luns, 21 de xullo de 2014

LUCIO BATTISTI - Emociones (Numero Uno, 1977) + Bonus



En 1977 presentouse o álbum "Io tu noi tutti" co título de "Emociones", gravado en Madrid en outubro dese mesmo ano. Nel exclúese con respecto ao orixinal italiano a canción "Questione dei cellule", sendo substituída por "La canción del sol "(La canzone del sole). O punto de referencia deste disco non é o orixinal italiano, senón a versión en inglés, que saíu ao mercado co título de "Images", tanto pola duración dos temas como pola tipoloxía das intervencións vocais, que recalcan nos contrapuntos o que se fixo no disco inglés. Ni un solo minuto de "No querernos" (Neanche un minutto di non amore”) grávase de xeito idéntico á versión inglesa, con partes da versión italiana que están ausentes. Pero a maior diversidade con respecto ás outras dúas versións deste disco (a italiana e a inglesa) escóitase na parte vocal, enriquecida con numerosas intervencións de contrapunto completamente novas, a miúdo a tres voces, chegando ata as catro no coro de "La canción del sol". Así mesmo aprécianse substanciais diferenzas na longa liña vocal dos versos finais de "Intérprete de un film". Nalgúns casos tamén varía a mestura, que presenta lixeiras diferenzas con respecto ás outras versións do disco: algúns instrumentos teñen unha ubicación distinta no espazo sonoro, a outros se lles presta unha maior ou menor atención e, en xeral, tense a impresión de que o artista fronte ao labor realizado un ano antes, trata de dar unha impronta máis persoal a tódalas cancións, evidentemente insatisfeito tanto da versión en italiano, como da versión en inglés. Certamente as novas intervencións vocais proporcionan unha interesante unidade ao traballo, e ata a dubidosa base musical da canción de "The sun song" enriquécese coa voz en español, mérito sobre todo da indubidábel maior afinidade de Battisti con esta lingua con respecto á inglesa, o cal fai gañar á parte vocal en fluidez e inmediatez ata o punto de transformar decisivamente tódalas cancións.

A serie de gravacións en español continúa en 1978 con "Una muchacha por amigo" (Unha donna per amico), que non contén diferenzas substanciais con respecto ao orixinal en italiano, coa excepción da edición da finalización, que reduce a canción de 4’23” a 3’55”. A cara B, "Ningún dolor" (Nessun dolore), en cambio, non sofre ningunha variación.

Coa publicación en 1980 de "Una triste jornada" e "La cinta rosa", versións de "Una giornata uggiosa" e "Con il nastro rosa" péchase a serie de gravacións en español de Lucio Battisti. "Una triste jornada" reduciuse en duración de 4’48” a 4’10” grazas á eliminación do longo intro con tronos e lóstregos, iniciándose directamente coa guitarra rítmica acústica dun xeito bastante infeliz a causa do efecto da edición no comezo da canción. Mentres, para "La cinta rosa" non se utilizaba a versión curta do sinxelo en italiano, senón en cambio a versión longa do álbum, co fin de dar espazo á marabillosa parte de guitarra eléctrica de Phil Palmer e permitir a Battisti a mesma intervención vocal que na parte final da versión en italiano, coa adición, como contrapunto, da parte vocal presente no comezo da canción.


sábado, 12 de xullo de 2014

POOR BOYS - Ain't Nothin' In Our Pocket But Love (Rare Earth, 1970)


"I say this without qualification: This is the the best bubblegum album I've heard in a while, and it didn't originate from the Kasenetz-Katz factory. Full of short, catchy songs, cheesy organ, fuzzy guitar, and occasionally trashy lyrics with falsetto backing vocals, The Poor Boys have it all. Who are these guys, how did they end up on a Motown subsidiary, and where did they promptly disappear to afterward? Well, a trio is pictured on the cover, and several songs are written by an unfamiliar threesome of "R. Fazio, T. Corio, E. Corlis," who I'm guessing must be the group. A bit of Google searching turns up some first names of Robert, Thomas and Edwin, respectively -- but that's about it. In the production chair is the always-reliable Michael Valvano, a familiar name on Motown and other Detroit area productions. And that's about all I can tell you about it. Billboard notations indicate this came out toward the end of 1970, a couple years late for the bubblegum genre, which could be part of why this is so obscure; I wonder if it's another album/band that the label essentially sat on for a time, as with Milwaukee's Messengers?"  Bob Koch


xoves, 3 de xullo de 2014

SLOGAN Somos Como Niños (Menú, 1988)


Este foi o segundo dos dous discos publicados por Slogan, alter-ego do cantante, compositor, músico e productor José Miguel Nieto. Despois de “Cambia de cara” (1983), tiveron que pasar cinco anos para que aparecera “Somos Como Niños” editado no seu propio selo Menú. O pop sinxelo e inxenuo de rima doada e previsible segue sendo a nota dominante pero aínda así hai cancións que están moi ben como "Cerca de Mi", "El otro día te llamé" cun fantástico estribillo, "Por la puerta de atrás","Isabel" ou "Bachiller en amor". 

mércores, 2 de xullo de 2014

FLORIBUNDA ROSE- Linda Loves Linda - One Way Street (Piccadilly, 1967)

"One Way Street"

O sudáfricano John Kongos desembarcou en Londres en 1967. Despois dalgún intento en solitario apareceu como cabeza visible de Floribunda Rose, un proxecto que só deixou como legado este sinxelo. Ao ano seguinte o grupo mutaría en Scrugg e con ese nome publicaron tres singles máis cos que tampouco pasou nada. O éxito acabou por chegarlle nos primeiros setentas con "He's Gonna Step on You Again" e "Tokoloshe Man". Todas estas pezas están dipoñibles xuntas nun recomendable cd do que aínda se atopan copias: "John Kongos Featuring Floribunda Rose & Scrugg - Lavender Popcorn"