O dúo Tommy e Marco eran algo así como uns Victor e Diego á italiana. O romano Marco Perfetto xa tiña certa experiencia no mundillo discográfico nos primeiros setentas, non así Tommy Battistoni que facía o seu debú neste Lp que á postre sería o seu único traballo coñecido. Básicamente un disco de cantautores na súa vertente máis acústica con algúns temas molóns como o que se pode escoitar no reprodutor.
Amosando publicacións coa etiqueta Italia b>. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Italia b>. Amosar todas as publicacións
martes, 26 de agosto de 2014
luns, 21 de xullo de 2014
LUCIO BATTISTI - Emociones (Numero Uno, 1977) + Bonus
En 1977 presentouse o álbum "Io tu noi tutti" co título de "Emociones", gravado en Madrid en outubro dese mesmo ano. Nel exclúese con respecto ao orixinal italiano a canción "Questione dei cellule", sendo substituída por "La canción del sol "(La canzone del sole). O punto de referencia deste disco non é o orixinal italiano, senón a versión en inglés, que saíu ao mercado co título de "Images", tanto pola duración dos temas como pola tipoloxía das intervencións vocais, que recalcan nos contrapuntos o que se fixo no disco inglés. Ni un solo minuto de "No querernos" (Neanche un minutto di non amore”) grávase de xeito idéntico á versión inglesa, con partes da versión italiana que están ausentes. Pero a maior diversidade con respecto ás outras dúas versións deste disco (a italiana e a inglesa) escóitase na parte vocal, enriquecida con numerosas intervencións de contrapunto completamente novas, a miúdo a tres voces, chegando ata as catro no coro de "La canción del sol". Así mesmo aprécianse substanciais diferenzas na longa liña vocal dos versos finais de "Intérprete de un film". Nalgúns casos tamén varía a mestura, que presenta lixeiras diferenzas con respecto ás outras versións do disco: algúns instrumentos teñen unha ubicación distinta no espazo sonoro, a outros se lles presta unha maior ou menor atención e, en xeral, tense a impresión de que o artista fronte ao labor realizado un ano antes, trata de dar unha impronta máis persoal a tódalas cancións, evidentemente insatisfeito tanto da versión en italiano, como da versión en inglés. Certamente as novas intervencións vocais proporcionan unha interesante unidade ao traballo, e ata a dubidosa base musical da canción de "The sun song" enriquécese coa voz en español, mérito sobre todo da indubidábel maior afinidade de Battisti con esta lingua con respecto á inglesa, o cal fai gañar á parte vocal en fluidez e inmediatez ata o punto de transformar decisivamente tódalas cancións.
A serie de gravacións en español continúa en 1978 con "Una muchacha por amigo" (Unha donna per amico), que non contén diferenzas substanciais con respecto ao orixinal en italiano, coa excepción da edición da finalización, que reduce a canción de 4’23” a 3’55”. A cara B, "Ningún dolor" (Nessun dolore), en cambio, non sofre ningunha variación.
Coa publicación en 1980 de "Una triste jornada" e "La cinta rosa", versións de "Una giornata uggiosa" e "Con il nastro rosa" péchase a serie de gravacións en español de Lucio Battisti. "Una triste jornada" reduciuse en duración de 4’48” a 4’10” grazas á eliminación do longo intro con tronos e lóstregos, iniciándose directamente coa guitarra rítmica acústica dun xeito bastante infeliz a causa do efecto da edición no comezo da canción. Mentres, para "La cinta rosa" non se utilizaba a versión curta do sinxelo en italiano, senón en cambio a versión longa do álbum, co fin de dar espazo á marabillosa parte de guitarra eléctrica de Phil Palmer e permitir a Battisti a mesma intervención vocal que na parte final da versión en italiano, coa adición, como contrapunto, da parte vocal presente no comezo da canción.
xoves, 6 de setembro de 2012
LES VARIATIONS - Eroscope (1977)
Un instrumental guai a medio camiño entre Santana e Peter Green a cargo de Les Vibrations, probablemente un proxecto de estudo de músicos italianos. O disco aproveitaba o bo momento do cine erótico así que boa parte das cancións, nas que tamén participan as rapazas Nathalie, Andrea, Nichole e Christine, mestura músicas sensuais con xadeos e orgasmos femininos das propias cativas.
domingo, 25 de setembro de 2011
THE ROKES Piangi Con Me (EP, RCA,1967)
"Piangi con me"
Los Rokes eran ingleses pero acabaron recolocados en Italia donde desarrollaron la mayor parte de su carrera. Después de servir de banda de acompañamiento de Rita Pavone comenzaron a publicar sus propios discos tanto en italiano como inglés. Su momento más celebrado fue "Piangi Con Me" ("Let´s live for today" en inglés), compuesta a medias por su guitarrista Shel Shapiro y el gran letrista Mogol. Fuera de Italia se convirtió en un mega éxito cuando P.F. Sloan y Steve Barri decidieron hacer su propia adaptación para los Grassroots. La canción no sólo vendió millones de copas sino que además tuvo un impacto permanente en la música y la cultura popular estadounidense. Desgraciadamente los Rokes nunca se beneficiaron del éxito de la canción en Estados Unidos y se quedaron como un simple fenómeno italiano.
domingo, 3 de xullo de 2011
I CAMALEONTI Io Per Lei (EP, Epic, 1968)
"Il Pittore"
Este Ep dos milaneses I Camaleonti inclúe catro temas aparecidos no seu LP de 1968 "Io per lei" e malia que "Applausi" é un dos momentos máis celebrados da historia do grupo, hoxe escollemos esta adaptación do "Pictures Of Matchstick Men" dos Status Quo. As outras pezas son tamén versións. "Homburg" dos Procol Harum. e "Io per lei", un tema de Bob Crewe que fixera popular o ano anterior Franki Valli e que en Italia funcionou moi ben, de feito ese mesmo ano Gianni Morandi e Patty Pravo tamén fixeron a súa propia lectura.
venres, 10 de decembro de 2010
ROCKY ROBERTS Rocky Roberts (Durium-Vergara, 1969)
"Can't Ask No More"
Born in Miami, spent some time in the U.S. navy, was a welter weight championship boxer and got his first musical cudo's with the Airedales, recording in the U.S. and in France. In the second half of the sixties he moved to Italy where he recorded most of his songs (as a solo artist) and he was a guest in every other popular TV music show. His American accent didn't stop him from having a great hit with "Stassero Mi Butto" or "Sono Tremendo" and he was well known for his energetic Italian language cover versions of Motown & Atlantic soul hits, live and on record.
martes, 24 de agosto de 2010
LUCIO BATTISTI A Song To Feel Alive - The Sun Song (Dischi Numero 1, 1978)
"A Song To Feel Alive"
"Images" foi o primeiro disco de Battisti cantado íntegramente en inglés e que incluía, ademáis de cinco cancións do se anterior elepé "Io tu noi tutti", estas dúas pezas clásicas do seu repertorio ,"Il mio canto libero" e "La canzone del sole". As adaptacións ao inglés foron obra de Peter Powell.
xoves, 4 de febreiro de 2010
CATERINA CASELLI Canta en Español (EP,Hispavox, 1966 )
"La Ragazza Del Piper"
Xa falamos de Caterina Caselli hai uns meses con motivo da súa estupenda adaptación de "Days of Pearly Spencer" de David McWilliams pero hoxe recuperamos este Ep con tres temas en castelán incluídos os seus primeiros éxitos "Ninguno me puede juzgar" e "Es la juventud", a adaptación do "Baby Please don´t go" de Big Joe Williams vía Van Morrison e Them. A que máis me mola é a única en italiano "La ragazza del Piper", unha homenaxe ao "Piper Club", o sitio máis enrollado de Roma naqueles anos. A canción comenza cun solo de baixo Fender que toca Caterina, pero está cantada por unha voz masculina, probablemente un dos músicos de Gli Amichi, o seu grupo de acompañamento.
luns, 4 de xaneiro de 2010
GIORGIO Hilly Billy Man (Arizona Man) - Sally Don´t You Cry (Belter, 1970)
Nos primeiros anos da súa carreira o italiano Georgio Moroder fixo unha morea de temas bubblegum realmente resultóns. "Hilly Billy Man (Arizona Man)" é un deses enchepistas ao que nos tiña acostumados naqueles anos. Pola contra, "Sally Don´t You Cry" é unha canción moi xeitosa cun pequeno toque sico pop.
venres, 2 de outubro de 2009
ROCKY ROBERTS Accidenti - I Know You´ll Come Running Back (Durium, 1970)

