LINDISFARNE The Best of Lindisfarne (Virgin, 1989)

O nome soaba estraño entre o balbordo dunha conversa tabernaria. Consultei o dicionario. Lindisfarne: diminuta illa que aboia ao norte da Gran Bretaña acentuada por un Castelo, xermolo dunha vizosa eclosión cultural.

A definición cínguese a esta banda de cinco membros coma una luva á nosa man. Alan Hull (voz, guitarra, piano), Rod Clements (baixo, violín), Ray Jackson (mandolina, harmónica), Simon Cowe (guitarra, mandolina, banxo) e Ray Laidlaw (batería) tocan xuntos dende 1967. O directo chega a ser o seu mellor atributo cando ao fin asinan contrato con Charisma. Sábense alleos e toman conciencia da súa condición insular dentro da escena folk inglesa, aínda máis, están felices de que así sexa. Toda una declaración de intencións o seu primeiro longo Nicely Out Of Tune (70). Contén pezas de moitos quilates como Lady Eleanor ou Clear White Light, con esas harmonías vocais que para si quixeran os Fleet Floxes; a fráxil Winter Song ou a irreverente Alan in the River with Flowers, onde parodian abertamente o Lucy in the Sky with Diamonds. Reminiscencias de Neil Young (We Can Swing Together), Kinks (Down), Marmalade (Scarecrow Song) e preludios de Stealers Wheel (Road to Kingdom Come): aproveitan este primeiro traballo para amosar o seu amplo abano musical.

Acadan o nº 1 das listas co seu Segundo LP Fog On The Tyne (71). Soberbia segunda entrega inzada de xemas como Meet Me On The Corner ou a propia Fog On The Tyne. Pero fagamos un inciso. Quen tamén goza dun momento de éxito pleno neses días é o ínclito Rod Stewart coa sua afamada Maggie May. Durante a promoción do single actúa no Top Of The Pops, onde o gran John Peel interpreta en playback o solo de banxo. E así quedará para a posteridade. Porén, trátase dun malentendido, quen realmente interpreta esas notas sublimes é Ray Jackson. Un malentendido que o propio Rod saldou, ao seu peculiar xeito, nos créditos do disco: o tipo da mandolina toca en Lindisfarne, a verdade é que non me lembro do seu nome. Velaí: a cara e a cruz do éxito.

Estío do 72; tal é a popularidade de Lindisfarne que a prensa musical comeza a facer gala da súa proverbial insensatez. Titulares máis propios de conversas tabernarias, tales como “Os Beatles da década (dos 70)” ou “Allan Hull é o máis grande cantautor desde Dylan”, non tardan en proliferar. A finais de ano publican Dingly Dell. Deciden presentar este terceiro traballo nun formato inusual: un cartón de cor beixe liso, sen créditos de ningún tipo. Pretenden amosar ao seu público que o realmente importante é a música. A compañía non tardará en desbotar esta cándida idea. Contén grandes temas como Wake Up Little Sister ou a premonitoria All Fall Down. Madía leva, o single non pasa do nº 40 nas listas. Tras unha xira por Australia chea de tensións e desavinzas o grupo sepárase. Mentres Hull e Jackson conservan o nome da banda, Cowe, Clements e Laidlaw forman Jack The Land. Pero isto é xa parte doutra historia: a recompilación que nos ocupa abrangue só os seus tres primeiros discos, unha escolma que amosa a versatilidade da banda e a relativa importancia dunha boa portada. A relativa importancia das conversas tabernarias que orixinaron estas liñas. Conversas nas que algún de nos comentaba cómo Cowe deixou Lindisfarne no 93 para abrir unha fábrica de cervexa no Canadá. Onde comentábamos cómo reverdecían os seus loureiros, alá polo 1990, cando interpretaron Fog On The Thyne con Paul Gascoigne, tan afeccionado sempre ás conversas tabernarias.