Después de una temporada dedicado a la contemplación de la lluvia y demás fenómenos atmosféricos es hora de volver a ese cierto hábito de revolver entre los discos. Hoy recuperamos este raro Lp editado por el sello Sonocord del que desconozco más referencias pero posiblemente se dedicara a las series baratas. Estos Red Devils eran suizos y entre sus mayores logros está el haber sido el primer grupo helvético en actuar en el Star Club de Hamburgo. Su producción discográfica se reduce a un single de 1965 "Wooly Bully / Jenny Jenny" en el que pudo haber estado implicado el gran Giorgio Moroder, y a este Lp de versiones de temas del momento.
Amosando publicacións coa etiqueta Sesentas b>. Amosar todas as publicacións
Amosando publicacións coa etiqueta Sesentas b>. Amosar todas as publicacións
mércores, 26 de febreiro de 2014
venres, 13 de xullo de 2012
martes, 22 de febreiro de 2011
LES FINGERS Telstar (EP, Festival-Hispavox, 1963)
"Telstar"
Malia que non se sabe moito dos franceses Les Fingers, parece ser que eran músicos de jazz que decidiron facer uns poucos cartos a base dos sons instrumentais tan populares nos primeiros anos sesenta. O máis interesante do disco está esta na adaptación do clásico "Telstar" composto por Joe Meek.
luns, 24 de maio de 2010
LOS SPRINTERS Discografía Completa 1966-1968
"¡Espera, Que Quiero Hablarte!"
Los Sprinters por Antonio Castro. Merece a pena ler o artigo completo
Los Sprinters foron o grupo musical por antonomasia de Ferrol, dos anos sesenta. Esta formación fundouse entre 1965 e 1966, cando xa outros paisanos seus, Los Player’s tiñan gravados un par de discos… Pero aínda así, Los Sprinters son a banda que perdura na lembranza, e é moi común hoxen día, que cando a un ferrolterrán se lle pregunta pola música daquela época, este se refira a eles coma «os nosos Beatles».
No Ferrol da segunda metade da década dos sesenta, a música se vivía dun xeito moi intenso. Ademais de Los Player’s e Los Sprinters, existían outros grupos ferroláns coma: The Silver Dragons, Los Telstar, Los Frap, Los Zares, Los Redógenos, Los Truenos, The Wryders, o Grupo Jockeys, de Narón, etc… pero tamén solistas como Andrés Do Barro, Vicente Araguas Álvarez, Xosé Manuel Lasén «Marcof», Xoán Rubia Alejos (que era natural de Mugardos)…, dúos folk coma Emilio e Fernando, etc… E había un montón de lugares onde se podía tocar, en directo, coma o «Bambú Club», «El Parque», «Breogán»…
Miguel Varela, «O Tranquilo», procedía doutros conxuntos departamentais, o primeiro dos cais se chamaba The Silver Dragons, nos que ingresou cando tiña tan só 16 anos, e logo tamén formaría parte de The Wryders. Tempo despois, coincide con Alfredo Mella, e con outros dous xóvenes estudiantes ferroláns máis, Ramón e José, algún deles procedente doutros conxuntos coma Los Telstar, fundan un novo grupo: Los Sprinters. Todos eles eran admiradores confesos de The Beatles, as bandas instrumentais (The Shadows, The Ventures ou The Tornados, de feito sempre escomenzaban os seus concertos co seu “Telstar”.
Los Sprinters escomezaron rexistraren discos a mediados dos anos sesenta, tras de asinar contrato discográfico co selo Fontana, filial da multinacional holandesa Philips, que lles editou un total de cinco EP’s e dous sinxelos, entre os anos 1966 e 1968, que conteñen 24 cancións, fundamentalmente versións, e somentes catro cancións eran de composición propia: “El tablao” (1966), “Explicación” (1967), “Aquella balada” (1967) e máis “¡Espera, que quiero hablarte!” (1967).
De feito, trala súa fichaxe polo selo Fontana, o seguinte desafío para Los Sprinters, será o de compoñer unha canción propia, en castelán, e que ademais lles poidera gustar aos responsables artísticos da compañía discográfica. Agochado baixo o pseudónimo de M. Pache, Miguel Varela Suárez, «O Tranquilo», compuxo “El tablao”, peza que convenceu aos directivos da Philips e que sería o corte estrela do primeiro EP. “El tablao” trátase dun número festivo, de corte «beat», pero españolizado, xa que este tema segue o esquema
do grande éxito “Flamenco”, de Los Brincos, é dicir: «canción española modernizada», con certos aires aflamencados… Os seus resultados finais son bastante sorprendentes, e afortunados. A portada do disco, no que aparece unha fotografía, en cores terrosas, dos catro membros do grupo, uniformados con traxes azuis, arredor dun carro do país, situado nun alpendre é a representación da imaxe que de Galicia tiñan as compañías discográficas mesetarias, sempre cheas de tópicos absurdos, e de supostas intencións paternalistas, moi propias do réxime dictatorial franquista. Empero, o disco foi un relativo éxito, e ata conqueriron entrar nas sempre esquivas listas de ventas discográficas españolas, eso si, ocupando un modesto posto. Nembargantes, a repercusión mediática que acadan é importante, e mesmo propicia, un novo desprazamento a Madrid, desta volta para presentarse nos estudios de Prado del Rey, para gravar unha actuación ante das cámaras, que foi emitida polo espacio «Musical 14:05», da Televisión Española.
O segundo disco de Los Sprinters, un novo EP co título “La muñeca que hace no” tamén vería a luz ese mesmo ano de 1966, e só uns meses despois que o anterior. Sospeitamos que os catro temas incluídos neste disco, foron gravados nas mesmas sesións que os do primeiro (reforza esta hipótese de traballo, o feito que na numeración de catálogo, haxa unha diferencia de só 5 referencias). A foto da portada do disco, tamén en cor, pertence á mesma sesión que a do primeiro E.P. Nesta ocasión amosa aos membros do grupo, uniformados da mesma guisa, portando un par de paraugas, namentres camiñan por unha estrada rural asfaltada.