In Italia arriva grazie a Renzo Arbore e Gianni Boncompagni che gli fanno registrare T-Bird che diventa la sigla del programma radiofonico Bandiera gialla. Sarà perché ha una bella voce, sarà per la verve o per il sorriso smagliante ma nel Belpaese il successo non tarda ad arrivare e, tra varie ospitate in TV e appuntamenti dal vivo, il boom arriva nel 1967 con la vittoria del Festivalbar in cui presenta Stasera mi butto canzone che diventa subito popolarissima grazie all’immediatezza del ritornello e alla grinta della voce di Rocky. 18 settimane in classifica valgono un film con lo stesso titolo diretto da Ettore Maria Fizzarotti. A fianco di Rocky Roberts, recitano Giancarlo Giannini, Franco Franchi e Ciccio Ingrassia, Enrico Montesano, Marisa Sannia, Nino Taranto e Lola Falana, altra stella americana di colore che negli anni ‘60 riscuote grande successo.
Dopo Stasera mi butto Roberts fa il bis con Sono tremendo – che sarà anche sigla finale della popolare trasmissione radiofonica Gran Varietà – il brano sarà registrato in altre quattro lingue e porterà fortuna a Rocky,soprattutto in Spagna. Tornerà in Italia per partecipare a due edizioni del Festival di Sanremo, che però non gli porteranno molta fortuna. Nel frattempo ritorna in patria, dove inciderà un altro album che però, gli porterà fortuna in Europa. Quindi, ritorna e viaggia, diviso soprattutto fra nord Europa e Italia. Continuerà a fare i suoi show fino agli inizi del 2000 quando, con un ruolo perfetto per lui, prenderà parte alla prima edizione del musical "La febbre del sabato sera". L'ultimo grande successo di Rocky Roberts, che si spegnerà in Italia poco dopo, nel gennaio del 2005. (Wikipedia)

