ATOMIC SWING - Stone Me Into The Groove - Feedin' Frenzy (Sonet, 1992)

As gafas do melenas da foto e a publicidade cos termos mindblowing, groovie, freak molaban, así que algo interesante podería aparecer neste sinxelo dos suecos Atomic Swing e así foi, a cara B é un instro caralludo. O outro tema, "Stone Me into the Groove" tamén está bastante ben.

SIR MACK RICE - Love's A Mother Brother / Coal Man (Atco Records, 1969)

Vocalista de Detroit que formou parte dos Falcons, un deses grupos considerados seminais no desenvolvemento da música soul. A súa carreira como solista foi irregular aínda que unha das súas composicións, "Mustang Sally", foi todo un éxito na voz de Wilson Pickett.

LESLIE NIELSEN (LESLIE) - Demos e Máis 1999-2004

Os Leslie Nielsen, posteriormente Leslie, foron un cuarteto de Getxo que funcionou entre 1999 e 2004. Durante ese tempo rexistraron tres demos e un Cd. Teño que recoñecer que sempre fun moi fan do grupo así que cando me preguntaron se tiña algunha maqueta deles decidín facer esta compilación coas pezas que máis me gustaban desas demos, excluíndo algunhas das que logo publicaron oficialmente. Para completar rescatamos catro temas en directo gravados na súa participación no Felipop 2000 e 2001. Grazas a Alfredo Niharra. 

Máis información:

Leslie - Orpheo

Leslie - Reportaxe

THE NECESSARIES - Event Horizon (Hispavox, 1982)

Os Necessaries foron un máis das decenas de grupos que a finais dos 70 e principios dos 80 chegaron ata nós co sambenito da New Wave. Estes neoiorquinos, alomenos de adopción, debutaron en 1979 cun single producido nada menos que por John Cale, dúas cancións rápidas e de guitarras correudas que non anticipaban no que máis tarde darían. En principio o grupo formábano o guitarrista e cantante Ed Tomney, Jesse Chamberlain na batería, que proviña dos Red Krayola, e nada menos que Ernie Brooks no baixo, lendario membro dos inesquecibles primeiros Modern Lovers. Sábese que Chris Spedding foi membro fundador do grupo, pero no seu debut o segundo guitarra é un tal Randy Gunn.  Tampouco debeu durar moito porque para o seu primeiro longa duración a formación complétaa Arthur Russell, un neno prodixio do mundo clásico atraído polos sons máis modernos e avant garde, minimalismo, grupo Fluxus e demais. Contan que chegou a organizar concertos dos antes mentados Modern Lovers no seu college, e quizais sexa de aí de onde lle ven a conexión con Brooks. É curioso que a actual recuperación de Russell, cun recente DVD lembrando a súa carreira como autor de música disco vanguardista, no faga apenas mención ao seu paso polos Necessaries, cando algunhas das mellores cancións do grupo (as preciosas, «Detroit Tonight» e «Driving And Talking At The Same Time» son cousa del e máis de Brooks). Vese que o pop segue tendo menos coartada intelectual. 

O seu único LP debeu ter un parto complicado porque saiu en dúas versións, con portadas e repertorio diferente. En España editouse como "Event Horizon" en 1982, que non era senón unha segunda edición de Big Sky na que se conservaban varias cancións da primeira e outras eran substituidas por novos temas. Un lembra un par de críticas aprecidas na prensa nacional daqueles anos. Ignacio Juliá recibíaos cos brazos abertos nas páxinas de Rock Espezial, pero o ínclito José Manuel Costa despachábaos en El País nunha liña inesquecible: “¿Pop? No son necesarios”. Aí queda iso. Non creo que Sire tivera moita fe no grupo porque o disco non chegou ter edición americana en ningunha das dúas versións, aínda que "Event Horizon" sí chegou a ter edición española, de bonita portada por certo. Agora que a recuperación da música daqueles anos está en boga, a escoita de The Necessaries podería darlle unha sorpresa a máis dun afeccionado ao pop neoyorkino revirado.