A primeira actuación que fixeron Los Sprinters, diante de público, fora de Galicia e de certa relevancia, foi para concursar no «II Certamen Internacional de Conjuntos Músico-Vocales», de León. Polas sesións competitivas do festival leonés pasaron moitos grupos, un total de 29, varios deles extranxeiros. Entre os máis destacados figuraban os madrileños Los Roberts, Los Exóticos (que non chegaron a actuar, e só pasearon por alí, co seu cantante británico Dave Allen) ou os andaluces The Rocking Boys (La Línea de la Concepción, Cádiz)… A gala da sesión final, para a que se clasificaron Los Sprinters, foi retransmitida en directo polas cámaras da Televisión Española, e polas ondas radiofónicas, ao traverso da R. E. M. (Red de Emisoras del Movimiento). Na final, os seis grupos clasificados coma finalistas, tiveron que interpretar, de xeito obrigatorio, os temas tradicionais leoneses “¡Déjala dormir!” e “¡No la llames!”. Como nota curiosa, e fidel reflexo do ambiente de opresión socio-política que vivía o país, nesa época, temos que lembrar o veto recibido polo cantante «hippie» valenciano Colonel Pipo, que fora contratado pola organización do festival (para a fin de festa), por parte das autoridades gobernativas.
O terceiro traballo discográfico sprinter foi editado ao ano seguinte, un novo EP, cuxo título de cabeceira era
a canción “Explicación”. Na bonita e sobria portada, clasicamente sesenteira, desta volta se destaca un logotipo especialmente deseñado para a banda, con caracteres de cor amarelo. Os títulos das cancións do disco, tamén en amarelo, sobre un marco negro, no que ademais se sitúa unha foto interior dos catro membros do conxunto, en cor, xa desposuídos do seus uniformes, e amosando as guitarras e mailo baixo. E logo chegaría o cuarto disco publicado de Los Sprinters, “Señor Profesor”. A primeira portada onde non aparece unha foto do grupo, algo que a partires de agora será a norma, e deixarán de ter interese. No seu lugar un axeitado dibuxo, a toda cor, ilustra o motivo do tema central do disco, situado sobre un fondo negro. Novamente, o departamento creativo do selo Fontana, lle deseñou á banda, un logotipo.
O quinto e derradeiro EP, que Fontana lles editou, foi o que encabeza a canción “¡Espera, que quiero hablarte!” e apareceu no mercado discográfico español, a finais do ano 1967. "¡Espera, que quiero hablarte!” (M. Pache), é outra das composicións propias de Los Sprinters. Agora si que nos atopamos diante dun grande tema, con fantásticos «riffs» e solo de guitarra, un preciso órgano progresivo… Tamén contribúe o feito de que a letra non sexa unha colección chea de tópicos, nin manida, a pesares de ser moi directa. Para nós, dende logo, trátase da mellor canción do grupo ferrolán, que debería ser todo un clásico do «Rock de garaxe» do país, e que pola contra, permañece nun moi inxusto esquecemento. Constitúe o único corte salientable de todo este vinilo, para nós, o máis frouxo dos gravados polo grupo ferrolán.
Co seu sexto traballo discográfico, Los Sprinters estrean formato, o primeiro disco sinxelo sprinter, agochado tras dun insulso e impersoal deseño de portada, onde destaca a súa cara B “La habitación blanca”, unha versión do "White Room" dos Cream . A letra da adaptación atópase chea de pasaxes oníricas, e é de temática intensamente psicodélica (na versión orixinal, o protagonista, que está a esperar por un tren, se atopaba baixo os efectos do LSD). Na adaptación musical deste tema, de Alfonso Alpin (pseudónimo do grande compositor barcelonés Augusto Algueró) , botamos a faltar algo de forza, debido máis que probablemente, a unha nefasta producción. E é que hai unha notoria carencia de toques de guitarra «fuzz», uns máis traballados e mellores coros de voces, e outros efectos nesa onda, para que o poideramos considerar un tema totalmente redondo, e todo un clásico da «psicodelia» peninsular. A pesares de todo, se atopa entre o mellor do repertorio gravado por Los Sprinters, unha nova demostración do bo gusto, que sempre levaron por bandeira.
O seu último disco para o selo Fontana –o sétimo-, foi un novo sinxelo, con adaptacións esquecibles de “Rain and tears” e “Yummy, yummy, yummy” . Posúe unha portada de moito colorido, cun deseño en plan «naïf», bastante aceptable. Tralo remate da tempada estival do ano 1969, o período independente de Los Sprinters, tocaba á súa fin. O éxito petaba, con moita forza, na porta doutro ferrolán, un tal Andrés Lapique Dobarro, coñecido artisticamente como Andrés Do Barro. O sorprendente número 1 de ventas discográficas que acadou o seu primeiro disco. “O tren”, en España (máis sorprendente si cabe, ao se-lo primeiro que non era cantado nin en castelán, nin en inglés, francés ou italiano, senón que no vilipendiado «dialecto gallego», un fito musical nunca máis repetido…), precipitou as cousas.
Andrés Do Barro reclamounos, para que o acompañaran nas súas actuacións, e logo, participaron tamén, nas sesións de gravación dos seus discos, como a banda propia do cantante. Con Do Barro, Los Sprinters gravaron moitos temas (entre eles, “San Antón”, “Corpiño xeitoso” e, por suposto, o famosísimo “O tren”)”. Este éxito fulgurante do cantante ferrolterrán, conlevou unha importante carga de traballo para a banda, xa que non pararon de contrataren galas e bolos diversos. A situación reportou importantes ingresos para Los Sprinters, que poideron levar unha acomodada vida naqueles días e tiveron a ocasión de comparti-las táboas do escenario con moitos outros grupos da época, entre os cais destacamos os madrileños Fórmula V, que coñeceron nos estudios de gravación da súa compañía discográfica -Fonogram-, xa que fixeron boas migas. Pero tamén alternaron, na noite madrileña, con artistas habituais dela coma Micky, Mike Kennedy, Fernando Árbex, etc…
Realizaron algunha pequena xira por Centroeuropa, sobre de todo a Suíza, onde actuaron para un público netamente galego, composto por emigrantes, que non podían aguanta-la emoción, ao escoitar cancións no seu idioma, e «tiraban as súas boinas ao ar».
