Amosando publicacións coa etiqueta Folk Rock. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Folk Rock. Amosar todas as publicacións

luns, 27 de outubro de 2014

JENNIFER - Chelsea Morning / The Park (Parrot, 1968)


Jennifer Warnes era no ano 1968 unha rapariga aspirante a folk singer que debutaba con esta adaptación do tema de Joni Mitchell. Quince anos máis tarde acadaría sona mundial en compaña de Joe Cocker con aquel coñazo titulado  "Up Where We Belong", tema estrela de "Oficial e Cabaleiro".

martes, 26 de agosto de 2014

TOMMY E MARCO - Piccolissimo (Sugar, 1977)





O dúo Tommy e Marco eran algo así como uns Victor e Diego á italiana. O romano Marco Perfetto xa tiña certa experiencia no mundillo discográfico nos primeiros setentas, non así Tommy Battistoni que facía o seu debú neste Lp que á postre sería o seu único traballo coñecido. Básicamente un disco de cantautores na súa vertente máis acústica con algúns temas molóns como o que se pode escoitar no reprodutor.



mércores, 29 de xaneiro de 2014

CAT STEVENS Sitting / Crab Dance (1972)


Levo uns días facendo limpeza e pasei por Cat Stevens ao que tiña xa un pouco esquecido, de feito xa non me lembraba desta gran cara B, un instrumental chamado "Crab Dance" que nunca apareceu publicado en Lp. "Sitting" viña en "Catch Bull at Four".

venres, 5 de abril de 2013

xoves, 24 de xaneiro de 2013

ALFALPHA - Alfalpha (EMI 1977)


"About You"

With a rather stylish album cover created by none other than renowned artist David Hockney; Alfalpha had some serious friends in high places with the inside sleeve namedropping Pete Townsend/ Pink Floyd drummer Nick Mason and more importantly Marc Bolan of T Rex. It's the connection with the godfather of glam that reaped big dividends including contributing vocals to what would be the final T Rex album "Dandy In The Underworld" and several appearances on Bolan's short-lived television show "Marc" which ran for six episodes before his untimely death in September 1977. 

I Indeed this is a very laid-back album in the style of America and Crosby, Stills & Nash. Not a problem since I'm a fan I of both but unlike their folk-pop peers, Alfalpha didn't have a well of great songs at their disposal. Vocally and as expected, the trio blends well with jangly acoustic and occasionally but not often enough electric guitars and yet nothing here sticks, although tunes like the sugary sweet 'About You' and the windswept "Sky Turned Redare certainly passable. One single "If I Can Just Get through Tonightwas released and it too is a pleasant little ditty but with so much ground breaking competition in 1977 it never stood a chance. Too late for the Laurel Canyon heyday and too early to hitch-up on the Paisley Underground movement; Alfalpha were a melancholic minor league oddity in the wrong era and short of originality. 

Main man Nick Laird-Clowes who went on to respected power poppers The Act and later to international success in The Dream Academy, a band I have a great admiration for and although I rarely if ever give Alfalpha a spin on the old turntable, I keep it for the artful Hockney sleeve. Glory Daze Music




domingo, 23 de setembro de 2012

MICHAEL GATELY - Gately's Cafe (Janus, 1972)

"Colour All The World"
   

Una de las sorpresas de la temporada en algunas partes de Barallobre es este disco de Michael Gately, un oscuro singer-songwriter que llegó a publicar dos elepés en los primeros setentas de los cuales "Gately´s cafe" fue el primero de ellos.  Previamente había editado un par de sencillos en una onda sunshine-pop, "Shine Your Light On Me / Darling" y "Battle In The City / Happy To Be Here". A pesar de que tiene pinta de oso de bareto, Gately tiene una voz muy bonita que por momentos recuerda a Nilsson, y además las canciones están muy bien todas, sí, todas, de hecho me costó decidirme por una para el reproductor. De la producción de "Gately´s Cafe" se encargó su colega Al Kooper que además compone un par de temas. En la banda de acompañamiento figuran músicos más o menos ilustres como Paul Kossoff o miembros de Hookfoot.  Al año siguiente publicó un segundo elepé titulado "Still round" que me gustaría escuchar. Murió en 1982 a la edad de 39 años. En aquellos días se ganaba la vida trabajando como recepcionista nocturno en los estudios Record Plant.