xoves, 1 de outubro de 2009
ROCKY ROBERTS Sono Tremendo - Stasera Mi Butto (Durium, 1968)

mércores, 25 de marzo de 2009
FORMULA 3 Eppur Mi Son Scordato Di Te (Single, Numero Uno, 1971)
martes, 24 de marzo de 2009
LUCIO BATTISTI Eppur Mi Son Scordato Di Te

martes, 17 de marzo de 2009
CIRCUS 2000 Hey Man (Single, Ri-Fi, Columbia, 1972)
martes, 13 de xaneiro de 2009
CATERINA CASELLI Il Volto Della Vita (Single, CBS, 1968)
domingo, 2 de novembro de 2008
BAZAR EQUIPE 84

Cuando Víctor Sogliani y Pier Farri formaron los Hurricanes a las puertas de la década de los 60, Módena disfrutaba con las gestas deportivas de Juan Manuel Fangio al volante de su Maserati. La bonanza económica permitía ciertos dispendios, como comprar algunos instrumentos para formar una banda de rock´n´roll. La motivación no era nueva: parecía un buen modo de conocer ragazzas.
Tras un cambio en la formación pasan a llamarse Le Tigri. Sogliani se ocupa del bajo y el saxo, Farri de la batería, y la joven hermana de Víctor de la guitarra; he aquí un destello de modernidad. En otro golpe de efecto ponen al frente, sobre las tablas, como cantante y guitarrista, a un flaco trasunto del Príncipe Hamlet: Maurizio Vandelli. Paralelamente, en un escenario cercano a éste, otro grupo de jóvenes comenzaba a despuntar. Los Marinos, músicos vocacionales comandados por Paolo Guarnera (saxo y voz), contaban en su formación con Francesco Guccini (guitarra y voz), el pequeño Alfio Cantarella (batería), Franco Fini (guitarra) y Marino Salardini (piano). No tardaron en cambiar su nombre por el de Gatti, y más tarde por el de Paolo & I Gatti coincidiendo con su momento de mayor popularidad en los locales modeneses.
La entrada en la década de los 60 trae consigo nuevos cambios y alianzas en la fauna felina. Le Tigri cambian de formación y de nombre: I Giovanni Leone (en homenaje a The Young Lions de Edward Dmytryk). María Sogliani es sustituida por el guitarrista Franco Cerccarelli. Sorpresivamente Sogliani y Farri, artífices del grupo, abandonan sus filas para unirse a Paolo & I Gatti. Farri se ocupará únicamente de organizar las actuaciones y hacer las veces de manager. Sus sustitutos son Luigi Simonini y Claudio Dotti. En 1961 Celentano hacía correr ríos de tinta cuando en San Remo, con 24 mila baci, parecía dar la espalda al público, presagiando tiempos de cambio. Un año más tarde Paolo & I Gatti sufre una nueva conmoción. Salardini y Fini deciden abandonar la música. Mientras, Guccini es llamado a filas. Es entonces cuando nuestro inefable Pier Farri propone al resto del grupo el fichaje de Vandelli; esto supondría desmantelar prácticamente al contrincante I Giovanni Leone. Vandelli acepta sin dudar, ya que no confía en la proyección de su banda. Pero subestima a su compañero Cerccarelli –nada más peligroso que un felino herido. Aconsejado por su joven amigo Corrado Bacchelli, aprendiz de leguleyo (posteriormente fundará la discográfica CBO), decide denunciar a Vandelli por daños y perjuicios. Pero ¿cómo evitar los tribunales? Si no puedes con los filisteos, únete a ellos. En un último alarde de astucia Cerccarelli es invitado a formar parte de Paolo & I Gatti.