THE NECESSARIES - Big Sky ( WEA, 1981)

A petición dun comunicante anónimo. Aquí vai a edición publicada no extranxeiro cun par de temas adicionais.

JENNIFER´S FRIENDS - Land Of Make Believe / Visions (Buddah Records 1968)

A única aparición discográfica de Jennifer´s Friends, conxunto de New Haven (Connecticut) que traballou entre 1967 e 1970, foi este sinxelo que na cara A levaba "Land Of Make Believe", orixinal dos Easybeats, e polo outro lado esta moi agradable sorpresa de ambientación sicodélica titulada "Visions". Como non había demasiada información sobre o grupo na rede, decidín escribir a un mail que atopei, ó do guitarrista Matt Lawton, que me enviou o documento que se pode ver máis abaixo e tamén un par de fotos promo cortesía de Buddah Records aínda que castigadas polo tempo. Isto é un resumo.  

The band was formed by Matt Lawton (lead and rhythm guitar), Ben Mochan (bass, rhythm and 12-string guitar, autoharp), Mark Lipson (organ, electric piano), and Kevin Weaver (drums). Matt and Ben, friends for several years and fraternity brothers at college, were playing music together, primary folk music. Ben had met Kevin and Mark somewhere in southern CT where we all lived. Mark was a high school student at that time. Kevin taught math in Clinton, CT. Ben knew John Carney, a graduate student at Yale.

The original name was Zyme. The name Jennifer’s Friends came about while working with John to record "Downtown Tomorrow" and "I Must Go". Jennifer was one of the young women sitting around with the band during practice. We needed a name for our upcoming recording session in New York, and someone suggested Jennifer’s Friends. The stuff of history…

The band, with Barry Buxbaum joined as lead singer, took home-made tapes of original music to New York City, and attracted the attention of a management group, Schwade Merenstein, consisting of Bob Schwade and Lou Merenstein. Schwade Merenstein was managing Miriam Makeba at that time. Lou was connected to Buddah Records. The band recorded a variety of singles under the name Jennifer’s Friends, with only one release, "Land of Make Believe", hitting the top 40 on Billboard. During this time period there were several notable milestones and “near-misses” for the band, as described below.

Matt Lawton quit the band for personal reasons around 1970. Mark and Ben talked Lou Merenstein into producing an album of original music ultimately released by Avco/Embassy under the band name Smokey John Bull. Barry sang on these recordings, which included a number of new band members and singers. Matt formed a local band in southern CT, Giant Yellow. The band played clubs and bars up and down the CT coast, and developed a solid local following. 

Jennifer’s Friends had a few close encounters with making it big in the music industry. The band opened for several big name bands, including Neil Young and Crazy Horse in May,1969; T.K. Rich (TK the son of Buddy Rich, well-known big band drummer), and The Rich Kids; and Strawberry Alarm Clock. Immediately prior to the recording of "Land of Make Believe", the band was given the option of recording a song titled "The Worst That Could Happen", a song ultimately recorded by a group called The Brooklyn Bridge. The song went to Number 1 on Billboard. The band played it live all over CT and was the headliner band at the Ohio State Fair in 1968, where the song was Top 5. Imagine those nice Midwestern folk watching lead singer Barry “shot” and bleeding and sliding down his microphone stand while Matt tore into a psychedelic lick and fires shot up on the amps! Shook up those Ohio folks some….

In 1969 the band recorded a song titled "Lay Lady Lay". The song was released 1 week earlier than our version by Bob Dylan, and went on to be a big hit for him. The band’s version was shelved. Finally, the band had the opportunity in 1969 through Schwade Merenstein to write and record an original movie score for an early Michael Douglas movie titled "Hail Hero". The music and lyrics were cranked out in about 1 week, including recording in New York City. The movie score ended up being recorded by Gordon Lightfoot. More close encounters with the big time……….

Certainly a strong characteristic of Jennifer’s Friends was their song writing, and full and at at times complex harmonies. Much of that came from Matt and Ben’s writing, and Mark’s musical acumen regarding arrangements and harmonies. Barry’s raspy mid-range brought it all together for a wide variety of distinctive sounds. 