mércores, 27 de xullo de 2011

LINDISFARNE Sleepless Nights (LMP Records, 1982)

 "Love is a pain"

Quen o diría,  pero incluso os folkroqueiros Lindisfarne acabaron por sucumbir ao influxo da new wave dos primeiros oitentas e malia que algunhas cancións non saen ben paradas de tanta modernidade, outras manteñen algún chisco do son clásico do grupo como en "Cruising to disaster", "Same way down",  "Love is a pain" ou "Sunderland boys".

domingo, 17 de outubro de 2010

Canción # 890: AGUAVIVA La Unión Del Mundo (1970)



Un poco de rollo hippie y buenos deseos con los chicos de Aguaviva, grupo que no despierta en mí grandes pasiones aunque esta canción de su primer Lp "Cada Vez Más Cerca", me gusta mucho.

xoves, 29 de outubro de 2009

LOS PASOS No Me Gusta Decir Si - Quiero Volver - (Hispavox, 1967) + 1 Tema




Un dos momentos que máis me gustan de Los Pasos é "Quiero Volver" composta polo seu guitarrista Joaquín Torres, unha canción ben bonita chea de morriña cunha letra con grandes momentos como ese que dí "la soledad me daba a mí felicidad, el amanecer siempre me dio un gran placer", impresionante. Como bonus vai a versión en inglés.

martes, 5 de maio de 2009

LINDISFARNE The Best of Lindisfarne (Virgin, 1989)

O nome soaba estraño entre o balbordo dunha conversa tabernaria. Consultei o dicionario. Lindisfarne: diminuta illa que aboia ao norte da Gran Bretaña acentuada por un Castelo, xermolo dunha vizosa eclosión cultural.

A definición cínguese a esta banda de cinco membros coma una luva á nosa man. Alan Hull (voz, guitarra, piano), Rod Clements (baixo, violín), Ray Jackson (mandolina, harmónica), Simon Cowe (guitarra, mandolina, banxo) e Ray Laidlaw (batería) tocan xuntos dende 1967. O directo chega a ser o seu mellor atributo cando ao fin asinan contrato con Charisma. Sábense alleos e toman conciencia da súa condición insular dentro da escena folk inglesa, aínda máis, están felices de que así sexa. Toda una declaración de intencións o seu primeiro longo Nicely Out Of Tune (70). Contén pezas de moitos quilates como Lady Eleanor ou Clear White Light, con esas harmonías vocais que para si quixeran os Fleet Floxes; a fráxil Winter Song ou a irreverente Alan in the River with Flowers, onde parodian abertamente o Lucy in the Sky with Diamonds. Reminiscencias de Neil Young (We Can Swing Together), Kinks (Down), Marmalade (Scarecrow Song) e preludios de Stealers Wheel (Road to Kingdom Come): aproveitan este primeiro traballo para amosar o seu amplo abano musical.

Acadan o nº 1 das listas co seu Segundo LP Fog On The Tyne (71). Soberbia segunda entrega inzada de xemas como Meet Me On The Corner ou a propia Fog On The Tyne. Pero fagamos un inciso. Quen tamén goza dun momento de éxito pleno neses días é o ínclito Rod Stewart coa sua afamada Maggie May. Durante a promoción do single actúa no Top Of The Pops, onde o gran John Peel interpreta en playback o solo de banxo. E así quedará para a posteridade. Porén, trátase dun malentendido, quen realmente interpreta esas notas sublimes é Ray Jackson. Un malentendido que o propio Rod saldou, ao seu peculiar xeito, nos créditos do disco: o tipo da mandolina toca en Lindisfarne, a verdade é que non me lembro do seu nome. Velaí: a cara e a cruz do éxito.