Aproveitando a popularidade de Andrés, no ano 1971, debutan na pantalla grande, ao igual que o propio
cantante, nunha longametraxe pseudo-musical, feita para promociona-lo artista ferrolterrán. A cinta leva o oportunista título de “En la red de mi canción”, e os músicos se viron arrodados dun elenco de actores importantes, coma Conchita Velasco, o afecto ao réximen Alfredo Mayo, Rafaela Aparicio, Florinda Chico, Antonio Ozores, Cassen ou Álvaro de Luna. Desgraciadamente, o productor cinematográfico vigués Cesáreo González, encargoulle a dirección da película ao chapuceiro Mariano Ozores Puchol, autor dunha prolífica lista de películas, tan ampla coma esquecible. Los Sprinters aparecen en varias secuencias da película, especialmente nas imaxes do principio da cinta, nas que atravesan as rúas do Casco Vello de Santiago de Compostela, montados enriba dunha camioneta, namentres Andrés Do Barro canta a canción “Pois eu”, e eles tocan os seus respectivos instrumentos.
Logo de tres exitosos anos, Andrés Do Barro decide un fondo reprantexamento da súa carreira, que vai levar aparellado un troco de discográfica, e de banda de acompañamento. Estamos xa nos meses finais do ano 1972. É o intre en que se produce a ruptura definitiva con Do Barro, e a banda xa non tocaría nos vindeiros sinxelos e no terceiro álbum de Do Barro, “Andrés Do Barro” (Lp Belter, 1974). Tan só se mantén o batería Chupi.
Pouco tempo despois, Los Sprinters íanse converter nunha orquestra, que percorreu moitos dos pobos e cidades de Galicia, e que aínda se mantén activa. No ano 1974, escomenzan as colaboracións musicais entre María Manuela e Miguel Varela. Como a Manuela lle gustaba moito de cantar e o facía ben, escomenzou un dúo alén do matrimonio, consumado nunha parella artística, bautizada como Manuela e Miguel, que puxo música a moitos dos poetas da nosa terra, ademais das composicións propias. A andaina do dúo, principiou curiosamente, coa gravación dun primeiro disco sinxelo, lanzado coma unha obra de María Manuela, en solitario, a pesares de ser unha colaboración conxunta.
Xa no ano 1983, nacería o coro Ledicia, co gallo do festival Cantareliñas, un certame que se celebrou en San Sadurniño. Nel colaborou intensamente Miguel Varela Suárez. No 1990 o coro asentouse no colexio Manuel Masdias, de Caranza. O pasamento de Miguel Varela Suárez, «O Tranquilo», se produxo en Ferrol, o día 19 de Setembro do 1998, logo dunha longa enfermidade. Alfredo Mella Álvarez pertence, na actualidade á rondalla ferrolán Bohemios.
martes, 6 de abril de 2010
LOS DARTS Vol. II (Sonus, 1967)
"Tú Nunca Sabrás"
Los Darts eran algo así como Los Mustang pero en venezolano. Al igual que los catalanes, se hicieron famosos a base de adaptaciones al castellano de éxitos foráneos con especial predilección, claro está, por los cuatro de Liverpool, presentes en éste, su segundo elepé, de forma notoria aunque lo más interesante está en las otras versiones, sobre todo en "One track mind" de Keith y Linda Colley que hicieran popular los Knickerbockers y el "Walk away Renee" de Left Banke. De los tres únicos originales, firmados todos ellos por el líder del grupo Carlos Moreán, hay uno que me gustó bastante a pesar de la letra oso-osita, "Tú nunca sabrás".
mércores, 31 de marzo de 2010
LOS MURCIÉLAGOS ¡Sigue, sigue! (EP, Marfer, 1966)
"Satisfacción"
Los Murciélagos foron unha escura banda de Rock de garaxe, que naceu en Ourense, á beira do Río Miño, a mediados da década dos anos sesenta. Os seus membros procedían tanto da cidade das Burgas, como de Ribadavia, en pleno Ribeiro. Temos moi poucos datos sobre deles, ata mesmo descoñecémo-los nomes dos compoñentes deste cuarteto, polo que necesariamente, cáseque tódalas referencias que imos facer deles, serán sobre da súa música, pasando por riba da traxectoria vital do grupo. Un dos guitarristas é da familia dos Outeiriño (donos de La Región), hoxe afamado oculista en Madrid
Los Murciélagos teñen a honra de seren un dos grupos pioneiros do Rock ourensán, ao estaren activos xa dende mediados dos sesenta, anque nembargantes, eles non foron o primeiro conxunto en xurdir, nesta capital do interior de Galicia.
A mediados dos anos sesenta Ourense era unha cidade na que o Rock prendeu entre a xuventude musical máis inqueda, e por elo non é de estraña-lo xurdimento dalgunhas novas bandas, entre as cais destacaban poderosamente Los Ben Posta, que apadriñaba o Padre Silva, o carismático relixioso fundador da “Ciudad de los Muchachos”.
A pesares das inquedanzas musicais dos xóvenes ourensáns, a situación non era favorable para a formación de conxuntos modernos. Faltaban apoios, infraestructura (locais de ensaio e de venda de instrumentos, equipos de son, salas que programaran concertos…), e por riba de todo, non estaba ben visto, entre as familias respectables, que os seus fillos se adicaran a facer ruídos eléctricos, para o escándalo das xentes de ben.
E pese a todo elo, e deixando a parte o adocenado “Festival do Miño”, un couto cáseque reservado para os solistas, o ambiente musical na cidade foi medrando gracias ao abeiro de varias das parroquias, que lles emprestaban os seus locais aos novos conxuntos, para que estes, á súa vez, os poideran converter nos seus eventuais locais de ensaio. Tamén a emisora radiofónica “La Voz del Miño” (inaugurada en Xuño de 1966), prestou o seu apoio á música moderna, tanto ao darlle cabida na súa programación diaria, coma por organizar e radiar -sorprendentemente en directo-, ao través das ondas, concertos de grupos locais, retransmitidos dende o salón de actos do edificio da Organización Sindical Española, no Parque de San Lázaro, en sesións dominicais matutinas.