Matt Lawton and Barry Buxbaum. February 2014

ARTIGO COMPLETO

BABEL - Sube A Mi Tren (1982)

Outra macarrada que atopei nesta recopilación que editou o selo Victoria para aproveitar o tirón do hard-heavy rock que se facía nos primeiros 80. O resto do disco mete un pouco de medo pero este tema de Babel, grupo do que non sei nada, ten o seu aquel..

PIRÁMIDE - Diablos De La Noche / Caminos (Sociedad Fonográfica Asturiana, 1982)

Asturianos, aínda que non sei de  onde. Típico disco que se ve pouco e que tiña como tema estrela esta macarrada que se pode escoitar no reprodutor. "Caminos" é unha baladiña tipo Burning que non ten nada destacable.

JENNIFER - Chelsea Morning / The Park (Parrot, 1968)

Jennifer Warnes era no ano 1968 unha rapariga aspirante a folk singer que debutaba con esta adaptación do tema de Joni Mitchell. Quince anos máis tarde acadaría sona mundial en compaña de Joe Cocker con aquel coñazo titulado  "Up Where We Belong", tema estrela de "Oficial e Cabaleiro".

FOREST GREEN - Forest Green (Capitol, 1973)

Supoño que estes rapaces debían un favor a alguén porque a portada é fea de carallo, algo que non sucede co contido que é máis que aceptable e entretido, un pouco de pop, outro pouco de rock e certos toques progres para estar á moda, todo envolto cunha boa sección de vento. As que máis me gustaron son as tres que firma o guitarrista. Estas son as notas da contaportada.

Since its formation In the Spring of 1970. Forest Green has devoted itself to a full-time. eminently professional exploration of its roots. influences. and the techniques at Its command. Combining sensibilities that stem and range from classical to the self­widening channels of Improvisational Jazz. Forest Green puts together a sound that is at once logical. tight. and satisfying. Most Importantly, what emerges from the sophisticated mix -with its splendid Incorporation of elements as diverse as a Big Band Sound or a Latin Pulse- is an exuberant lyrical innocence; a sense of wonder at all the wit and emotion that music may convey 

True then to the City of Philadelphia whose sound Forest Green has helped to further define, and to all others now interested in their music, Forest Green delivers a message of Youth and life aspiring to newer, more procressive horizons.  

Matt Damsker, Associate Editor of 'The Drummer

VOUS DANSEZ? LE JERK (Music For Pleasure, 1972)

Que leva a un a pillar discos como este? A resposta é sinxela: a selección das versións e o prezo. Dos grupos e solistas participantes, os únicos relativamente coñecidos son o roqueiro Dick Rivers e os Cuff Links que fan unha gran adaptación dun tema de Ringo Starr. O resto das bandas son probablemente só nomes para o momento. A destacar os tres temas da Motown interpretados por Carême.

FOGGY MENTAL BREAKDOWN - Pleased To Meet You (EP, Man, 1995)

Foggy Mental Breakdown viñan de Vigo e a verdade nunca me dixeron moito ou case nada pero atendemos a petición de alguén que andaba na procura da canción que se escoia no reprodutor.

KAI OLSSON Once In A While (EMI, 1975)

Para aquellos que no sigan con verdadera fruición la carrera musical de la familia Olsson, decir que Kai es uno de los cuatro hermanos de Nigel Olsson, miembro de los fantásticos Plastic Penny pero conocido fundamentalmente por ser el batería de la banda de Elton John durante buena parte de los setentas. "Once in a while" suponía la segunda incursión discográfica del chaval después de su paso por Longdancer que llegaron a publicar un único y agradable disco de folk-rock titulado  "If It Was So Simple" y en en el que coincidió con Dave Stewart, futuro eurítmico. Excepto "Is it love" que está grabado en los USA con el grupo Orleans de banda de apoyo, el resto cuenta con lo más granado de los sesioneros británicos del momento, Mick Grabham, Tim Renwick, Dave Mattacks, John Turnbull o Dee Murray, que proporcionan el acompañamiento perfecto para el pop rock clásico del bueno de Kai.