Estío do 72; tal é a popularidade de Lindisfarne que a prensa musical comeza a facer gala da súa proverbial insensatez. Titulares máis propios de conversas tabernarias, tales como “Os Beatles da década (dos 70)” ou “Allan Hull é o máis grande cantautor desde Dylan”, non tardan en proliferar. A finais de ano publican Dingly Dell. Deciden presentar este terceiro traballo nun formato inusual: un cartón de cor beixe liso, sen créditos de ningún tipo. Pretenden amosar ao seu público que o realmente importante é a música. A compañía non tardará en desbotar esta cándida idea. Contén grandes temas como Wake Up Little Sister ou a premonitoria All Fall Down. Madía leva, o single non pasa do nº 40 nas listas. Tras unha xira por Australia chea de tensións e desavinzas o grupo sepárase. Mentres Hull e Jackson conservan o nome da banda, Cowe, Clements e Laidlaw forman Jack The Land. Pero isto é xa parte doutra historia: a recompilación que nos ocupa abrangue só os seus tres primeiros discos, unha escolma que amosa a versatilidade da banda e a relativa importancia dunha boa portada. A relativa importancia das conversas tabernarias que orixinaron estas liñas. Conversas nas que algún de nos comentaba cómo Cowe deixou Lindisfarne no 93 para abrir unha fábrica de cervexa no Canadá. Onde comentábamos cómo reverdecían os seus loureiros, alá polo 1990, cando interpretaron Fog On The Thyne con Paul Gascoigne, tan afeccionado sempre ás conversas tabernarias.

sábado, 18 de abril de 2009

FUEGO Emigrando a...(Single, Top, 1974)

Non teño información de Fuego só sei que aparte deste single teñen outro que non escoitei pero o Dr Reseso di que non vale moito, tampouco a cara A deste así que escollemos "Emigrando a...", un gran tema de folk-pop, cunha letra que non está mal, rico en harmonias vocais e na que tódolos instrumentos están perfectos, os punteos da acústica, o ambiente do piano e os arranxos de cordas. Entre Crosby, Stll & Nash e America.

Galego-English polo Dr Google

I have no information of Fuego only know that from this that not only has another but Dr. Reseso says is not worth much, so we choose "Emigrando a. ..", a major theme of folk-pop, with a good wordsl, rich in harmony vocals and all instruments which are perfect, the acustic guitar solos, the atmosphere of the piano, the strings. Between CS&N and America.

mércores, 25 de marzo de 2009

LA ROSA La Reina Del Mate + 3 Bonus (Single, Edigal, 1990)

Un dos grandes singles galegos de tódolos tempos, aínda que as dúas cancións sexan do seu segundo LP "Tren de Azúcar". Sempre tiven especial predilección por "La Reina Del Mate " unha desas favoritas personais e agradecín moito que este pasado xaneiro Magín se decidira por fin a recuperala para o directo. E que dicir da cara B, case podería ser un himno galego alternativo, fantástica letra e musicalmente cun ambiente moi especial proporcionado polo violín de Pancho Álvarez membro de Na Lúa e o pandeiro de Xosé Manuel Fernández do grupo Muxicas. Se foran ingleses estaría en calquera recopilación de acid folk. Magín tes que recuperar ese tipo de efluvios.

Como bonus van tres temas, a versión primitiva de "La Reina Del Mate" con pequenas diferencias na letra, a gravación en directo xa comentada anteriormente de principios deste ano co acompañamento ao piano de Tarci e por último una das grandes cancións perdidas de La Rosa "Nunca Tuve Fortuna" tamén desa maqueta previa e que en breve teredes completa á vosa disposición en El Corazón De Los Pájaros, a páxina de Magín que leva o noso bo amigo José. El tivo máis paciencia cá eu para pasar a casete a dixital.

sábado, 21 de marzo de 2009

TORTILLA Little Heroes (LP, Belter, 1972)