Daquela, os grupos ourensáns, por norma xeral, tocaban onde lles deixaban. E eran unha chea deles, para repartirse os poucos locais abertos á nova música: Los Wagners, Los Volcanes, Los Evers, Los Meteoros, Grupo Clave, Los Dráculas (futuros Los Posters), Los Nodos, Los Gringos, Los Mayquel’s, Los Yankis, Los Vientos, Los Dedos, Los Meigas, Los Amos, Las Fugitivas (conxunto de mozas), Los Iris (de O Barco de Valdeorras), Los Poker (de O Carballiño)… A meirande parte deles foron conxuntos efímeros, que adoitaban padecer abondantes trocos de formación, e ata incluso con frecontes intercambios de membros, entre eles. Este feito, os intercambios de músicos entre grupos, se converterá nun costume, na escena musical ourensá, así coma tamén, a deriva dos músicos cara as orquestras de baile, que contaban cunha maior carga de traballo, e ofertaban certa estabilidade profesional para os músicos, nelas integrados…
E este foi o caldo de cultivo de onde xurdiron Los Murciélagos, a lendaria banda garaxeira de Ourense. Deixaron, coma o seu único legado discográfico este Ep para o selo madrileño Marfer, actualmente inatopable, e cando aparece, de forma excepcional, acada prezos astronómicos. As 4 cancións que conforman este rarísimo artefacto sónico son as seguintes:
Los Murciélagos teñen a honra de seren un dos grupos pioneiros do Rock ourensán, ao estaren activos xa dende mediados dos sesenta, anque nembargantes, eles non foron o primeiro conxunto en xurdir, nesta capital do interior de Galicia.
A mediados dos anos sesenta Ourense era unha cidade na que o Rock prendeu entre a xuventude musical máis inqueda, e por elo non é de estraña-lo xurdimento dalgunhas novas bandas, entre as cais destacaban poderosamente Los Ben Posta, que apadriñaba o Padre Silva, o carismático relixioso fundador da “Ciudad de los Muchachos”.
A pesares das inquedanzas musicais dos xóvenes ourensáns, a situación non era favorable para a formación de conxuntos modernos. Faltaban apoios, infraestructura (locais de ensaio e de venda de instrumentos, equipos de son, salas que programaran concertos…), e por riba de todo, non estaba ben visto, entre as familias respectables, que os seus fillos se adicaran a facer ruídos eléctricos, para o escándalo das xentes de ben.
E pese a todo elo, e deixando a parte o adocenado “Festival do Miño”, un couto cáseque reservado para os solistas, o ambiente musical na cidade foi medrando gracias ao abeiro de varias das parroquias, que lles emprestaban os seus locais aos novos conxuntos, para que estes, á súa vez, os poideran converter nos seus eventuais locais de ensaio. Tamén a emisora radiofónica “La Voz del Miño” (inaugurada en Xuño de 1966), prestou o seu apoio á música moderna, tanto ao darlle cabida na súa programación diaria, coma por organizar e radiar -sorprendentemente en directo-, ao través das ondas, concertos de grupos locais, retransmitidos dende o salón de actos do edificio da Organización Sindical Española, no Parque de San Lázaro, en sesións dominicais matutinas.
Daquela, os grupos ourensáns, por norma xeral, tocaban onde lles deixaban. E eran unha chea deles, para repartirse os poucos locais abertos á nova música: Los Wagners, Los Volcanes, Los Evers, Los Meteoros, Grupo Clave, Los Dráculas (futuros Los Posters), Los Nodos, Los Gringos, Los Mayquel’s, Los Yankis, Los Vientos, Los Dedos, Los Meigas, Los Amos, Las Fugitivas (conxunto de mozas), Los Iris (de O Barco de Valdeorras), Los Poker (de O Carballiño)… A meirande parte deles foron conxuntos efímeros, que adoitaban padecer abondantes trocos de formación, e ata incluso con frecontes intercambios de membros, entre eles. Este feito, os intercambios de músicos entre grupos, se converterá nun costume, na escena musical ourensá, así coma tamén, a deriva dos músicos cara as orquestras de baile, que contaban cunha maior carga de traballo, e ofertaban certa estabilidade profesional para os músicos, nelas integrados…
E este foi o caldo de cultivo de onde xurdiron Los Murciélagos, a lendaria banda garaxeira de Ourense. Deixaron, coma o seu único legado discográfico este Ep para o selo madrileño Marfer, actualmente inatopable, e cando aparece, de forma excepcional, acada prezos astronómicos. As 4 cancións que conforman este rarísimo artefacto sónico son as seguintes:
1.- “¡Sigue, sigue!” (Del Shannon).
Versión moi dinámica e beat do “Keep searchin´” do cantautor rockeiro norteamericano Del Shannon,. O tema tamén foi gravado, en español, Los 4 De la Torre e Los Extraños, ámbolos dous grupos de Barcelona.2.- “Vosotros” (Letra de Vito Pallavicini / Música de Gorni Kramer).
Versión que navega entre o beat e mailo Pop-Rock ye-yé, e que Los Murciélagos cantan en italiano. O tema era un orixinal transalpino, “Nessuno di voi” que Milva e Richard Anthony defenderon no Festival de San Remo, na súa XVI edición, celebrada en Xaneiro do 1966. Este tema tamén o faría seu María de los Ángeles Rodríguez, o sexa, a granadina Gelu (1966). Asemade hai outra versión en castelán, que foi gravada polo Cuarteto Maranatha (1966).3.- “Satisfacción” (Mick Jagger / Keith Richards).
