rock´n´roll. La motivación no era nueva: parecía un buen modo de conocer ragazzas.

Tras un cambio en la formación pasan a llamarse Le Tigri. Sogliani se ocupa del bajo y el saxo, Farri de la batería, y la joven hermana de Víctor de la guitarra; he aquí un destello de modernidad. En otro golpe de efecto ponen al frente, sobre las tablas, como cantante y guitarrista, a un flaco trasunto del Príncipe Hamlet: Maurizio Vandelli. Paralelamente, en un escenario cercano a éste, otro grupo de jóvenes comenzaba a despuntar. Los Marinos, músicos vocacionales comandados por Paolo Guarnera (saxo y voz), contaban en su formación con Francesco Guccini (guitarra y voz), el pequeño Alfio Cantarella (batería), Franco Fini (guitarra) y Marino Salardini (piano). No tardaron en cambiar su nombre por el de Gatti, y más tarde por el de Paolo & I Gatti coincidiendo con su momento de mayor popularidad en los locales modeneses.

La entrada en la década de los 60 trae consigo nuevos cambios y alianzas en la fauna felina. Le Tigri cambian de formación y de nombre: I Giovanni Leone (en homenaje a The Young Lions de Edward Dmytryk). María Sogliani es sustituida por el guitarrista Franco Cerccarelli. Sorpresivamente Sogliani y Farri, artífices del grupo, abandonan sus filas para unirse a Paolo & I Gatti. Farri se ocupará únicamente de organizar las actuaciones y hacer las veces de manager. Sus sustitutos son Luigi Simonini y Claudio Dotti. En 1961 Celentano hacía correr ríos de tinta cuando en San Remo, con 24 mila baci, parecía dar la espalda al público, presagiando tiempos de cambio. Un año más tarde Paolo & I Gatti sufre una nueva conmoción. Salardini y Fini deciden abandonar la música. Mientras, Guccini es llamado a filas. Es entonces cuando nuestro inefable Pier Farri propone al resto del grupo el fichaje de Vandelli; esto supondría desmantelar prácticamente al contrincante I Giovanni Leone. Vandelli acepta sin dudar, ya que no confía en la proyección de su banda. Pero subestima a su compañero Cerccarelli –nada más peligroso que un felino herido. Aconsejado por su joven amigo Corrado Bacchelli, aprendiz de leguleyo (posteriormente fundará la discográfica CBO), decide denunciar a Vandelli por daños y perjuicios. Pero ¿cómo evitar los tribunales? Si no puedes con los filisteos, únete a ellos. En un último alarde de astucia Cerccarelli es invitado a formar parte de Paolo & I Gatti.
Cuando en 1963 Guarnera abandona la escena el reparto queda así: Maurizzio Vandelli (voz y guitarra), Víctor Sogliani (bajo), Alfio Cantarella (batería) y Franco Cerccarelli (guitarra).Ha nacido l’Equipe 84. Nos quedamos encerrados en un garaje de Módena durante 60 días y 60 noches tocando sin parar. Sofás desvencijados y botellas de Stock 84. En el tocadiscos gira un vinilo de l’Equipe Tahitianne. La explicación al nombre del grupo habría que buscarla en esta escena y no, como afirmaba la prensa de papel cuché, en la suma de las edades de sus componentes –que era en realidad 85.

Con la ayuda del cantante y autor Gian Pieretti logran grabar su primer single para una pequeña discográfica de Módena (Caravel, 1964). La cara A, Canarino Va, era el himno del equipo de Módena. Se prensarán mil copias para ser repartidas en el propio estadio. Una plataforma que les permite firmar su primer contrato con la discográfica Vedette, donde graban seis singles y un LP. En los dos primeros singles Sogliani, que marcha a hacer la mili, es sustituido por Romano Morandi. El primer single se mantiene durante varios meses en el top ten italiano con una versión del Tell me de los Stones (Quel che ti ho dato). En el 65 publican su primer LP l’Equipe 84, que además de las canciones editadas en 45 rpm contiene una versión inédita del Tired of waiting de los Kinks (Sei felice). Un año más tarde participan en el Festival de San Remo con Un giorno tu mi cercherai. Aunque son aclamados por el público lo cierto es que no llegan a clasificarse.

Tras varias discrepancias con la discográfica, que se resolverán en los tribunales, fichan por una casa con muchos más recursos, Dischi Ricordi, donde debutan con un single de versiones. Io ho in mente te, versión del You were on my mind- escrita por Sylvia Fricker, del dúo folk Ian & Sylvia para We Five, popularizada por Barry McGuire- y Resta, versión del Stay- escrita Maurice Williams y popularizada por Jackson Browne. En origen Resta aparecía como cara A, pero visto el éxito de Io ho in mente te la discográfica decidió cambiar el orden en los siguientes prensados, modificando también la cubierta. Alcanzaron tal popularidad que, en una entrevista radiofónica para la RAI Uno, Lennon llegó a definir a l’Equipe 84 como el grupo italiano más en consonancia con los tiempos. En las emisoras sonaba sin cesar su siguiente single Bang Bang (versión del tema de Sony Bono) y Auschwitz (de Guccini).