Unha petición de Álvaro que sentía curiosidade por ver a que sonaba este disco de bonita portada e singular nome. Tortilla viñan de Bergen en Holanda e deixaron este único traballo. Eles eran os irmáns Emile den Tex (voz, guitarra) e Jan-Piet den Tex (voz, guitarra) xunto Henk Haanraads (guitarra), Gerard Groothuys (batería) e Willem Schoone, (baixo). O propio Jan-Piet den Tex na súa páxina define o disco como alt-country e algo diso pódese apreciar nas cancións ás que se lle notan débedas con aqueles sons representados entón por Neil Young, Gram Parsons ou The Band. A pesar de que o disco se abre co tema máis rock, "Wild Pony" o resto está dominado polos medios tempos e a influencia americana cun gran traballo do pequeno dos irmás, Emile den Tex á guitarra. As miñas favoritas son sen dúbida "In This Room" e "The Man, The Woman And The Dog" pero o resto non están nada mal.


venres, 13 de marzo de 2009

HOWDY MOON Howdy Moon (LP, AM-Ariola, 1974)

Howdy Moon deixaron este único disco de típico folk-rock americano de primeiros setenta que non merece máis calificativo que agradable, a verdade e que cando o merquei esperaba máis del pola presenza de Lowell George na producción. A figura máis notoria do trío era Valerie Carter que logo na segunda metade dos setenta tivo certa sona. Os outros dous membros eran os guitarristas Jon Lind e Richard Hovey, repartíndose entre os tres as tarefas vocais e compositivas. A lista de invitados na gravación é realmente luxosa coa presencia de boa parte de Little Feat: Bill Payne, Sam Clayton, tamén Roy Estrada e outros ilustres como John B. Sebastian ou Van Dyke Parks.

Cara A
1. Lovelight (2:53)
2. Cheyenne Autumn (3:15)
3. I´m Alone (3:13)
4. Nora Lee (3:41)
5. Runaway (2:37)

Cara B
1. And You Never Knew (3:45)
2. Machine (2:26)
3. Cook With Honey (4:19)
4. For Tonight (4:02)
5. Millstream (3:54)

luns, 23 de febreiro de 2009

COUNTRY JOE McDONALD Peace On Earth (LP, Rag Baby-Hispavox, 1984)

En 1979 Joe McDonald y Bill Belmont decidieron reactivar Rag Baby Records, la revista que Joe empezó a editar a mediados de los sesenta y que también sirvió para editar los dos primeros Ep´s de Country Joe antes de fichar por Vanguard. La idea de la nueva vida del sello era servir de vehículo para editar cositas de los artistas del West Coast Sound y apovechar el interés que suscitaban en Europa las bandas de San Francisco. Por Rag Baby pasaron en esos años Barry Melton, Terry and The Pirates, con casi todos los Quicksilver Messenger Service, Joady, el hijo más joven de Woody Guthrie y evidentemente Joe McDonald. Antes de la grabación de "Peace on Earth" Joe venía de participar activamente con asociaciones de Veteranos del Vietnam y algunas canciones del disco se acercan al tema como en "War Hero" cunha atmósfera folk muy entretenida y "The Girl Next Door" en la que parece recuperar hasta los efectos especiales del "I-Feel-Like-I'm-Fixin'-To-Die", en otras le da por las utopías hippies como en "Peace on Earth" con toque a "Winter Shade of Pale" o "Garden of Eden" con flautas guais, pero fuera de los tópicos políticos en los que siempre anduvo metido Joe el Campestre el disco es muy agradable y variado, hay toques a los Santana en "Feeling Better", homenajes al pop de los cincuenta con la versión de "Pledging My Love", pop en "Sunshine" con un gran estribillo a pesar del toque de batería electrónica y para postre "Space lovin´" un momento realmente emotivo que me gusto mucho. Y aparte de todo eso un enorme guitarrista, seguro que el Pequeño Poni decide abandonar a John Platania y pasarse definitivamente a Greg Douglass, menudo currículo.