Versión garaxeira do “Satisfaction” de The Rolling Stones. En España, coma en tantos outros países, foi moi versioneada: Los Salvajes (1965), Lone Star (1965), Los 5 Del Este (1965), Los Barlak’s (1966), The Bonds (1965, en catalán), Franklin (1971, en inglés), etc… A versión de Los Murciélagos segue cáseque ao pe da letra, á adaptación dos barceloneses Lone Star, pero musicalmente, se trata dunha lectura aínda máis garaxeira que a dos tamén barceloneses Los Salvajes, aínda que lles falte o toque do «sonido mosca» destes últimos. Polo tanto, nesta ocasión, Los Murciélagos foron máis papistas que os papas!4.- “Morriña” (Eduardo Diehl de Souza / Fely).
Versión instrumental dunha canción, con ritmo de bolero, que foi lanzada polo conxunto-orquestra Los Españoles, no ano 1960. A adaptación de Los Murciélagos consegue desmarcarse bastante do tema orixinal, para achegarse ao estilo das poderosas texturas instrumentais de Los Ben Posta, paisanos e colegas seus. Ten algúns acordes, sobre de todo audibles nos punteos da guitarra solista, que a nós persoalmente nos lembran, ben é certo que de lonxe, á romántica balada de “Johnny Guitar” (que soa na banda sonora orixinal da obra mestra do mesmo título, dirixida por Nicholas Ray, no ano 1953), e o son da súa fermosa guitarra española.mércores, 27 de xaneiro de 2010
LOS 4 ROS Adios Amor (EP, Belter, 1967)
"Domingo en el valle"
Un pouco de sunshine pop á española cos valencianos Los 4 Ros e dúas entretidas adaptacións do "Let´s go to San Francisco" dos Flowerpot Men e o "Pleasant Valley Sunday" dos Monkees ademáis dun orixinal titulado "Con el nacer de un nuevo día" que lembra moito aos arranxos vocais de grupos como Nuevos Horizontes e que non está nada mal malia a súa letra. "Adios Amor" non vale nada.

luns, 21 de decembro de 2009
JOSE BARTEL Toi Et Le Reste Du Monde (EP, Barclay-Tempo, 1967)
O mellor deste EP está na súa cara B, tanto "Ton cosmonaute" como "Quel personnage" son dúas divertidas pezas de pop francés de época.
Notas da contraportada
París 1947. Al famoso músico instrumentista francés AIME BARELLI, le es presentado un niño de once anos que canta, baila, y toca el piano con singular maestría. No es, como tantos otros, un niño prodigio, se trata de un valor ya reconocido, a pesar de su edad. Así lo estima BARELLI y lo contrata como cantante de su orquesta.
Comienza para él la agitada vida de las "tournés". Por las noches, estudia música: armonía, contrapunto, fuga ... Aime Barelll, satisfecho de su joven díscipulo, le ofrece la oportunidad, tres años más tarde (cuando José contaba 14 años), de convertirse en el director de orquesta más joven de Francia. Dirige la orquesta por primera vez en 1950, en el Sportlng Club de Mónaco.
En 1957, JOSE BARTEL parte para Argelia. Permanece allí 29 meses. Cuando vuelve a París, forma su orquesta y con ella da la vuelta al mundo, Dirige la orquesta, canta, compone sus melodías y sus orquestaciones. En una de sus múltiples escalas en París, graba su primer disco. Al final de esta gran tourné, disuelve la orquesta y graba su segundo disco.
Mlchel Legrand, que prepara la música de la película "Los Paraguas de Cherburgo", le propone para la película - el primer rol cantado mascullno: JOSE BARTEL es la voz de Nino Castelnuevo. Es la primera vez en la historia del cine francés que los cantantes doblan a los actores. El éxito de la película anima a José a perseverar en la Canción.
Más tarde en otra película: "Les demoiselles de Rochefort", dobla otra vez a Nlno Cantelnuevo, y durante los quince días de grabación de la banda muslcal de este film, José Bartel prepara el primer disco del que compone la música de sus 4 títulos.
Descubrirán y apreciaran en esta grabación el conocimiento, la calidad y la pureza de su voz. JOSE BARTEL es Indiscutiblemente uno de los mejores cantantes de Francia.

xoves, 17 de decembro de 2009
OLIVER Oliver (Ekipo, 1969)
O máis interesante deste elepé de William Oliver Swofford está nas adaptacións de "In my Life" dos Beatles e na de "Ruby Tuesday" dos Rolling Stones. Tamén podería salvar o único tema do disco composto por Oliver "The arrangement" cun bonitos detalles orientais do arranxista Hutch Davie, colaborador habitual do productor Bob Crewe. O resto, incluídos os éxitos "Jean" e "Good Morning Starshine" non me gustan tanto.

sábado, 12 de decembro de 2009
THE BRASS RING The Now Sound Of The Brass Ring (RCA, 1968)
"El NUEVO SONIDO DE LOS ANILLOS DE BRONCE"
Un susurro de guitarras. Un suave tintineo de marimbas. Y entonces, sostenido por el metal y el órgano, el más atrayente sonido en música: el brillante, rico y susurrante suspiro del saxofón de Phl Bodner. Esta fue la mezcla instrumental que hizo del primer gran éxito de "Los Anillos de Bronce", "Sin Final", una cosa esplendorosa. Aquella grabación todavía se oye con regularidad en los programas radiales de buena música. Y también con la misma regularidad existen las peticiones, para que ese maravilloso conjunto de sonidos se repita en nuevas grabaciones. Y aquí está, por primera vez en un albúm completo de selecciones todo una fiesta con el sonido de "Los Anillos de Bronce"", contenido en el fantástico y rico sonido del mañana de Dunhill.
Las canciones, muy apropiadamente , son favoritas de hoy y de mañana "Love in the Open Air ", "All","Up, up and away' , "Don't sleep in the Subway", "Amy's Theme", "Monday, Monday", "Georgy Girl", "Sunny", y otras. Los arreglos, por supuesto, son de Phil Bodner, el brillante músico de New York, quién se inspira para estos maravillos arreglos en el salón de música de su apartamento frente a Central Park. Phil también produce los albumes de "Los Anillos de Bronce", además de interpretar los sólos de saxo.