TOMMY E MARCO - Piccolissimo (Sugar, 1977)

O dúo Tommy e Marco eran algo así como uns Victor e Diego á italiana. O romano Marco Perfetto xa tiña certa experiencia no mundillo discográfico nos primeiros setentas, non así Tommy Battistoni que facía o seu debú neste Lp que á postre sería o seu único traballo coñecido. Básicamente un disco de cantautores na súa vertente máis acústica con algúns temas molóns como o que se pode escoitar no reprodutor.

LUCIO BATTISTI - Emociones (Numero Uno, 1977) + Bonus

En 1977 presentouse o álbum "Io tu noi tutti" co título de "Emociones", gravado en Madrid en outubro dese mesmo ano. Nel exclúese con respecto ao orixinal italiano a canción "Questione dei cellule", sendo substituída por "La canción del sol "(La canzone del sole). O punto de referencia deste disco non é o orixinal italiano, senón a versión en inglés, que saíu ao mercado co título de "Images", tanto pola duración dos temas como pola tipoloxía das intervencións vocais, que recalcan nos contrapuntos o que se fixo no disco inglés. Ni un solo minuto de "No querernos" (Neanche un minutto di non amore”) grávase de xeito idéntico á versión inglesa, con partes da versión italiana que están ausentes. Pero a maior diversidade con respecto ás outras dúas versións deste disco (a italiana e a inglesa) escóitase na parte vocal, enriquecida con numerosas intervencións de contrapunto completamente novas, a miúdo a tres voces, chegando ata as catro no coro de "La canción del sol". Así mesmo aprécianse substanciais diferenzas na longa liña vocal dos versos finais de "Intérprete de un film". Nalgúns casos tamén varía a mestura, que presenta lixeiras diferenzas con respecto ás outras versións do disco: algúns instrumentos teñen unha ubicación distinta no espazo sonoro, a outros se lles presta unha maior ou menor atención e, en xeral, tense a impresión de que o artista fronte ao labor realizado un ano antes, trata de dar unha impronta máis persoal a tódalas cancións, evidentemente insatisfeito tanto da versión en italiano, como da versión en inglés. Certamente as novas intervencións vocais proporcionan unha interesante unidade ao traballo, e ata a dubidosa base musical da canción de "The sun song" enriquécese coa voz en español, mérito sobre todo da indubidábel maior afinidade de Battisti con esta lingua con respecto á inglesa, o cal fai gañar á parte vocal en fluidez e inmediatez ata o punto de transformar decisivamente tódalas cancións.

A serie de gravacións en español continúa en 1978 con "Una muchacha por amigo" (Unha donna per amico), que non contén diferenzas substanciais con respecto ao orixinal en italiano, coa excepción da edición da finalización, que reduce a canción de 4’23” a 3’55”. A cara B, "Ningún dolor" (Nessun dolore), en cambio, non sofre ningunha variación.

Coa publicación en 1980 de "Una triste jornada" e "La cinta rosa", versións de "Una giornata uggiosa" e "Con il nastro rosa" péchase a serie de gravacións en español de Lucio Battisti. "Una triste jornada" reduciuse en duración de 4’48” a 4’10” grazas á eliminación do longo intro con tronos e lóstregos, iniciándose directamente coa guitarra rítmica acústica dun xeito bastante infeliz a causa do efecto da edición no comezo da canción. Mentres, para "La cinta rosa" non se utilizaba a versión curta do sinxelo en italiano, senón en cambio a versión longa do álbum, co fin de dar espazo á marabillosa parte de guitarra eléctrica de Phil Palmer e permitir a Battisti a mesma intervención vocal que na parte final da versión en italiano, coa adición, como contrapunto, da parte vocal presente no comezo da canción.