domingo, 30 de novembro de 2008

MAGÍN BLANCO Momentos Felipop

No Felipop de Inverno do 2007 compartiron escenario en Casa Ardá Magín Blanco e Nick Garrie. Da actuación do rúes puidéronse salvar tres cancións que xunto con outras gravadas nas súas diferentes aparicións por Limodre conforman este Momentos Felipop. A lista de temas é a seguinte

01 LA CANCIÓN DE LA SERPIENTE 02 EL BIG BANG 03 ELLA ES DE MIEL 04 BOSSA PRA VOÇÉ 05 AQUELLOS DÍAS 06 OTIS REDDING 07 PURITA/MORIS MEDLEY08 CUANDO MI VOZ 09 MI ATMÓSFERA con Burgas Beat 10 EL BIG BANG con Burgas Beat 11 HIELO SOBRE HIELO con Burgas Beat 12 NO VOLVERÉ con Burgas Beat 13 BALADA DE MADRID

O que ven a continuación é a crónica que fixo José Mª Caamaño para El Corazón de Los Pájaros, a páxina de Magín

28 de Diciembre de 2007, Limodre (pequeño pueblo de Fene que no sale en el GPS), una fría noche de invierno en la que un heterogéneo grupo de gente llenamos el local “Casa Ardá” para disfrutar de las selectas actuaciones que los organizadores del Felipop acostumbran a programar. No hay lugar para el frío, el calor humano es la primera sensación que se percibe al entrar en el local, músicos y público se funden en relaciones de antigua amistad, casi familiares. Abre el concierto Magín Blanco, solo, con su guitarra acústica de 12 cuerdas. Le toca la peor parte, calentar motores. Distendido y animado intenta desde la primera canción que el público participe, pero ahí comienza a percibirse la parte negativa de esta reunión familiar, mezclados con los aficionados a la música se encuentran los aficionados a la barra y a las tertulias de bar, siempre dispuestos a superar el volumen ambiental. Como “simpáticamente” comentaría Magín a mitad de concierto “si hubiese otro local abierto en Limodre más de uno no estaría allí”. Como medida acertada nos animamos a acercarnos al escenario, pero la mala suerte vuelve a cebarse con Magín, el equipo de música falla, la guitarra y la voz disminuyen considerablemente de volumen. Es obligatoria una parada para intentar solucionar la avería. Momentos de pensar en los inconvenientes de los festivales hechos con mucha ilusión y poco presupuesto. Con un equipo menos potente y pequeños problemas sin solucionar deciden reiniciar la fiesta. Queremos disfrutar y estamos dispuestos a olvidar los contratiempos, a pesar de las voces de fondo que siguen empeñadas en amargarnos la escucha. Entre rabia y placer lo mejor es concentrarse y tararear las bellas canciones que Magín Blanco interpreta con su guitarra y armónica, haciendo un recorrido por temas de los discos ”Realidad” y “Ella”, (‘Realidad’, ‘Lluvia dorada’, ‘Purita’, ‘La fiesta’...), intercalando nuevas e inspiradas canciones que suenan realmente bien e indican el interesante momento por el que está pasando y que probablemente pronto tendremos nuevo disco....continúa