El nombre "Los Anillos de Bronce" significa verdaderamente la quinta esenca en música...su radiante brillo en el sonido de las trompetas, semejante a los rayos del sol reflejándose en el metal, armonías surgiendo de sus altavoces como oro líquido. Este es el nuevo sonido de "Los Anillos de Bronce", Un sonido que encanta y safisface. Un sonido tan romántico que Vd. casi siente su caricia. Un sonido con tan radiante y tangible presencia que Vd. casi lo puede tocar con su mano
xoves, 3 de decembro de 2009
THE BRISKS El Cochecito (EP, Belter, 1965)
mércores, 2 de decembro de 2009
THE HAPPENINGS Randy - The Love Song of Mommy And Dad (Sonoplay, 1968)
The Happenings con Bob Miranda á fronte tiveron o seu momento na segunda metade dos sesenta cun pop que poñía acento nos arranxos vocais. Estos dous temas van nesa liña e non están nada mal.

LOS MONDAYS Ep´s (Fundador, 1966)
No ano 1966 Los Mondays publicaron dous epés para os Discos Sorpresa Fundador, o segundo deles compartido con Los Troncos. Probablemente algún grupo de máis renome foi o responsable destes temas instrumentais, cinco dos seis, coa excepción de "El Pelirrojo" un tema ye-yé cantado con escasa fortuna por unha descoñecida rapaza pero que ten unha instrumentación garaxeira que non está mal.
01 - Jarrita Marrón (2:09)
02 - Jericho (2:48)
03 - La Paloma (2:05)
04 - El Reloj Del Abuelito (2:06)
05 - El Pelirrojo (2:43)
06 - El Tropezón (2:50)
02 - Jericho (2:48)
03 - La Paloma (2:05)
04 - El Reloj Del Abuelito (2:06)
05 - El Pelirrojo (2:43)
06 - El Tropezón (2:50)
martes, 1 de decembro de 2009
ALMAS HUMILDES La Gacela - Short Ballad (For a Long Item) (Sonoplay, 1968)

UN ESTILO INDEFINIBLE Y UN GRUPO SIN PRECEDENTES EN LA MUSICA ESPAÑOLA
"... Y Juan Francisco, Alex y Antonio empiezan a cantar. Es un bellísimo tema, una de esas canciones que gustan más cuanto más se las escucho. Una canción que impresiona, sobrecoge y es preciso oír en silencio sin perder uno palabra, sin perder una nota. Y realmente no es difícil, porque la música de ALMAS HUMILDES atropa o quien la escucha.
El gran inconveniente, o defecto, de ALMAS HUMILDES es que han escogido un camino demasiado difícil. Su estilo es indefinible y por eso aconsejamos escucharlos para ir comprendiendo progresivamente su música, ya que sus próximas obras requieren una preparación, pues se salen totalmente de la música vacía e intrascendente a que estamos acostumbrados. M. C. REYNA (LAS PROVINCIAS, Valencia, 11 -2-68)
"... Y Juan Francisco, Alex y Antonio empiezan a cantar. Es un bellísimo tema, una de esas canciones que gustan más cuanto más se las escucho. Una canción que impresiona, sobrecoge y es preciso oír en silencio sin perder uno palabra, sin perder una nota. Y realmente no es difícil, porque la música de ALMAS HUMILDES atropa o quien la escucha.
El gran inconveniente, o defecto, de ALMAS HUMILDES es que han escogido un camino demasiado difícil. Su estilo es indefinible y por eso aconsejamos escucharlos para ir comprendiendo progresivamente su música, ya que sus próximas obras requieren una preparación, pues se salen totalmente de la música vacía e intrascendente a que estamos acostumbrados. M. C. REYNA (LAS PROVINCIAS, Valencia, 11 -2-68)

xoves, 26 de novembro de 2009
ASUBIOS O Nacemento Do Beat En España (1965-1967) (CDR, Felicia, 1996)
Na sesión vermú do último Felipop tivemos a Los Chavales, grupo santiagués no que o noso benquerido Alfonso Espiño exerce como cantante-animador con excelentes resultados. Entre canción e canción o propio Alfonso chegou a asegurar que Los Chavales debían moito a aquela compilación feita en Limodre a mediados dos noventa titulada "Asubíos".
Naqueles anos, coa excepción do publicado por El Cocodrilo ou a serie "Viñedos", parecía que non había moito interese por recuperar as xoias do pasado hispano de aí que tiveramos en mente facer algo ao xeito do Nuggets ou a serie Pebbles.
Creo lembrar que fixemos primeiro a compilación en mini disc e logo fumos na procura dun título para a mesma que tivera certa sonoridade ata que Joe apareceu co de "Asubíos" (silbídos en castellano). O seguinte problema foi atopar a alguén que nos fixera os CDR, non coñezo como eran as cousas por aí diante, pero aquí poucos posuían un ordenador e menos unha gravadora. Ao final un coñecido ofreceuse a facer as copias a 1000 pesetas cada unha, prezo realmente escandaloso pero algo bastante normal entón.
Das trinta pezas seleccionadas hai tres que non son españolas, a dos venezolanos Los Supersónicos,a dos portugueses The Sheiks e a dos chilenos Los Beat 4, pero xa que a portada do seu sinxelo foi a que utilizamos para o "Asubíos", merecían aparecer. As notas interiores en galego foron obra de Gustavo e de Joe.
Naqueles anos, coa excepción do publicado por El Cocodrilo ou a serie "Viñedos", parecía que non había moito interese por recuperar as xoias do pasado hispano de aí que tiveramos en mente facer algo ao xeito do Nuggets ou a serie Pebbles.
Creo lembrar que fixemos primeiro a compilación en mini disc e logo fumos na procura dun título para a mesma que tivera certa sonoridade ata que Joe apareceu co de "Asubíos" (silbídos en castellano). O seguinte problema foi atopar a alguén que nos fixera os CDR, non coñezo como eran as cousas por aí diante, pero aquí poucos posuían un ordenador e menos unha gravadora. Ao final un coñecido ofreceuse a facer as copias a 1000 pesetas cada unha, prezo realmente escandaloso pero algo bastante normal entón.