Con la ayuda del cantante y autor Gian Pieretti logran grabar su primer single para una pequeña discográfica de Módena (Caravel, 1964). La cara A, Canarino Va, era el himno del equipo de Módena. Se prensarán mil copias para ser repartidas en el propio estadio. Una plataforma que les permite firmar su primer contrato con la discográfica Vedette, donde graban seis singles y un LP. En los dos primeros singles Sogliani, que marcha a hacer la mili, es sustituido por Romano Morandi. El primer single se mantiene durante varios meses en el top ten italiano con una versión del Tell me de los Stones (Quel che ti ho dato). En el 65 publican su primer LP l’Equipe 84, que además de las canciones editadas en 45 rpm contiene una versión inédita del Tired of waiting de los Kinks (Sei felice). Un año más tarde participan en el Festival de San Remo con Un giorno tu mi cercherai. Aunque son aclamados por el público lo cierto es que no llegan a clasificarse.
Tras varias discrepancias con la discográfica, que se resolverán en los tribunales, fichan por una casa con muchos más recursos, Dischi Ricordi, donde debutan con un single de versiones. Io ho in mente te, versión del You were on my mind- escrita por Sylvia Fricker, del dúo folk Ian & Sylvia para We Five, popularizada por Barry McGuire- y Resta, versión del Stay- escrita Maurice Williams y popularizada por Jackson Browne. En origen Resta aparecía como cara A, pero visto el éxito de Io ho in mente te la discográfica decidió cambiar el orden en los siguientes prensados, modificando también la cubierta. Alcanzaron tal popularidad que, en una entrevista radiofónica para la RAI Uno, Lennon llegó a definir a l’Equipe 84 como el grupo italiano más en consonancia con los tiempos. En las emisoras sonaba sin cesar su siguiente single Bang Bang (versión del tema de Sony Bono) y Auschwitz (de Guccini).
Ese mismo año publican su segundo LP. Io ho in mente te, compuesto casi a partes iguales de covers y composiciones propias. Era el año del boom del Beat italiano: grupos como I Corvi, que actuaban con un cuervo vivo atado al mástil del bajo, I Giganti, I Nomadi, I Pooh, I Ribelli (los Rebeldes de Celentano)… también aquellos llegados a Italia en busca de fortuna: The Motowns, The Troggs, The Renegades, The Sorrows, y como no, el año de los Rokes, que amenazaban con eclipsar al propio Equipe 84.

Un año más tarde, en febrero de 1970, Alfio (que a diferencia de sus compañeros no era de Módena, si no de Sicilia) es detenido por posesión de hachís y encarcelado durante tres meses. A raíz del incidente la RAI veta públicamente a la banda. La compañía discográfica llega a un acuerdo por el cual Alfio no aparecerá más en televisión y el grupo deberá cambiar de nombre. Las viejas rencillas con Vandelli van en aumento. Cerccarelli abandona la formación e intenta, con Ricky Gianco, formar una nueva versión de l’Equipe 84. Una aventura fallida.

Para una discografía detallada pásate por Equipe 84 y para descargarte una selección de canciones que acompañen a tu lectura, házlo en nuestro bazar
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)