POOR BOYS - Ain't Nothin' In Our Pocket But Love (Rare Earth, 1970)

"I say this without qualification: This is the the best bubblegum album I've heard in a while, and it didn't originate from the Kasenetz-Katz factory. Full of short, catchy songs, cheesy organ, fuzzy guitar, and occasionally trashy lyrics with falsetto backing vocals, The Poor Boys have it all. Who are these guys, how did they end up on a Motown subsidiary, and where did they promptly disappear to afterward? Well, a trio is pictured on the cover, and several songs are written by an unfamiliar threesome of "R. Fazio, T. Corio, E. Corlis," who I'm guessing must be the group. A bit of Google searching turns up some first names of Robert, Thomas and Edwin, respectively -- but that's about it. In the production chair is the always-reliable Michael Valvano, a familiar name on Motown and other Detroit area productions. And that's about all I can tell you about it. Billboard notations indicate this came out toward the end of 1970, a couple years late for the bubblegum genre, which could be part of why this is so obscure; I wonder if it's another album/band that the label essentially sat on for a time, as with Milwaukee's Messengers?"  Bob Koch

SLOGAN Somos Como Niños (Menú, 1988)

Este foi o segundo dos dous discos publicados por Slogan, alter-ego do cantante, compositor, músico e productor José Miguel Nieto. Despois de “Cambia de cara” (1983), tiveron que pasar cinco anos para que aparecera “Somos Como Niños” editado no seu propio selo Menú. O pop sinxelo e inxenuo de rima doada e previsible segue sendo a nota dominante pero aínda así hai cancións que están moi ben como "Cerca de Mi", "El otro día te llamé" cun fantástico estribillo, "Por la puerta de atrás","Isabel" ou "Bachiller en amor". 

FLORIBUNDA ROSE- Linda Loves Linda - One Way Street (Piccadilly, 1967)

"One Way Street"

O sudáfricano John Kongos desembarcou en Londres en 1967. Despois dalgún intento en solitario apareceu como cabeza visible de Floribunda Rose, un proxecto que só deixou como legado este sinxelo. Ao ano seguinte o grupo mutaría en Scrugg e con ese nome publicaron tres singles máis cos que tampouco pasou nada. O éxito acabou por chegarlle nos primeiros setentas con "He's Gonna Step on You Again" e "Tokoloshe Man". Todas estas pezas están dipoñibles xuntas nun recomendable cd do que aínda se atopan copias: "John Kongos Featuring Floribunda Rose & Scrugg - Lavender Popcorn"

IT´S ONLY FOOTBALL ´BUT I LIKE IT (Zona De Obras, 1995)

"Francesco Baccini - Diego Armando Maradona"

Unha petición de Emiliano que quere escoitar este Cd que acompañaba a un número especial da revista zaragozana Zona de Obras e que baixo o título de "Gol" facía un repaso á relación entre fútbol e rock.  En canto ao Cd ademáis dos cantos de grada tópicos ou de plantillas facendo o tras,  hai momentos musicais decentes como as dúas pezas asinadas por The Rainbow Choir, "Ryan Giggs We Love You" e "Roger Milla Is My Number 9 Dream", por certo a Milla cheguei a velo en Riazor nun Perú-Camerún do Mundial 82 que rematou cun triste empate a cero, a tónica do grupo no que tamén estaba a futura campiona Italia que creo lembrar xogaba en Balaídos. Os recordos de Giggs son piores porque nalgún partido do Deportivo fronte ao Manchester fixo barbaridades. Outro tema que mola é "Gascoigne Please" cantada por un tal Marty que ven podería estar asinada por Bid nun momento de tolemia futboleira. A paixón maradoniana corre a cargo de Francesco Baccini e a espléndida "Diego Armando Maradona" coa narración do gol de Arxentina á Inglaterra a modo de introdución. Hai tamén lugar para temas sobre figuras míticas:  "Georgie, The Belfast Boy" por Chocolate Barry ou "Stanley Matthews" que interpretan The Keele Row en clave folk, en definitiva un divertimento para futboleiros coma eu que xa teñen a cabeza no Mundial despois do sufrido ascenso do mellor equipo do mundo, o Deportivo, claro.