Das trinta pezas seleccionadas hai tres que non son españolas, a dos venezolanos Los Supersónicos,a dos portugueses The Sheiks e a dos chilenos Los Beat 4, pero xa que a portada do seu sinxelo foi a que utilizamos para o "Asubíos", merecían aparecer. As notas interiores en galego foron obra de Gustavo e de Joe.
01 LOS FLECOS Vales Poco Para Mí
02 LOS BEAT 4 Dame Un Bananino
03 LOS ARCHIDUQUES Lamento de Gaitas
04 LOS NIVRAM Sombras
05 LOS TONKS Llegó El Final
06 THE BRISKS Si, Mañana Será Así
07 LOS BRINCOS L´amore Dei Giovani
08 LOS PROTONES Eres Un Mal Amigo
09 LOS 5 DEL ESTE Look At This Boy
10 LOS TOMCATS A Tu Vera
11 LOS SUPERSÓNICOS Por Qué Te Vas?
12 LOS SIREX Olvídame
13 ROCIO DÚRCAL Creo En Ti
14 MICKY y LOS TONYS Fuera De Mis Sentidos
15 LOS BETA Qué Más Quisiera Yo
16 LOS WATTS Al Rojo Vivo
17 LOS GATOS NEGROS Por Qué Llorar
18 THE FOUR WlNDS & DITO No Te Comprendo
19 RAMÓN 5 Amor Perdido
20 SHEIKS A Mala
21 LOS BRAVOS Recopilación
22 LOS BOHEMIOS Qué Chica Tan Formal
23 LOS NO Incomprendido
24 LOS HURACANES El Calor Del Verano
25 LOS BOTINES Eres Un Vago
26 LOS WlKlNGOS El Viernes En Mi Recuerdo
27 LOS PEPES Un Día Feliz, Otro De Llanto
28 LOS PASOS Paso a Paso
29 LOS SPRINTERS El Tablao
30 LOS DIAPASÓNS Mi Yaya
02 LOS BEAT 4 Dame Un Bananino
03 LOS ARCHIDUQUES Lamento de Gaitas
04 LOS NIVRAM Sombras
05 LOS TONKS Llegó El Final
06 THE BRISKS Si, Mañana Será Así
07 LOS BRINCOS L´amore Dei Giovani
08 LOS PROTONES Eres Un Mal Amigo
09 LOS 5 DEL ESTE Look At This Boy
10 LOS TOMCATS A Tu Vera
11 LOS SUPERSÓNICOS Por Qué Te Vas?
12 LOS SIREX Olvídame
13 ROCIO DÚRCAL Creo En Ti
14 MICKY y LOS TONYS Fuera De Mis Sentidos
15 LOS BETA Qué Más Quisiera Yo
16 LOS WATTS Al Rojo Vivo
17 LOS GATOS NEGROS Por Qué Llorar
18 THE FOUR WlNDS & DITO No Te Comprendo
19 RAMÓN 5 Amor Perdido
20 SHEIKS A Mala
21 LOS BRAVOS Recopilación
22 LOS BOHEMIOS Qué Chica Tan Formal
23 LOS NO Incomprendido
24 LOS HURACANES El Calor Del Verano
25 LOS BOTINES Eres Un Vago
26 LOS WlKlNGOS El Viernes En Mi Recuerdo
27 LOS PEPES Un Día Feliz, Otro De Llanto
28 LOS PASOS Paso a Paso
29 LOS SPRINTERS El Tablao
30 LOS DIAPASÓNS Mi Yaya
THE CANARIES Flying High (Cocodrilo, 1985)

Deixaramos aos nosos heroes camiño dos EEUU a onde chegaron no outono de 1965 para facer uns bolos que conseguira Don Eduardo, o pai de Teddy. Por terras americanas estiveron case seis meses actuando e gravando varias maquetas, case sempre en directo. Delas, o selo BT Puppy Records escolleu unhas cantas para publicar "Flying High" xusto despois de que o grupo voltara cara España. No Blog de Mac hai un interesante artigo sobre esta visita. En canto ao disco dicir que o son de novo é lamentable pero malia iso algunhas cancións teñen cousiñas como "Baby Don't Surprise Me", "And I'll Cry Again" cunha bonita guitarra ou "You Be" con certo achegamento sicodélico
Notas da edición americana
"FLYING HIGH," marks the American Record Debut of a versatile Spanish musical group known as "THE CANARIES." Although these singers are very well known in their native Spain, and have had many smash records in Spain and Europe, they are still relatively unknown in America. The name 'THE CANARIES" was taken from the Canary Islands, (off the coast of Spain), where they were all born.
The group is composed of four seasoned entertainers who are all in their early twenties. They sing, accompany themselves on musical instruments, and also write most of their own songs.
Jose Luzardo Gutierrez, known as "Tato," and Eduardo Bautista Garcia, known as "Teddy," speak fluent Englísh. The other members of the qroup, Raphael Izquierdo Suarez, "Rapha." and German Perez Zorrila, "Hernan," have learned English by singing the lyrics to the songs they perform.
"Teddy", the leader of the group, is also the lead singer. He plays rhythm guitar and harmonica. He speaks and sings equally well in English, French, Italian, and Spanish. All the other members ot 'THE CANARIES" are musical students, and their knowledge of the classical Spanish melodies flavor the songs they compose and play. Unlike most modern Rock and Roll groups, these young men all have had classical music backgrounds and stem from long-established families of the Canary Islands.
As the number one night club group in Spain, it was only natural for people to compare the Canaríes with the Beatles. When asked to comment, Teddy's reply was, "No comparison! Why, Canaries eat Beatles for breakfast every morning!"
"FLYING HIGH" combines the international vocal talents of "THE CANARIES" with the native production ability of their American Producers, "THE TOKENS." Together they have created an Album with a unique sound and universal appeal. We know you will enjoy it.
Notas da edición americana
"FLYING HIGH," marks the American Record Debut of a versatile Spanish musical group known as "THE CANARIES." Although these singers are very well known in their native Spain, and have had many smash records in Spain and Europe, they are still relatively unknown in America. The name 'THE CANARIES" was taken from the Canary Islands, (off the coast of Spain), where they were all born.