xoves, 6 de novembro de 2008

COLIN HARE E AMIGOS Felipop Invierno 2005


En xaneiro do 2006, como contaba no artigo de Tony Rivers e o seu "Tommy", Colin Hare, acompañado duns amigos: Andy Morten dos Bronco Bullfrog, Duncan Maitland , colaborador de XTC, Pugwash, etc e o asturiano Ángel Kaplan, Bubblegum, Doctor Explosión, etc, fixeron dúas actuacións por estas terras, unha en Limodre no Felipop de Inverno e outra en Carteles (Ferrol). O resultado das mesmas foi realmente formidable, mais se temos en conta que era a primeira vez que se veían os catro xuntos, xa que cada un practicara as cancións por separado nos seus respectivos domicilios. Neste arquivo recóllense os mellores momentos das dúas datas, e aínda que está gravado en mono cun mini-disc, o son é realmente bó. O repertorio está composto mairomente por temas do seu "March Hare" coa inclusión case obrigada dalgúns temas de Honeybus. Isto foi o que tocaron:
01. DELIGHTED TO SEE YOU 02. UNDERGROUND GIRL 03. ALICE 04. GET UP THE ROAD 05. BLOODSHOT EYES 06. SHE´S OUT THERE 07. I REMEMBER CAROLINE 08. FIND ME 09. HOW LONG 10. TO MY MAKER 11. NEW DAY 12. COWBOY JOE SAGA 13. SHE´S A LADY 14. WAITING 15. JUST LIKE ME 16. CHARLIE BROWN´S TIME 17. I CAN´T LET MAGGIE GO
In January, 2006, as mentioned in the article about Tony Rivers and his “Tommy”, Colin Hare, along with some friends: Andy Morten from bronco Bullfrog, Duncan Maitland, supporting musician with XTC, Pughwash, etc and Angel Kaplan (from Asturias),the latter involved with Bubblegum, Dr Explosion, etc, offered a couple of gigs around this area, one of them in Limodre (Winter Felipop) and the other in a pub called Carteles, in Ferrol. Both of them were splendid and a complete success, more so taking into account that it was the first time they actually were together, as each of them had to rehearse the songs at home, away from each other. This file includes the highlights from both gigs, and despite of them being recorded in mini-disc format, the sound quality is really good. The set includes mainly tracks from Colin’s “March Hare” , along with the almost compulsory bunch of songs by Honeybus.

venres, 31 de outubro de 2008

PRELUDE Back Into The Light (Pye-Belter, 1977)


Prelude fueron originalmente una idea de los guitarristas Brian Hume e Ian Vardy que formaron el grupo en su nativa Gateshead, noroeste de Inglaterra. Ellos convencieron a la mujer del primero, Irene Hume para que se sumara al proyecto y bajo el nombre de Trilogy comenzaron a actuar en los clus de folk del área de Newcastle. En el 73 adoptan el definitivo de Prelude y fichan por Dawn, el subsello progre de Pye, con los que editan su primer LP "How Long Is Forever?" muy influenciado por Simon e Garfunkel, Joni Mitchell y mayormente por Crosby, Stills, Nash e Young. De ese primer Lp destaca la adaptación de "After The Goldrush" de Neil Young, que sorpresivamente se convierte en éxito. Durante su estancia en Dawn publican otros dos discos "Dutch Courage" (1974) y "Owl Creek Incident" (1975). Después de la bancarrota del sello son transferidos a Pye. Su primer single es una adaptación del éxito de Ricky Nelson "Never Be Anyone Else But You", seguido por el LP que nos ocupa "Back Into the Light" y que supuso también el punto final de su relación con la discográfica. Durante los 80 continuaron trabajando pero sin mucha fortuna en las listas. Desde la reunión del trío original en el 2001 siguen actuando con frecuencia por todo el Reino Unido.

"Back Into the Light" comienza el tema homónimo, quizás el mejor del disco, con claras influencias de Neil Young. "Woman to love" se deja escuchar, a mí me recuerda a los Fleetwood Mac pre-Rumors, "Like loving you again" es country pop con violines y "Drive me out of your mind" tiene un toque a Paul Simon. La cara B tiene otro par de canciones muy buenas "Take it from me" y "I was born to sing your song" que podrían estar en algún disco de Magna Carta, muy bonitas. "You make me high" y la versión de Ricky Nelson no aportan mucho, pero el poso que deja es muy agradable en lineas generales. Recomendar desde aquí una buena recopilación de 21 temas
"After the Goldrush: The Dawn/Pye Anthology 1973-1977", incluyendo alguna rareza como la versión de "Here comes the sun" de George Harrison.
Aquí está su página: Prelude