MATEO - ¿Por Qué? (1972)

Continuando con "cantautores majaras" como diría Fredi D´Alfredo, recuperamos esta peza de Eduardo Mateo, coñecido como o Syd Barrett do cono sur, que ía incluida no seu primeiro Lp "Mateo solo bien se lame".

FREDI D´ALFREDO - Aromas De Hachís (2013)

Un dos clásicos da tempada, polo menos na miña casa, é este tema incluido na última maqueta deste músico valenciano, o mesmo que se agachaba tras o nome de Los Safaris. Hai outra versión do tema con máis instrumentación pero prefiro esta.

MIKE McGEAR - McGear (WB 1974)

"Rainbow lady"

"McGear", publicado en setembro de 1974, foi o segundo álbum en solitario de Mike, que desta volta contou coa colaboración case total do seu irmán Paul McCartney que ademáis da produción tamén proporcionou o acompañamento musical dos Wings, ou sexa Linda, Denny Laine e o guitarrista recén chegado Jimmy McCulloch. Como os Wings non tiñan un batería estable nesa época, recurriron a Gerry Conway da banda de Cat Stevens. Paul co-escribiu todas as cancións do álbum, coa excepción de "Sea Breezes", escrita por Bryan Ferry.

MICHAEL McGEAR Woman (Island, 1972)

"Bored As Butterscotch"

Mike McGear (o irmán de Paul McCartney) foi membro dos Scaffold, aquel trío no que tamén estaban Roger McGough e John Gorman e que durante uns anos coa súa súa mestura de comedia, poesía e música incluso acadaron certa notoriedade con temas frikis como "LilyThe Pink" ou "Thank U Very Much". Está ben lembrar tamén o Lp que editou en compaña de McGough, "McGough and McGear" en 1968 e que incluía "So Much", unha canción que me gusta especialmente. "Woman" foi o seu primeiro traballo en solitario e nel conta de novo con McGough nas letras agás a colaboración co seu irmán Paul co que compón a medias a deliciosa "Bored As Butterscotch" aínda que nos créditos aparece asinada por McGear e amigo. O resto do disco ten os seus momentos como "Roamin A Road", "Witness" ou o rock de "Uptown Downtown" que xa fora gravada por Scaffold

Notas interiores:

"i asked zoot money, andy roberts, dave richards, gerry conway, norman yardley and john megginson to leave their homes to stay at mine in liverpool and with very little time or money de my first solo album: being mad they agreed. a year, lots of time, lots of money, and lots of friends later it was done. not knowing how to sing i chose the north to tear my guts out, and drove to stockport.s.r.s. studios where pete tattershall recorded all the basic tracks. zoot on one grand (and leky) piano, john on the other, andy on kriwaczek (pronounced krivocheck) acoustic and lead gtr, dave on bass gt.. norm gob iron, jerry drums, and i was khown to pick up my maracas. the next few months were covered in 'roof over your head' work, during which roger mcgough (the good poet) and i polished off the words. and i phoned people who would make the album nicer. on to e.m.i, abbey rd. studios where with the help of tony clarke we added final vocals, tim and the centipede string section/tony coe, chris pyne, cecil moss, mike rosen. molly duncan roger ball and other brass friends-paul korda, alan gorrie, steve gould (heavenly soulchoir) ginger johnsons african drums brian augers lovely organ, and special appearance of roger bunn on spaceship "mindblow". john meg may i add had the cheek to arrange the brass and strings. then endless hours of mixing with tony, me, and meg, and finally tony common came up to take some wet wirral photos, then down to finish the artwork. The end result is the plastic disc under this cardboard and a year out of my life. i (what they laughingly call) produced it. i've also treated my voice like an instrument (particularly on things like jolly good show) and naturally instruments blend, together at times. so there follows a list of printed songs to catch the words that float away."

OBIE CLAYTON - Obie Clayton (DJM Records, 1975)

Si os gustó "Searching for Sugar Man" no dejéis de leer "Who does Obie Clayton think he is?" de Claes Johansen.