The group is composed of four seasoned entertainers who are all in their early twenties. They sing, accompany themselves on musical instruments, and also write most of their own songs.
Jose Luzardo Gutierrez, known as "Tato," and Eduardo Bautista Garcia, known as "Teddy," speak fluent Englísh. The other members of the qroup, Raphael Izquierdo Suarez, "Rapha." and German Perez Zorrila, "Hernan," have learned English by singing the lyrics to the songs they perform.
"Teddy", the leader of the group, is also the lead singer. He plays rhythm guitar and harmonica. He speaks and sings equally well in English, French, Italian, and Spanish. All the other members ot 'THE CANARIES" are musical students, and their knowledge of the classical Spanish melodies flavor the songs they compose and play. Unlike most modern Rock and Roll groups, these young men all have had classical music backgrounds and stem from long-established families of the Canary Islands.
As the number one night club group in Spain, it was only natural for people to compare the Canaríes with the Beatles. When asked to comment, Teddy's reply was, "No comparison! Why, Canaries eat Beatles for breakfast every morning!"
"FLYING HIGH" combines the international vocal talents of "THE CANARIES" with the native production ability of their American Producers, "THE TOKENS." Together they have created an Album with a unique sound and universal appeal. We know you will enjoy it.

Link by mail dezaoitorodas@gmail.com
luns, 23 de novembro de 2009
ROXY Roxy (Elektra, 1968)
Detrás del único elepé de Roxy estaba la inquieta figura de Bob Segarini que junto a Jim De Cocq acababan de abandonar a The Family Tree que dejaron para la posteridad un agradable disco "Miss Butters". La otra figura relevante era el bajista Randy Bishop que participaría con Segarini en futuros proyectos. En cuanto a las canciones, decir que no hay hit-singles, pero algunos temas como "Yesterday's Song" o " "Love Love Love" están realmente bien. Las siguientes aventuras de Segarini incluirían a The Wackers, The Dudes e incluso una decente carrera en solitario que pronto recuperaremos
----
Bob Segarini Says: The Roxy album was being done while we were on tour. We were in new york when I got a phone call from William Harvey - the art director at Electra. The picture on the back of the Roxy album was the one that we thought was going to be on the cover. So, Bill calls me up and says "Well be shipping the album in a week or so and I just wanted to let you know that we made some changes to the cover. Keeping with the theme of rock and roll circus," and he paused, "we've added this little clown." I say "How little?" and he says "You wont even notice it." Ten days later or so, we get the album and much to our surprise, the clown is the entire cover. So, not only are we on the cover - as tiny as mice - the art director - the guy who instigated this whole thing and John Haeny and Ed Caraeff are all on the cover too. Not the back - the fucking front cover.

domingo, 3 de maio de 2009
LOS PERSUADERS Tijuana (EP, Hispavox, 1964)
Cae en mis manos, por fin, una copia impecable del E.P. Tijuana, que Hispavox publicó en España en 1964, de los norteamericanos Los Persuaders y surgen las dudas con los nombres, temas y datos. Resulta que la banda había arrasado en México con el tema y el sello aprovechaba la contraportada para darse autobombo de lo lindo: "microsurco más vendido en el más corto espacio de tiempo"; "el tema más programado por las emisoras"; "mayor número se semanas en lo más alto del Hit-Parade"...lo habitual entonces para ser alguien en eso de la música juvenil. Llegaron a catalogar al grupo como "el mejor ejemplo del movimiento Surf que ha llegado a todos los rincones del mundo". Y uno que es inocente va y se lo cree.
Tras consultar varios libros sobre rock&roll mejicano donde se los menciona como fenómeno instrumental llegué a pensar que la banda era de allí...pero no. Años después todo queda claro. "Tijuana" y "Ciudad Juarez", dos de los cortes del disco, son composiciones de Paul Buff, el mismo culpable del trallazo Drums A Go-Go, conocido en tiempos recientes gracias a su aparición en la BSO de "Natural Born Killers" y las versiones de Fifty Foot Combo, nuestros Derrumbes o Palookaville. Buff, responsable de los californianos Pal Studios, fué quien ideó a The Hollywood Persuaders, los culpables de todas las grabaciones incluídas en este comentario y cuyo único LP es pasto de coleccionistas hace años, aunque recientemente ha conocido reedición digital en Japón con temas extras. Mencionado en todas las enciclopedias e historias del rock por contar con la participación de Frank Zappa, resulta que esto también es una leyenda. Zappa solo aporta su toque guitarrero en un tema del disco, Grunion Run y participó como ingeniero de sonido y ayudante de producción en el resto. Por las manos de Buff y Zappa, el sonido Pal, pasaron The Chantays, The Surfaris, The Penguins o Strawberry Alarm Clock, entre otros muchos. Buff también fué músico de estudio en multitud de grabaciones de Zappa y éste renombró a los estudios en su última etapa como Studio Z.De hecho, en varias recopilaciones de la etapa Cucamonga de Zappa (1962-64), aparece renombrada la canción como Tijuana Surf cuando es la misma grabación.
Otro despiste con el nombre de la banda lo aporta su edición en Argentina, a cargo del sello Fermata que los convierte en Los Persuasivos, siguiendo la costumbre tan extendida entonces en América del Sur de publicar singles de 2 temas a 33 r.p.m.!!.Les llamen como les llamen, "Tijuana" no es un tema surf, está más cerca del stroll y recuerda de hecho al clásico "New Orleans". The Hollywood Persuaders resultaron un experimento de estudio muy recomendable...y "Drums A Go-Go" es sin duda, uno de los mejores instrumentales de la historia. Cuando hace años lo descubrí en ese maravilloso recopilatorio que es Swing For a Crime, no imaginé de dónde provenía ni quien estaba detrás de la grabación, ahora todo está claro.
Texto de Instrorama a Go-Go

mércores, 22 de abril de 2009
THE TROGGS Anyway That You Want Me (EP, Fontana, 1966)
Link by mail dezaoitorodas@gmail.com
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)