Ese mismo año publican su segundo LP. Io ho in mente te, compuesto casi a partes iguales de covers y composiciones propias. Era el año del boom del Beat italiano: grupos como I Corvi, que actuaban con un cuervo vivo atado al mástil del bajo, I Giganti, I Nomadi, I Pooh, I Ribelli (los Rebeldes de Celentano)… también aquellos llegados a Italia en busca de fortuna: The Motowns, The Troggs, The Renegades, The Sorrows, y como no, el año de los Rokes, que amenazaban con eclipsar al propio Equipe 84. La cima de su popularidad llegará al año siguiente, coincidiendo con su alianza con el tándem Battisti/ Mogol. Con 29 settembre y Nel cuore nell’anima tocan techo. Trabajábamos sin parar y al final avanzábamos por inercia, hasta que, uno a uno, nos desmoronamos todos. Unas nubes oscuras presagiaban el ocaso del Beat. Cabalmente deciden invertir sus ganancias abriendo un negocio en el centro de Milán. En el Bazar Equipe el mostrador estaba compuesto por tres vagonetas de mina. Una cuna servía de contenedor de jerséis, las luces se encendían y apagaban dando un último toque surrealista al negocio. No les fue mal, ya que abrieron dieciocho sucursales en toda Italia. En el 68 publican su tercer LP, el excepcional Stereoequipe, donde incluyen una curiosa versión del I can’t let Maggie go de Honeybus (Un angelo blu). Battisti pone voz al tema Ladro. Tras participar en el concierto Cantagiro interpretando Tutta mia la cittá, magistral adaptación del Blackberry Way de The Move, deciden no dar más conciertos y limitar su actividad a las grabaciones.
Un año más tarde, en febrero de 1970, Alfio (que a diferencia de sus compañeros no era de Módena, si no de Sicilia) es detenido por posesión de hachís y encarcelado durante tres meses. A raíz del incidente la RAI veta públicamente a la banda. La compañía discográfica llega a un acuerdo por el cual Alfio no aparecerá más en televisión y el grupo deberá cambiar de nombre. Las viejas rencillas con Vandelli van en aumento. Cerccarelli abandona la formación e intenta, con Ricky Gianco, formar una nueva versión de l’Equipe 84. Una aventura fallida.

Para el LP ID Mike Shepstone, de los Rokes, sustituye a Alfio a la batería. También participan el teclista de Dik Dik Mario Totaro, el cantante Donatello a la guitarra y el baterista de I Quelli, Franz Di Cioccio. Se trata de un disco de influencias progresivas que pasa prácticamente desapercibido. Viendo el declive del grupo, Vandelli decide lanzar su carrera en solitario con L’altra faccia di. La nula repercusión del disco lo empuja a reactivar la banda como Nuova Equipe 84 con Franz Di Cioccio y Darío Baldan Bembo, colaborador de Celentano y Battisti. Con esta formación se presentan de nuevo al festival de San Remo del 71 interpretando junto a Lucio Dalla 4 marzo 1943. Esta vez alcanzarán el tercer puesto. Un éxito que favorecerá las ventas de su LP Casa mia. Su fichaje por Ariston Records en el 73 coincide con la vuelta del descarriado Alfio Cantarella y con la recuperación del nombre genuino de la banda. En esta casa publican el conceptual Dr. Jeckyll & Mr. Hyde y Sacrificio. En el 79 Vandelli reúne a la formación original, pero no consigue sacar adelante el proyecto. Hastiado, en la primavera del 81 anuncia la disolución del grupo. Tres años más tarde, Sogliani y Cerccarelli deciden reformar una vez más l’Equipe 84 junto con Cantarella. Participan en al concierto homenaje a Guccini en Bolonia. Cantarella no tarda en abandonar para centrarse en sus labores de manager- en su cartera de clientes hay nombres como el de Battiato, Zucchero… En el 89 publican el LP Un amore vale d’altro (Rose Rosse). La fractura definitiva se produce en 1995, cuando Sogliani funda por su cuenta l’Equipe Extra- D. Fallecerá ese mismo año. Sobre las tablas sólo quedan dos antiguos adversarios, frente a frente. Mientras Cerccarelli continua utilizando el nombre de la banda, Vandelli no quiere ni oír hablar de la refundación del que pudo haber sido el mejor grupo de la historia del pop italiano.

Para una discografía detallada pásate por Equipe 84 y para descargarte una selección de canciones que acompañen a tu lectura, házlo en nuestro bazar