BARBARA MAURITZ - Music Box (Columbia, 1972)

"Say That You Love Me"

Una petición de Liliána Nagny que quiere escuchar este disco y además nos informa de la muerte de la cantante. El siguiente texto está extraído de la hoja de promo que acompañaba al Lp.

Barbara Mauritz is all too familiar with the dangers of stereotyping. Like Janis Joplin, she migrated from Texas to San Francisco at the height of the Bay area rock boom; as a result, she has been inaccurately cast in a Joplinesque bag by a number of cliche-bound observers. In her original San Francisco band, Lamb, she was constdntly experimenting with voried musical styles, but a sizeable portion of the Bay area musical audience always thought of Lamb in its original incarnation as a classicaIly-oriented folk group. 

With the release of this, her first Columbia album, which was recorded in New York, San Francisco and Los Angeles,Barbara has proved that she is not one to be confined to a particular musical category. Or as she explains, "The important thmg is to record the best possible music, regardless of style."

The accompanying musicians are well equipped to handle this diversity of musical styles. Her producer, Tommy Kaye, has produced artists as disparate as Loudon Wainwright and The Shirelles, and has several gold records to his credit. Her arranger, musical leader, and keyboard man, Tom Salisbury, has played in country-westetrn, swing, and jazz bands, and has often worked with Van Morrison. 

"The "Music Box" theme is more than just a title, because this album has something for everyone. In the opening song, "Sit Yourself Down", Barbara's vocal control is immediately noticeable, as she brings new life to a great song. Also worth attention is Chris Michie's soaring guitar riff. "Drop Down Daddy" comes out as it implies-dropped down and funky. Dr. John's "He Knows What To Do For Me" is presented with a big band/bar type aura. The thing to listen for here, other than Barbara's soothing vocal, is Richard Davis' sliding, standup bass. "All The Love Of My Life is a Lnk Wray tune that highlights Barbara's country background. The interesting thing about "I'm Bound To Be", other than the fact that Barbara co-wrote it is that it was done live in the studio with virtually no overdubbing. 

Side two opens with Van Morrison's "I Will Be There", which is another big band number. Curiously enough, Tom Salisbury arranged both Barbara's and Van's versions. "Around And Around" is handled every bit as tough as a Chuck Berry classic should be. "Winter In The Valley" was written by Barbara in the winter of 71-72 and it features a very intricate 5-part string arrangement, that  was done by just two players. Next, upon the advice of Tommy Kaye, Barbara does one of the first and finest lnterpretations of Loudon Wainwright's "Say That You Love Me". The most lavishly produced track is "The Whale", which features approximately 30 people recorded live in our San Francisco studio. This wlll probably remain an unheard of feat for quite some time. "Music Box", the last tune on the album, is another Mauritz original. It's a beautifully simplistic tune that not only changes the musical mood, but also ties the entire concept of the package together.

While you're getting into the album, Barbara is taking care of a few otber projects. For instance, she and Earl Scruggs are doing the soundtrack for the Robert Radnitz/Mattel (the people who did "Sounder") production of "Where The' Lilies Bloom". She and her band are also preparing to tour; hopefully, at which point, you'll get to see her work-out in person. By the way, Barbara is a full-time mother, which should give you a clue as to how Joshua got his picture on the insert.  

DAVID COPPERFIELD - Summer Days / Me And My Leslie (EMI 1973)

Gran instrumental compuesto por el arreglista francés Bernard Liami. Del protagonista del disco, David Copperfield, no sé absolutamente nada. Lo compré por el título de la cara B "Yo y mi Leslie", esperando que tuviera algo que ver con el famoso amplificador giratorio Leslie. Un acierto

JUNIOR - Perdóname / The Snake (RCA 1973)

Outro que se foi estes días foi Junior Morales. A súa carreira en solitario non pasa do discreto pero malia iso sempre aparece algo, como esta fantástica cara B que imos adicar ao noso querido Bernardo e a seu blog Mi Tocadiscos Dual, todos tivemos un.